Όλα τα παιδιά έχουν εμμονές. Η Σοφία π.χ. αυτή την εποχή κυκλοφορεί παντού και πάντα φορώντας ένα ψάθινο καπέλο με αυτάκια και ένα παλιό τσαντάκι μέσης του μπαμπά της κρεμασμένο από το λαιμό της, στο οποίο χώνει ό,τι μπορείς να φανταστείς.  Η μεγαλύτερη εμμονή της όμως είναι τα σαλιγκάρια. Σχεδόν κάθε πρωί, πριν φύγει για το σχολείο, κάνει υποχρεωτικά στάση στην αυλή και παίρνει μαζί της δυο-τρία. Όταν πάω να την πάρω το μεσημέρι, η δασκάλα της μου επιστρέφει τα σαλιγκάρια μέσα σε ένα πλαστικό ποτήρι με ένα μικρότερο από πάνω για καπάκι: « Here is your snail habitat !» μου λέει. Και μετά αφήνουμε τα σαλιγκάρια πάλι στην αυλή να φάνε χορταράκι. Φανταστείτε λοιπόν τη χαρά της Σοφίας όταν ανακάλυψε το δάσος με τα βουλοφυτά. «Τι είναι τα βουλοφυτά;» θα με ρωτήσεις. Φαντάσου τα σαν θάμνους που έχουν στα κλαδιά τους σαλιγκάρια αντί για φύλλα. «Με κοροϊδεύει αυτή», θα σκεφτείς. Γι’ αυτό κι εγώ προνόησα και έβαλα το Χρήστο να τραβήξει φωτογραφίες!  Εντάξει, ο όρος

Αχ αυτοί οι καλοκαιρινοί έρωτες... Όλους μας έχουν συνεπάρει, ίσως και βασανίσει κάποιες φορές. Μεγάλοι σε ένταση, μικροί σε διάρκεια. Συνήθως. Γιατί ο έρωτας για τον οποίο θα σας μιλήσω έμελλε να κρατήσει. Εκείνος ήταν μάγειρας σε εστιατόριο σε κάποιο θέρετρο. Μικροκαμωμένος τύπος, σιωπηλός αλλά πάντα χαμογελαστός. Εκείνη είχε τον ενθουσιασμό του μικρού παιδιού. Μόλις έφτασε στο θέρετρο για διακοπές, ήθελε όλους να τους γνωρίσει. Εκείνον όμως τον ξεχώρισε. Κάθε μέρα, πολλές φορές τη μέρα, περνούσε από το εστιατόριο να τον χαιρετήσει, να του μιλήσει και, όταν γνωρίστηκαν καλύτερα, να τον αγκαλιάσει. Κι εκείνος πάντα την υποδεχόταν με το φαρδύ του χαμόγελο. Τέλειωσαν οι διακοπές και το κορίτσι επέστρεψε στην πόλη. Στην αρχή μιλούσε συνέχεια γι’ αυτόν, αργότερα λιγότερο, καθόλου. Να τον είχε άραγε ξεχάσει; Κι ύστερα ήρθε πάλι το καλοκαίρι και η εποχή των ξέγνοιαστων σαββατοκύριακων στο θέρετρο. Σχεδόν με το που σταμάτησε το αυτοκίνητο, το κορίτσι βγήκε έξω και έτρεξε στο εστι