H Σοφία στο Δάσος με τα Βουλοφυτά (ή Η Χώρα των Σαλιγκαριών)

Όλα τα παιδιά έχουν εμμονές. Η Σοφία π.χ. αυτή την εποχή κυκλοφορεί παντού και πάντα φορώντας ένα ψάθινο καπέλο με αυτάκια και ένα παλιό τσαντάκι μέσης του μπαμπά της κρεμασμένο από το λαιμό της, στο οποίο χώνει ό,τι μπορείς να φανταστείς. 

Η μεγαλύτερη εμμονή της όμως είναι τα σαλιγκάρια. Σχεδόν κάθε πρωί, πριν φύγει για το σχολείο, κάνει υποχρεωτικά στάση στην αυλή και παίρνει μαζί της δυο-τρία. Όταν πάω να την πάρω το μεσημέρι, η δασκάλα της μου επιστρέφει τα σαλιγκάρια μέσα σε ένα πλαστικό ποτήρι με ένα μικρότερο από πάνω για καπάκι: «Here is your snail habitat!» μου λέει. Και μετά αφήνουμε τα σαλιγκάρια πάλι στην αυλή να φάνε χορταράκι.

Φανταστείτε λοιπόν τη χαρά της Σοφίας όταν ανακάλυψε το δάσος με τα βουλοφυτά. «Τι είναι τα βουλοφυτά;» θα με ρωτήσεις. Φαντάσου τα σαν θάμνους που έχουν στα κλαδιά τους σαλιγκάρια αντί για φύλλα. «Με κοροϊδεύει αυτή», θα σκεφτείς. Γι’ αυτό κι εγώ προνόησα και έβαλα το Χρήστο να τραβήξει φωτογραφίες! 

Εντάξει, ο όρος βουλοφυτά δεν υπάρχει, τον εφηύρε η Σοφία. Ούτε ξέρω πώς και γιατί αποφάσισε να ονομάσει έτσι τα φυτά με τα σαλιγκάρια στα κλαδιά τους. Και υπάρχει όντως ένα «δάσος» από τέτοια φυτά, σε ένα οικόπεδο λίγα μέτρα παρακάτω από το σπίτι μας! Όταν το ανακαλύψαμε, μείναμε οικογενειακώς με το στόμα ανοιχτό. Κι έτσι κάθε τρεις και πέντε, η Σοφία μας ζητάει να πάμε στα «βουλοφυτά».

Αν υπάρχει κάποιος ειδικός που διαβάζει αυτό το άρθρο, ας μας εξηγήσει το φαινόμενο! (Με τέτοια αφορμή και τέτοιες εικόνες, θα πρέπει οπωσδήποτε να γράψω μια ιστορία με τίτλο H Σοφία στο Δάσος με τα Βουλοφυτά ή Η Χώρα των Σαλιγκαριών ή κάτι τέτοιο…)

Υ. Γ. Όπως με ενημέρωσε η φίλη μου Ρένα Χριστοφορίδη (Γεωπόνος), τα σαλιγκάρια δραστηριοποιούνται όταν υπάρχει αρκετή υγρασία όπως μετά από βροχή. Την περίοδο του καλοκαιριού, που οι συνθήκες είναι πολύ ξηρές, μπαίνουν μέσα στο κέλυφός τους και σφραγίζουν το άνοιγμα με ένα είδος αποξηραμένης βλέννας. Κάποια είδη από αυτά όπως "οι λιανοχοχλιοί" (όπως ονομάζονται στην Κρήτη) στις φωτογραφίες, ψάχνουν δροσερά καταφύγια για να "διαθερίσουν" (να περάσουν δηλαδή το καλοκαίρι) και συνήθως ανεβαίνουν σε ψηλότερα σημεία πολλοί μαζί για να προστατεύονται από τους εχθρούς. Μπορούν να παραμείνουν έτσι για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα και να επιβιώσουν χωρίς νερό, καθώς βρίσκονται σε μια κατάσταση "νάρκης". Περισσότερα εδώ.