9 Μαΐου

9 Μαΐου. Μέχρι πρόπερσι, μια χαρούμενη διπλή επέτειος: τα γενέθλια του μπαμπά μου και η ημέρα που παντρευτήκαμε με το Χρήστο στο δημαρχείο Χολαργού – 9 Μαΐου το 2010 είχε πέσει Κυριακή. Είχαμε σκεφτεί ότι Κυριακή θα ήταν πιο βολικά από Σάββατο –λιγότερη κίνηση, πιο εύκολο παρκάρισμα- αλλά και του μπαμπά μου του άρεσε η ιδέα ο γάμος να γίνει στα γενέθλιά του. Το δημαρχείο δεν του άρεσε. «Μα καλά, δε θα πάει ο πατέρας την κόρη του νύφη στην εκκλησία; Πού ακούστηκε;» γκρίνιαζε. Όλοι μας είχαμε παραξενευτεί γιατί δεν τραβούσε κανένα ζόρι να παντρευτώ. Ίσα-ίσα, μάλλον απολάμβανε την παρουσία μου στο διαμέρισμα ακριβώς κάτω από το δικό τους πριν γνωρίσω το Χρήστο και τσαντίστηκε που για χάρη του μετακόμισα στην Κρήτη. Αλλά έτσι ήταν ο μπαμπάς μου, στο άσχετο στράβωνε με κάτι ή κάποιον. Συνήθως όμως μπορούσες εύκολα να τον πείσεις να το πάρει αλλιώς. Έτσι παραιτηθήκαμε με το Χρήστο από την ιδέα να πάμε μαζί στο δημαρχείο και από εκείνη τη στιγμή ο μπαμπάς μου ζούσε με την προσμονή να με πάει νύφη – στην εκκλησία ή στο δημαρχείο, δεν είχε πια σημασία. Όταν με «παρέδωσε» στο Χρήστο, ήταν πασίχαρος, όχι γιατί παντρευόμουν –είπαμε, δεν τραβούσε ζόρι- αλλά γιατί είχε εκπληρώσει το ρόλο του.

Photo credits Δημήτρης Καλογήρου

Ήταν μια χαρούμενη μέρα, με πολλά αστεία και πειράγματα. Δεν ξέρω πώς είχαν συνεννοηθεί ο αδερφός μου με τη θεία μου και μας περίμεναν όλοι με μια χούφτα ρύζι ο καθένας καθώς βγαίναμε από το δημαρχείο.

Photo credits Δημήτρης Καλογήρου

Στο τραπέζι μετά το γάμο (για τη στενή οικογένεια και τους μάρτυρες/ κουμπάρους), η Μαριλένα, η αδερφή του Χρήστου, φώναζε κάθε τόσο στη μαμά τους «Μάνα, τον παντρέψαμε!» κι ο αδερφός μου –γνωστό πειραχτήρι- την κερνούσε κρασί για να λέει κι άλλα. Μέχρι και το «Σήμερα γάμος γίνεται» τραγούδησαν. Κι ύστερα, ήρθε η ώρα της τούρτας. Όχι της γαμήλιας εννοείται. Ο Χρήστος κι εγώ θα είχαμε αρκεστεί στα ατομικά γλυκά που θα μας πρότειναν από το εστιατόριο. Η δαιμόνια μαμά μου, όμως, με τη δικαιολογία των γενεθλίων του μπαμπά μου, μας είχε επιβάλει τούρτα. Μόνο που αντί να την κόψουμε κρατώντας μαζί με το Χρήστο το μαχαίρι για να ταΐσουμε ο ένας τον άλλο, τραγουδήσαμε στον μπαμπά μου «Να ζήσεις Χαράλαμπε» και «For he’s a jolly good fellow that nobody can deny». Κι εκείνος πανευτυχής που ήταν το επίκεντρο της προσοχής.

Photo credits Δημήτρης Καλογήρου

Το γαμήλιο γεύμα έκλεισε κι αυτό όπως ήθελε εκείνος: χόρεψε ένα βαλς με την κόρη του. Είχε φέρει μάλιστα μαζί του και CD με το Γαλάζιο Δούναβη για να το παίξουν στο εστιατόριο.

9 Μαΐου 2016. Ο μπαμπάς μου άρρωστος. Κανείς δε θυμήθηκε την επέτειο του γάμου μας με το Χρήστο, αλλά όλοι μας φορέσαμε τα καλύτερά μας χαμόγελα και κάναμε του μπαμπά μου «πάρτι» γενεθλίων με τυροπιτάκια και τούρτα. Η μαμά μου είχε στολίσει το σαλόνι με σημαιάκια για να χαρούν οι τρεις εγγονές. Η Σοφία –να είναι καλά το παιδάκι μου- είχε δηλώσει ότι θα καθίσει στο τραπέζι «δίπλα στον παππού που έχει τα γενέθλιά του» κι εκείνος είχε καταχαρεί. Φωτογραφίες από εκείνη την ημέρα πιθανό να υπάρχουν, αλλά δε θέλω ακόμα να ψάξω να τις βρω. Τα σημάδια της αρρώστιας ήταν ήδη εμφανή κι ο μπαμπάς μου κουραζόταν εύκολα από τον κόσμο και τη φασαρία.

Για εκείνο το πάρτι ο μπαμπάς μου είχει δώσει πρόσκληση στη Σοφία την οποία ανακάλυψα σε ένα από τα συρτάρια της

9 Μαΐου 2017. Ο μπαμπάς μου είναι πεθαμένος εδώ και τέσσερις μήνες περίπου κι εγώ ακόμα δεν μπορώ να το χωνέψω, δεν ξέρω πώς αλλιώς να το πω. Δε νιώθω ορφανή ή ότι έχασα τον «προστάτη» μου. Ούτε αισθάνομαι ότι τα πάντα σε αυτό τον κόσμο είναι μάταια και ότι, αφού «κάλεσαν τη σειρά» του μπαμπά μου (δική του έκφραση αυτή), η επόμενη σειρά θα είναι της γενιάς μου. Απλώς μου λείπει. Απεριόριστα όμως. Είναι περίεργο, αυτός έφυγε, αλλά όλη η αγάπη που είχαμε ο ένας για τον άλλο έχει μείνει εδώ. Και είναι πάρα πολλή αγάπη για να την αντέξει ένας άνθρωπος μόνος του, η αγάπη είναι για να τη μοιράζεσαι, αν δεν μπορείς σε πονάει.

Ξέρω βέβαια –ή τουλάχιστον θέλω να πιστεύω- ότι κάποια στιγμή θα μπορέσω όλο αυτό να το διαχειριστώ. Όπως ξέρω ότι κάποια στιγμή θα νιώθω καλά κάθε 9 Μαΐου. Γιατί έχω στη μνήμη μου εκείνη την 9 Μαΐου της διπλής γιορτής, εκείνη την 9 Μαΐου που ήταν πραγματικά ευτυχισμένος.

Photo credits Δημήτρης Καλογήρου

Υ.Γ. Προσθέτω το σχόλιο του αδερφού μου, Χρήστου Αποστολίδη, στο άρθρο:

"Η απώλεια πρέπει να σε ακουμπήσει και να νιώσεις το βάρος της... Γιατί το αξίζει ο άνθρωπος που έφυγε. Και η ζωή (του) συνεχίζεται μέσα από τη δική μας. Είναι ο κυματισμός μιας λίμνης που φτάνει περιφερικότερα στις άλλες γενιές, ακόμη και στις εγγονές του, που δεν τον έζησαν τόσο πολύ.
Οι δύο πιο ευτυχισμένες στιγμές του ήταν η ορκομωσία μου, που σχεδόν κοιμήθηκε με το πτυχίο μου στην αγκαλιά του και ο γάμος της Χριστίνας... ανακουφίστηκε και στις δύο περιπτώσεις!
Αλλά η σημερινή μέρα ήταν, πραγματικά, αντάξιά του! Ανενόχλητος καμάρωνε, γελούσε, πείραζε όλον τον κόσμο και ξεχείλιζε από χαρά... όλα έγιναν όπως τα ήθελε κι εμείς όλοι ήμαστε συνένοχοι.
Ηe is a jolly good fellow that nobody can (ever) deny!
Χρήστο-Χριστίνα να ζήσετε και σας ευχαριστώ για αυτήν την ημέρα..."

UPDATE 2020: Η 9 Μαΐου αποδεικνύεται για ακόμα μια φορά σημαδιακή ημερομηνία για την οικογένειά μας. Σήμερα 9 Μαΐου 2020, αποχαιρετάμε τη γιαγιά μου, μαμά του μπαμπά μου, που έφυγε χθες ήσυχα και πλήρης ημερών. Ίσως και άργησε να φύγει ζώντας, τα τελευταία 15 χρόνια περίπου, με την απώλεια πρώτα της κόρης της και ύστερα του γιου της. Πάντως εκείνη τη μέρα, τη μέρα του γάμου μου, πρέπει να ήταν πολύ ευχαριστημένη. "Χριστίνα, κάτι πρέπει να κάνεις" μου έλεγε όταν με έπαιρνε τηλέφωνο για να μου δηλώσει την αγωνία της που δεν παντρευόμουν!