Με τη Σοφία περάσαμε αυτό τον Ιούλιο λίγες μέρες στο εξοχικό
των γονιών μου στο Πήλιο. Κάθε φορά που πηγαίνουμε εκεί, η Σοφία περνάει
φανταστικά. Καταρχήν έχει δυο παππούδες που ασχολούνται συνεχώς μαζί της – με
τη γιαγιά κλαδεύουν στον κήπο, επισκέπτονται τους γείτονες, διαβάζουν και
ζωγραφίζουν, με τον παππού κάνουν κούνια, παίζουν «κιθαρίτσα» (όπως αποκαλεί τον
μπαγλαμά η Σοφία) και τραγουδούν. Αλλά και το ίδιο το σπίτι, ο κήπος, ολόκληρο
το χωριό είναι για τη Σοφία μια ανακάλυψη: κόβει λουλούδια και κλαράκια,
μαζεύει καρπούς, παρατηρεί τα ζουζούνια, ταΐζει κοτούλες και κατσικάκια…
Ακόμα όμως και σε αυτό τον παράδεισο, υπάρχουν στιγμές που η
Σοφία βαριέται. Ειδικά μετά το μεσημεριανό ύπνο, όταν έχει ακόμα αρκετή ζέστη
για να βγούμε έξω. Και καθώς δεν έχουμε μαζί μας –εννοείται- όλα μας τα
παιχνίδια και βιβλία, πρέπει να επιστρατεύσω όλη μου την ευρηματικότητα για να
την απασχολήσω. Έτσι, όταν ξύπνησε νωρίς
ένα απόγευμα, την έφερα στο δωμάτιό μου για να μπορέσουν να κοιμηθούν οι
παππούδες που προσπαθούσαν να γεμίσουν λίγο μπαταρίες. Και αφού παίξαμε βαρκούλα,
τρενάκι, αεροπλανάκι και όλα τα λοιπά παιχνίδια «του κρεβατιού», το βλέμμα μου
έπεσε σε ένα βιβλίο τέχνης στη βιβλιοθήκη της μαμάς μου. Άρχισα να το ξεφυλλίζω
αργά για να της δώσω χρόνο να παρατηρήσει τους πίνακες και να δω αν θα τραβήξει
κάποιος την προσοχή της. Προς απογοήτευσή μου, δεν της άρεσαν οι
ιμπρεσιονιστικοί που τόσο πολύ αρέσουν σε μένα, αλλά διάλεξε τρεις πίνακες από
την εποχή της Αναγέννησης και του Μπαρόκ! (Προφανώς τους προτίμησε για το
ρεαλισμό τους και τις πολλές λεπτομέρειες που μπορούσε να ανακαλύψει.)
Σταθήκαμε λοιπόν στον πρώτο και η Σοφία (22 μηνών σήμερα) άρχισε τις ερωτήσεις:
Χριστίνα: Ο Ιωσήφ.
Σοφία: Τι κάνει ο Ιωφήφ;
Χριστίνα: Κοιμάται.
Σοφία: Τι ‘ν’ ατή;
Χριστίνα: Η Μαρία.
Σοφία: Η Μαρία κοιμάται;
Χριστίνα: Όχι, η Μαρία διαβάζει. Να και το βιβλίο.
Σοφία: Τι ‘ν’ ατός;
Χριστίνα: Ο Άγγελος.
Σοφία: Ο Άγγελος κοιμάται;
Χριστίνα: Όχι, ο Άγγελος πετάει ψηλά.
Σοφία: (Γυρνάει το κεφάλι της στο ταβάνι, περιμένοντας να
δει τον Άγγελο και μετά ξεκινά τις ερωτήσεις από την αρχή.)
Έτσι σιγά-σιγά φτιάξαμε ιστορίες και για τους τρεις πίνακες
που είχε διαλέξει και κάθε μέρα, να μη σας πω αρκετές φορές μέσα στη μέρα, μου
ζητούσε να δούμε ξανά τους πίνακες και να επαναλάβουμε τις ιστορίες: "Ιωφήφ; Που είναι ο Ιωφήφ;" Τέτοιο
σουξέ είχε το βιβλίο που σίγουρα θα κατεβάσω και τους δικούς μου οδηγούς τέχνης
από τα ψηλά ράφια της βιβλιοθήκης μας στο Ηράκλειο (έχω να τους ανοίξω από την
προ-Σοφίας εποχή) και θα τους βάλω μαζί με τα βιβλία της Σοφίας. Όχι μόνο για
μια ώρα ανάγκης που δε θα θέλει να ασχοληθεί με τίποτα άλλο, αλλά και σαν
εναλλακτική δραστηριότητα. Χωρίς να είμαι ειδικός, φαντάζομαι ότι η εξοικείωση
με την τέχνη με αυτό τον καθοδηγούμενο από το παιδί τρόπο δεν μπορεί παρά να
καλλιεργεί τη φαντασία και την παρατηρητικότητα του!
Οι άλλοι δυο πίνακες που επέλεξε η Σοφία:
Το όραμα του ιππότη, Ραφαέλ, 1504
|
Το Πορτρέτο των Αρνολφίνι, Γιαν βαν Άικ, 1434
|
Και το βιβλίο που τους βρήκαμε:
Εισαγωγή στην τέχνη, Dickins Rosie & Griffith Mari, Εκδ. Άγκυρα |
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου