Ο κηπουρός των ευχών
Ο κηπουρός ξύπνησε στις επτά ακριβώς και σήμερα. Πέρασε από το πλακόστρωτο μονοπάτι. Να, τα γιγαντόσπιτα! Είχε τα μάτια του δεκατέσσερα! Να μην ξεχάσει καμία…Τόσες πολλές ευχές.
Ευχές απλές. Και λιγότερο απλές.
Ευχές εύκολες. Μα και δύσκολες.
Ευχές γλυκές. Μα και πικρές.
Κι όλες μοναδικές.
Και αφού τις μάζεψε όλες στο καλάθι του, πήγε βαθιά μέσα στο δάσος κι έψαξε το κατάλληλο μέρος για να τις φυτέψει. Μα το βράδυ έπρεπε να φωτίζει το κομμάτι γης ένα ολόγιομο φεγγάρι. Και μόλις ξημερώσει, να το δει ο ήλιος όχι πολύ, ούτε λίγο, αλλά όσο χρειαζόταν.
Κάθε μέρα περνούσε από το δάσος περιμένοντας να ανθίσουν οι σπόροι του. Και μετά από λίγες μέρες (σε άλλες περιπτώσεις μετά από λίγους μήνες και σε κάποιες άλλες μπορεί να περνούσαν και χρόνια) ξεπρόβαλλαν οι ευχές. Γιατί οι σπόροι μεγάλωναν λεπτό με το λεπτό, ώρα με την ώρα, μέρα με τη μέρα, μέχρι που γίνονταν δέντρο. Απόψε στα φύλλα του πάνω, να, νάτες γραμμένες και οι ευχές από το Γιγαντοχώρι.
Κι όλο και μεγάλωνε το δέντρο, κι όλο και πλήθαιναν τα φύλλα του που ξεπετάγονταν από τα κλαδιά του. Άρχισε τότε να μαζεύει προσεκτικά τα φύλλα και να τα τοποθετεί μέσα στο καλάθι του. Κουβαλώντας τα σύνεργά του, έφτασε στο σπίτι του.
Και τότε… ξεκίνησε να ράβει. Πήρε μια χοντρή βελόνα κι άρχισε ένα ένα να ράβει τα φύλλα. Φύλλο το φύλλο, κι άλλο φύλλο κι άλλο φύλλο, έφτιαξε ένα μεγάλο πάπυρο*!
Κι έπειτα κι άλλο πάπυρο, κι άλλο, κι άλλο…
Και τότε…
Άνοιξε το παράθυρο κι άφησε τις ευχές να ταξιδέψουν ελεύθερες. Και οι ευχές έγιναν ιστορίες, περιπέτειες, θρύλοι και παραμύθια που όσο ταξιδεύουν, άλλο τόσο μας ταξιδεύουν…
Όσο για τον κηπουρό των ευχών, λένε έγινε συγγραφέας κι ακόμη φυτεύει τους σπόρους του…
«Όταν ήμουν κι εγώ μικρή, ξενυχτούσα γράφοντας ιστορίες. Παραμύθια, ποιήματα, θεατρικά έργα, διηγήματα. Ένιωθα πως έτσι γίνεται ο κόσμος μας λίγο καλύτερος. Πως αν ποτίσουμε τον σπόρο της δημιουργίας, θα φυτρώσει παντού η χαρά! Κι εγώ αυτό ήθελα. Ο κηπουρός της ιστορίας είναι η μικρή Μαριλίτα που ακόμη ξενυχτά γράφοντας και σβήνοντας και ξαναγράφοντας κι ελπίζει να προσφέρει το χαμόγελο και τη χαρά σε κάθε παιδική ψυχή.»Ο κηπουρός των ευχών © 2025 by Μαριλίτα Χατζημποντόζη is licensed under Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International
Ευχές γλυκές. Μα και πικρές.
Κι όλες μοναδικές.
Και αφού τις μάζεψε όλες στο καλάθι του, πήγε βαθιά μέσα στο δάσος κι έψαξε το κατάλληλο μέρος για να τις φυτέψει. Μα το βράδυ έπρεπε να φωτίζει το κομμάτι γης ένα ολόγιομο φεγγάρι. Και μόλις ξημερώσει, να το δει ο ήλιος όχι πολύ, ούτε λίγο, αλλά όσο χρειαζόταν.
Κάθε μέρα περνούσε από το δάσος περιμένοντας να ανθίσουν οι σπόροι του. Και μετά από λίγες μέρες (σε άλλες περιπτώσεις μετά από λίγους μήνες και σε κάποιες άλλες μπορεί να περνούσαν και χρόνια) ξεπρόβαλλαν οι ευχές. Γιατί οι σπόροι μεγάλωναν λεπτό με το λεπτό, ώρα με την ώρα, μέρα με τη μέρα, μέχρι που γίνονταν δέντρο. Απόψε στα φύλλα του πάνω, να, νάτες γραμμένες και οι ευχές από το Γιγαντοχώρι.
Κι όλο και μεγάλωνε το δέντρο, κι όλο και πλήθαιναν τα φύλλα του που ξεπετάγονταν από τα κλαδιά του. Άρχισε τότε να μαζεύει προσεκτικά τα φύλλα και να τα τοποθετεί μέσα στο καλάθι του. Κουβαλώντας τα σύνεργά του, έφτασε στο σπίτι του.
Και τότε… ξεκίνησε να ράβει. Πήρε μια χοντρή βελόνα κι άρχισε ένα ένα να ράβει τα φύλλα. Φύλλο το φύλλο, κι άλλο φύλλο κι άλλο φύλλο, έφτιαξε ένα μεγάλο πάπυρο*!
Κι έπειτα κι άλλο πάπυρο, κι άλλο, κι άλλο…
Και τότε…
Άνοιξε το παράθυρο κι άφησε τις ευχές να ταξιδέψουν ελεύθερες. Και οι ευχές έγιναν ιστορίες, περιπέτειες, θρύλοι και παραμύθια που όσο ταξιδεύουν, άλλο τόσο μας ταξιδεύουν…
Όσο για τον κηπουρό των ευχών, λένε έγινε συγγραφέας κι ακόμη φυτεύει τους σπόρους του…
*πάπυρος= είδος φυτού με το οποίο φτιάχνεται χαρτί με την ονομασία πάπυρος
H Μαριλίτα Χατζημποντόζη (www.marilita.gr) κατάγεται από την Κέρκυρα και ζει στην Αθήνα. Είναι αριστούχος πτυχιούχος της Ελληνικής Φιλολογίας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, καθώς και κάτοχος διπλώματος Δραματικής Τέχνης του Υπουργείου Πολιτισμού. Μετεκπαιδεύτηκε στο Piccolo Teatro di Milano. Έχουν εκδοθεί πολλά βιβλία της παιδικής και εφηβικής λογοτεχνίας. Εργάζεται στην ιδιωτική εκπαίδευση και είναι μητέρα δύο αγοριών, του Νικόλα και του Πάρη.
«Όταν ήμουν κι εγώ μικρή, ξενυχτούσα γράφοντας ιστορίες. Παραμύθια, ποιήματα, θεατρικά έργα, διηγήματα. Ένιωθα πως έτσι γίνεται ο κόσμος μας λίγο καλύτερος. Πως αν ποτίσουμε τον σπόρο της δημιουργίας, θα φυτρώσει παντού η χαρά! Κι εγώ αυτό ήθελα. Ο κηπουρός της ιστορίας είναι η μικρή Μαριλίτα που ακόμη ξενυχτά γράφοντας και σβήνοντας και ξαναγράφοντας κι ελπίζει να προσφέρει το χαμόγελο και τη χαρά σε κάθε παιδική ψυχή.»
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου