Με τη Σοφία περνάμε τώρα τη φάση των φανταστικών (ενίοτε και σουρεάλ!) διαλόγων. Σχεδόν κάθε μέρα μου λέει κάτι που με αφήνει εντελώς άναυδη για τον τρόπο που λειτουργεί το παιδικό μυαλό, την ταχύτητα με την οποία αναπτύσσεται και τα νοητικά άλματα που κάνει. Τις προάλλες είχε ξεμείνει πάνω στο τραπέζι της κουζίνας το βιβλίο του Jamie Oliver 15λεπτα Γεύματα. Την ώρα που τρώγαμε λοιπόν με τη Σοφία για μεσημέρι, με ρωτάει «Πώς τον λένε αυτόν;» «Jamie» της απαντάω. «Τι κάνει;» ξαναρωτάει. «Μαγειρεύει.» Εκείνη τη στιγμή σηκώνει το βλέμμα της στο ράφι με τα βιβλία μαγειρικής και μου λέει: «Κι άλλος Τζέμι!» Κοιτάζω κι εγώ και μένω: μου έδειχνε το βιβλίο Naked Chef, στην πλάτη του οποίου έχει μια φωτογραφία του Jamie Oliver. Βρε αετίσιο μάτι που έχει το παιδί μου, σκέφτηκα. Το κατεβάζω λοιπόν από το ράφι και το ακουμπάω δίπλα στα 15λεπτα Γεύματα. Στο εξώφυλλο απεικονίζεται ο Jamie καμιά 20αριά χρόνια νεότερος. Και τι με ρωτάει; «Τι κάνει ο μικρός Τζέμι;» Προς στιγμήν (ξανα)μένω...

Η φίλη μου η Λίτσα έχει δίδυμες κόρες, την Ευαγγελία και τη Σοφία - Σοφία λένε και τη δική μου κόρη. Εκατό φορές μπορεί να έχουμε πει στη δική μου Σοφία, δείχνοντάς της τα διδυμάκια: "Αυτή είναι η Ευαγγελία και αυτή είναι η Σοφία". Και τις εκατό μας έχει απαντήσει: " Εγώ είμαι η Σοφία!" Και μετά, σε ανύποπτο χρόνο, μας πετάει φράσεις όπως: "Που είναι  οι Ευαγγελίες ;", "Τι κάνουν οι Ευαγγελίες ;", " Οι Ευγγελίες χορεύουν!" και άλλα τέτοια. Τι συμπεραίνει η μάνα: Πρώτον, η Σοφία έχει πλήρη συναίσθηση του πληθυντικού αριθμού και μάλιστα τον εφαρμόζει αφ' εαυτού της ακόμα και σε ονόματα όπως το Ευαγγελία, που αποκλείεται να το άκουσε στον πληθυντικό από κάποιο μεγάλο! Δεύτερον, καταλαβαίνει την έννοια των διδύμων - αφού μοιάζετε τόσο πολύ, με ένα όνομα θα σας αποκαλώ! Προς απογοήτευσή μου όμως, τα παιδιά (ή τουλάχιστον το δικό μου) δεν έχουν αυτή την έκτη αίσθηση που πίστευα ώστε να ξεχωρίζουν τα δίδυμα! Τρίτον, η Σοφία είναι...

Σαν αύριο 5 Οκτωβρίου πριν από δύο χρόνια, ξύπνησα στην κλινική με λίγο πυρετό. Ήμουν στην 34η εβδομάδα της εγκυμοσύνης μου και νοσηλευόμουν για να παίρνω ενδοφλεβίως ένα φάρμακο για τις συσπάσεις, μπας και κερδίσω καμιά εβδομάδα ακόμα. Ήμουν ήδη δέκα μέρες στην κλινική και όλα πήγαιναν καλά, μόνο που την προηγούμενη ανέβασα πυρετό. Εγώ νόμιζα ότι κρύωσα από το ανοιχτό παράθυρο τη νύχτα, αλλά η γιατρός μου ζήτησε να μου πάρουν αίμα για εξετάσεις. Δυο ώρες μετά, κατά τις 10 το πρωί, ήρθε στο δωμάτιο και μου είπε: «Χριστινάκι ένας δείκτης βγήκε κάπως ανεβασμένος, για να είμαστε σίγουροι θα μπούμε στο χειρουργείο. Γεννάς» . «Αχά» απάντησα εγώ. «Μπορούμε να περιμένουμε να έρθουν ο μπαμπάς μου και ο αδερφός μου από την Αθήνα;» «Όχι, σε λίγο θα σε κατεβάσουν στο χειρουργείο» . «Προλαβαίνω τουλάχιστον να κάνω μερικά τηλέφωνα;»,  ρώτησα. «Έχεις περίπου μια ώρα καιρό, μετά θα έρθουν να σε ετοιμάσουν», είπε κι έφυγε. Με το που έφυγε, έβαλα το Χρήστο να πάρει τηλέφωνο τη μαμά μου ν...

Πριν λίγες εβδομάδες η Σοφία πήγε στο «σχολείο» για πρώτη φορά. Τα εισαγωγικά τα χρησιμοποιώ για να μη με δείρει κανένας που αποκαλώ σχολείο τη δημιουργική απασχόληση της Σοφίας δυο φορές την εβδομάδα από τρεις ώρες! Παρόλα αυτά, εγώ τις τύψεις και τα διλλήματά μου τα είχα – και τα έχω ακόμα! «Πρέπει κάποια στιγμή να αρχίσεις πάλι να δουλεύεις», έλεγε η μια Χριστίνα. «Ναι, αλλά δεν είναι ούτε δυο χρονών», απαντούσε η άλλη. «Βρε κουτό, αφού της αρέσει να είναι με άλλα παιδάκια, στο ζητάει!», ανταπαντούσε η πρώτη Χριστίνα . «Ναι, αλλά δεν είναι ούτε δυο χρονών», επέμενε η δεύτερη. «Μα έτσι θα προσαρμοστεί σταδιακά στην έννοια του σχολείου και θα είναι καλύτερα προετοιμασμένη του χρόνου, και ψυχολογικά και σαν οργανισμός», ξαναπροσπαθούσε η πρώτη Χριστίνα. «Ναι, αλλά δεν είναι ούτε δυο χρονών», ξαναγκρίνιαζε η δεύτερη. Και ούτω καθεξής… Και εν μέσω αυτής της διαμάχης μέσα στο μυαλό μου, λίγες μέρες πριν ξεκινήσει το σχολείο λαμβάνω email από τη δασκάλα της Σοφίας που αναφέρει ...

Το καλοκαίρι των τεσσάρων μου χρόνων είχαμε πάει με τη μαμά μου διακοπές στη Χαλκιδική. Ένα μεσημέρι, στο εστιατόριο του ξενοδοχείου, πλησίασα μια κυρία και της είπα: «Θέλω να σας πάρω συνέντευξη!» Η κυρία ήταν η Λίνα Γράβαλου, σύζυγος του ζωγράφου Παναγιώτη Γράβαλου και από τότε αυτοί οι αξιολογότατοι και τρυφερότατοι άνθρωποι συγκαταλέγονται ανάμεσα στους πιο στενούς φίλους της οικογένειάς μου. Ανέλαβαν τη μύηση, τη δική μου και του αδερφού μου, στην τέχνη. Αντί για άλλα δώρα, μας έφερναν βιβλία τέχνης για παιδιά. Ευτυχώς τα  βιβλία αυτά επιβίωσαν των αρκετών μετακομίσεων της οικογένειας και τώρα βρίσκουν νέα θέση στη βιβλιοθήκη της Σοφίας. Είναι κυρίως παραμύθια βασισμένα στο έργο ενός καλλιτέχνη, όπως αυτά τα τρία των εκδόσεων Οδυσσέας που δυστυχώς δεν εκδίδονται πια.   Μπορεί να μη θυμάμαι τόσο καλά τις ιστορίες, τώρα τις ξαναδιαβάζω, αλλά θυμάμαι πόσο με είχε μαγέψει (και με μαγεύει ακόμα) η Έναστρη Νύχτα του Van Gogh που πρωτοείδα στο βιβλίο «Μια νύχτα με αστ...

Με τη Σοφία περάσαμε αυτό τον Ιούλιο λίγες μέρες στο εξοχικό των γονιών μου στο Πήλιο. Κάθε φορά που πηγαίνουμε εκεί, η Σοφία περνάει φανταστικά. Καταρχήν έχει δυο παππούδες που ασχολούνται συνεχώς μαζί της – με τη γιαγιά κλαδεύουν στον κήπο, επισκέπτονται τους γείτονες, διαβάζουν και ζωγραφίζουν, με τον παππού κάνουν κούνια, παίζουν «κιθαρίτσα» (όπως αποκαλεί τον μπαγλαμά η Σοφία) και τραγουδούν. Αλλά και το ίδιο το σπίτι, ο κήπος, ολόκληρο το χωριό είναι για τη Σοφία μια ανακάλυψη: κόβει λουλούδια και κλαράκια, μαζεύει καρπούς, παρατηρεί τα ζουζούνια, ταΐζει κοτούλες και κατσικάκια… Ακόμα όμως και σε αυτό τον παράδεισο, υπάρχουν στιγμές που η Σοφία βαριέται. Ειδικά μετά το μεσημεριανό ύπνο, όταν έχει ακόμα αρκετή ζέστη για να βγούμε έξω. Και καθώς δεν έχουμε μαζί μας –εννοείται- όλα μας τα παιχνίδια και βιβλία, πρέπει να επιστρατεύσω όλη μου την ευρηματικότητα για να την απασχολήσω.  Έτσι, όταν ξύπνησε νωρίς ένα απόγευμα, την έφερα στο δωμάτιό μου για να μπορέσουν να κο...

«Πες την ιδέα σου… και για όλα τα άλλα υπάρχουν οι CretaMums!» (Λίτσα) «Από μια πρόταση φτιάχνεται μια ολόκληρη γιορτή γεμάτη δώρα και λιχουδιές!» (Γιώτα) Κάπως έτσι ήταν και το πάρτι του πρώτου χρόνου ζωής των CretaMums. Πέταξα την ιδέα κι αμέσως άρχισε να καταστρώνεται το μενού και να πέφτουν προτάσεις για την απασχόληση των παιδιών. Τη μέρα του πάρτι, τα ξύλινα τραπέζια του Ευκάλυπτου στρώθηκαν με λευκά τραπεζομάντιλα και πάνω απλώθηκαν του κόσμου τα καλά. Στη μέση δέσποζε η διώροφη τούρτα γενεθλίων που έφτιαξε η Χαρά, με το αντίγραφο των ξύλινων τραπεζιών του Ευκάλυπτου στην κορυφή! Ένα άλλο τραπέζι έγινε η γωνιά ζωγραφικής και χειροτεχνίας. Ο χώρος γέμισε με μπλε και κόκκινα μπαλόνια με το λογότυπο των CretaMums (ιδέα και παραγγελία της Λίτσας), με κουβαδάκια, μπάλες κι άλλα παιχνίδια που έφεραν οι μαμάδες. Η Ευτυχία και η Μαρία ζωγράφιζαν μαζί με τα παιδιά, η Έφη τους έφτιαχνε χάρτινα λουλούδια-κουδουνίστρες, η (μικρή) Τζένη έφτιαχνε σαπουνόφουσκες, η Αγγέλα διάβα...