Μόλις κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Μίνωας η πρώτη μου δημοσιευμένη ιστορία "Ο λύκος και η πεταλούδα" και δε θα μπορούσα να είμαι περισσότερο ενθουσιασμένη! Την έγραψα σαν δώρο στην κόρη μιας φίλης που είχε κερδίσει ένα από τα πολλά φλουριά της πρώτης βασιλόπιτας των CretaMums . Η δίχρονη τότε Ραφαέλα αγαπούσε πολύ τους λύκους κι αυτό μου έδωσε την αφορμή για να γράψω την ιστορία "Ο λύκος και η πεταλούδα". Έφτιαξα ένα χειροποίητο βιβλίο με εικόνες που βρήκα στο internet και η μαμά της της το διάβαζε μέχρι που μεγάλωσε. Τώρα το διαβάζει στη μικρότερη αδερφή της, τη Μυρτώ - η οποία δικαίως απαιτεί να γράψω και για εκείνη μια ιστορία! Λίγο καιρό μετά, ένας συνάδελφός μου, ο γραφίστας Σεραφείμ Στρουμπής, μου ζήτησε να του φέρω τις ιστορίες μου -είχα καταγράψει 5-6- και να διαλέξουμε μαζί μία για να την εικονογραφήσει. Θα το κάναμε για το κέφι μας - εκείνον τον ενδιέφερε η παιδική εικονογράφηση κι εγώ ήθελα να τυπώσω μερικά αντίτυπα να χαρίσω σε φίλους. Διαλέξαμ...

Ο Λύκος και η Πεταλούδα/ The Wolf and the Butterfly   Χριστίνα Αποστολίδη/ Christina Apostolidi   Εικονογράφηση/ Illustration: Σεραφείμ Στρουμπής/ Serafim Stroumpis Εκδόσεις Μίνωας/ Minoas Editions Ήταν κάποτε ένας λύκος που, σαν όλους τους λύκους, περνούσε τον χρόνο του παραμονεύοντας τα άλλα ζώα. Ώσπου μια μέρα, κυνηγώντας μια πεταλούδα, άρχισε να προσέχει όλα εκείνα τα εκπληκτικά πράγματα που μέχρι τότε προσπερνούσε. Για πρώτη φορά θαύμασε το δάσος από ψηλά κι άκουσε το τραγούδι του ποταμιού. Η καινούρια ξεχωριστή του φίλη του έδειξε ότι υπάρχουν πολλά περισσότερα να κάνει στη ζωή του από το να κυνηγά. Μια ιστορία για τα θαυμαστά πράγματα που προσπερνάμε καθημερινά και τα οποία, αν σταματήσουμε για να τα προσέξουμε, θα κάνουν τη ζωή μας πολύ πιο πλούσια. Το βιβλίο συνοδεύεται από το ομότιτλο τραγούδι Ο λύκος και η πεταλούδα , σε στίχους και μουσική Χριστίνας Αποστολίδη και παραγωγής Mad Hat Music. Βρείτε δραστηριότητες σχετικές με την ιστορία εδώ . Once upon a time, th...

Το τελευταίο μήνυμα που έστειλα στον μπαμπά μου το έχω ακόμα στο κινητό μου. Έχει ημερομηνία 7 Ιανουαρίου 2016 και γράφει «Όλα θα πάνε καλά. Σ’ αγαπώ πολύ. Φιλιά». Λίγες μέρες πριν είχε παρουσιάσει τα πρώτα συμπτώματα της ασθένειάς του και την επόμενη θα ξεκινούσε εξετάσεις για να βρεθεί τι είχε. Δυστυχώς τίποτα δεν πήγε καλά. Ένα χρόνο μετά, στις 14 Ιανουαρίου 2017, ο μπαμπάς μου πέθανε. Το τελευταίο email που του έστειλα λίγο αργότερα, το Μάρτη του 2016, το έχω κι αυτό κρατήσει. Υπήρχε πλέον η –πολύ κακή- διάγνωση κι ο μπαμπάς μου, σα να διαισθανόταν το τέλος, έκανε κάθε μέρα, όλη μέρα, ένα σκληρό απολογισμό της ζωής του, καταλήγοντας πάντα στο ίδιο συμπέρασμα, ότι δεν πέτυχε αρκετά. Στο email αντέγραφα ένα κομμάτι από το άρθρο που είχα γράψει για εκείνον και τη μαμά μου «Μαμάδες κουμπιά – μπαμπάδες φτερά» και έκλεινα με τη φράση: «Με έμαθες να πετάω μπαμπά και σου είμαι ευγνώμων. Για μένα λοιπόν έχεις κάνει ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ. Σε αγαπώ πολύ.» Δεν ξέρω αν κατάφερα να τον παρηγορή...

Τα ξημερώματα της 29ης Οκτωβρίου άλλαξε η ώρα και μαζί τέλειωσε επίσημα το καλοκαίρι. Ήμασταν οικογενειακώς στο Μύρτος, ένα παραλιακό χωριό κοντά στην Ιεράπετρα που έχω αγαπήσει μέσα στα χρόνια. Έχουν οι θείοι μου ένα σπιτάκι εκεί αλλά, ως κάτοικοι Αθήνας, δεν πηγαίνουν τόσο συχνά κι έτσι μας το παραχωρούν. Από τότε που γεννήθηκε η Σοφία, πηγαίνουμε σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο, από τα τέλη της άνοιξης μέχρι τα μέσα του φθινοπώρου, και παρατηρούμε πώς το μέρος αλλάζει καθώς εναλλάσσονται οι εποχές. Πώς αρχίζει να ντύνεται καλοκαιρινά στις αρχές της σεζόν με τους λιγοστούς -κυρίως ξένους- επισκέπτες, πώς σιγά-σιγά γεμίζει κόσμο και ομπρέλες και πώς, καθώς ο καιρός ψυχραίνει, οι τελευταίοι τουρίστες αναχωρούν και οι μαγαζάτορες ετοιμάζονται να κλείσουν για να ξεκουραστούν. Η Σοφία έχει ουσιαστικά μεγαλώσει στο Μύρτος. Τους ξέρει όλους και όλοι την ξέρουν. Τα δικά μας ονόματα πολύ πιθανό δεν τα θυμούνται, είμαστε απλά οι γονείς της Σοφίας. «Γεια σου Σοφία!» ακούμε από διαφορετικούς ανθρ...

Συνήθως ένα παιδί ζωγραφίζει με μαρκαδόρους ή ξυλομπογιές πάνω σε ένα χαρτί μεγέθους Α4. Ακόμα και να μη δείχνει ότι έχει βαρεθεί, σίγουρα θα εκτιμούσε λίγη ποικιλία! Αλλάζοντας το μέσο , θα εξερευνήσει διαφορετικές υφές· αλλάζοντας το μέγεθος θα πειραματιστεί με μικρότερη ή μεγαλύτερη κλίμακα. Σε κάθε περίπτωση, το ενδιαφέρον του για τη ζωγραφική θα ανανεωθεί και η εμπειρία του θα γίνει πλουσιότερη. Μπορούμε να ξεκινήσουμε αλλάζοντας μόνο το μέγεθος, δίνοντας στο παιδί χαρτιά μικρότερα , π.χ. ένα Α4 κομμένο στα δύο, ή μεγαλύτερα , π.χ. ένα Α3 ή ένα κομμάτι από χαρτί του μέτρου. Φυσικά μπορούμε να δοκιμάσουμε και χαρτιά διαφορετικών χρωμάτων ή υφών , όπως π.χ. μια χαρτοσακούλα από το σούπερ μάρκετ που έχουμε ανοίξει για να ζωγραφίσει το παιδί στο εσωτερικό της (το εξωτερικό συνήθως έχει τύπωμα). Αν αλλάξουμε και το μέσο, π.χ. υγρές μπογιές αντί για μαρκαδόρους, τότε σίγουρα θα προκαλέσουμε μεγαλύτερη περιέργεια! Δικαίως βέβαια, μπορεί να διστάζουμε να δώσουμε στο παιδί υγρές μπ...

Ήμουν πολύ τυχερή που ο παππούς και οι γιαγιάδες μου ήταν νέοι και υγιείς κι έτσι τους ευχαριστήθηκα κατά τη διάρκεια όλης της παιδικής μου ηλικίας και σε ένα μεγάλο μέρος της ενήλικης ζωής μου. Πολλά όμως παιδιά, όπως η Σοφία, έχουν παππού ή γιαγιά ηλικιωμένους. Πώς τους μαθαίνουμε όχι μόνο να σέβονται, αλλά και να δείχνουν αγάπη και τρυφερότητα στους ηλικιωμένους; Πώς τους εξηγούμε γιατί οι άνθρωποι γερνούν, αρρωσταίνουν, πεθαίνουν; Ερωτήματα που κι εγώ κλήθηκα να απαντήσω καθώς, πριν από ένα χρόνο περίπου, ο παππούς της Σοφίας και πατέρας μου αρρώστησε, σταδιακά χειροτέρευε και τελικά πέθανε. Από ένστικτο της έλεγα από την αρχή την αλήθεια – παραλείποντας φυσικά λεπτομέρειες όχι κατάλληλες για την ηλικία της. Τονίζω το «από την αρχή». Διαπίστωσα ότι έτσι η Σοφία είχε το χρόνο να προετοιμαστεί και να αναπτύξει μηχανισμούς για να διαχειριστεί το άγχος, τη θλίψη ή και το θυμό της, ακριβώς όπως συμβαίνει και σε εμάς τους ενήλικες. Παράλληλα μας χάρισαν δύο σχετικά παι...

9 Μαΐου. Μέχρι πρόπερσι, μια χαρούμενη διπλή επέτειος: τα γενέθλια του μπαμπά μου και η ημέρα που παντρευτήκαμε με το Χρήστο στο δημαρχείο Χολαργού – 9 Μαΐου το 2010 είχε πέσει Κυριακή. Είχαμε σκεφτεί ότι Κυριακή θα ήταν πιο βολικά από Σάββατο –λιγότερη κίνηση, πιο εύκολο παρκάρισμα- αλλά και του μπαμπά μου του άρεσε η ιδέα ο γάμος να γίνει στα γενέθλιά του. Το δημαρχείο δεν του άρεσε. «Μα καλά, δε θα πάει ο πατέρας την κόρη του νύφη στην εκκλησία; Πού ακούστηκε;» γκρίνιαζε. Όλοι μας είχαμε παραξενευτεί γιατί δεν τραβούσε κανένα ζόρι να παντρευτώ. Ίσα-ίσα, μάλλον απολάμβανε την παρουσία μου στο διαμέρισμα ακριβώς κάτω από το δικό τους πριν γνωρίσω το Χρήστο και τσαντίστηκε που για χάρη του μετακόμισα στην Κρήτη. Αλλά έτσι ήταν ο μπαμπάς μου, στο άσχετο στράβωνε με κάτι ή κάποιον. Συνήθως όμως μπορούσες εύκολα να τον πείσεις να το πάρει αλλιώς. Έτσι παραιτηθήκαμε με το Χρήστο από την ιδέα να πάμε μαζί στο δημαρχείο και από εκείνη τη στιγμή ο μπαμπάς μου ζούσε με την προσμονή να με πάει...