Πρώτο ραντεβού
Φόρεσε το τζιν της και το καινούριο Fruit of the Loom, το τελευταίο small του καταστήματος. Ήταν ό,τι απόμεινε από το χαρτζιλίκι για τα 16α γενέθλιά της. Έριξε μερικές ματιές στον καθρέφτη για να τσεκάρει μήπως πετάει η κοιλιά της. Το μεσημέρι είχε πέσει με τα μούτρα στα φασολάκια και είχε γίνει σαν το στρογγυλό μαξιλάρι για τις καρφίτσες. Ευτυχώς δεν φαινόταν δια γυμνού οφθαλμού.Χτένισε τα μαλλιά της όπως συνήθιζε, με τα μικρά μπουκλάκια να χοροπηδούν γύρω από το πρόσωπό της. Δεν βάφτηκε. Ούτε ρουζ. Ούτε κραγιόν. Άλλωστε αυτό το τελευταίο θα πήγαινε χαμένο. Το έτρωγε στο πρώτο δεκάλεπτο.
Κοίταξε το ρολόι. Θα αργούσε τόσο όσο. Δεν θα ήταν ακριβώς στην ώρα της, αλλά δεν θα το τερμάτιζε κιόλας. Είχε υπολογίσει να καθυστερήσει επτά ακριβώς λεπτά.
Βγήκε έξω από το σπίτι με τα μάγουλα αναψοκοκκινισμένα από την προσμονή. Όταν της ζήτησε να βγουν, γούρλωσε τα μάτια της κι είπε μια χαζομάρα που ήθελε να ξεχάσει. Του τύπου «εσύ κι εγώ;». Ευχόταν να υπήρχε μια γομολάστιχα μνήμης για να την εξαφανίσει.
Περπατούσε γρήγορα με ένα χαμόγελο να τρεμοπαίζει στα χείλη της. Κατοικούσε πια στον πλανήτη της αιώνιας λιακάδας, Εκεί που αρκεί ένα βλέμμα για να κάνει την καρδιά σου να χτυπά σαν αφρικάνικο ταμπούρλο.
Δεν είδε την καταιγίδα. Την ένοιωσε να πέφτει και να γδέρνει το κορμί της. Μια βροχή από ιδρωμένες παλάμες. Χούφτες στο στήθος. Λαίμαργα αγγίγματα παντού. Άγρια σφυρίγματα, βρώμικα λόγια. Τη φωνή της, όση της έμεινε, τη σκέπαζαν τα ουρλιαχτά της αγέλης. Ο χρόνος ακολούθησε το ορμητικό μπουλούκι των αγοριών - δεν ήταν πάνω από δεκατεσσάρων χρονών – που ξεχύνονταν στις γειτονιές για να κουρδίσουν την τεστοστερόνη τους.
Έμεινε παγωμένη στη θέση της. Έτρεμε. Δεν είχε κουράγιο να κάνει ούτε ένα βήμα. Μια κυρία την πλησίασε με συμπόνια. «Τα ίδια έκαναν και χθες σε μια μεγαλούτσικη», είπε, λες και είχε καμιά σημασία.
Είχε αργήσει πια. Σιχαινόταν όλο της το κορμί. Ετοιμάστηκε να γυρίσει στο σπίτι της. Να βάλει εκεί τα κλάματα και να ρίξει τόνους νερού πάνω της. Έναν Νιαγάρα. Στα μισά του δρόμου κοντοστάθηκε. Έκανε μεταβολή. Θα έπαιρνε το ρίσκο. Έπρεπε να μάθει. Την περίμενε;
Σπούδασα Αρχαιολογία και Ιστορία της Τέχνης στη Φιλοσοφική Σχολή του ΕΚΠΑ και συνέχισα με διδακτορικό στη Λαογραφία, στο ίδιο πανεπιστήμιο. Για πολλά χρόνια εργάστηκα ως επιμελήτρια στο Λαογραφικό Ιστορικό Μουσείο Λάρισας μελετώντας αντικείμενα, σχεδιάζοντας εκθέσεις και οργανώνοντας εκπαιδευτικά προγράμματα για παιδιά. Πίσω από κάθε αντικείμενο αναζητούσα πάντα τον άνθρωπο. Αυτόν ήθελα να συστήσω στα παιδιά μέσα από τη δουλειά μου. Έτσι, η επαγγελματική πορεία μου ως σήμερα συνδέθηκε με την άτυπη εκπαίδευση και την επαφή με τα παιδιά. Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι ο πιο άμεσος τρόπος να επικοινωνώ μαζί τους είναι οι ιστορίες. Κι έτσι άρχισα να γράφω. Όταν δεν γράφω, διαβάζω, ράβω, ταξιδεύω και συνεχίζω να πιστεύω πως το καλό πάντα νικάει. Το αληθινό στοιχείο της ιστορίας είναι η επίθεση που δέχτηκα όταν ήμουν 18 χρονών από ένα μπουλούκι νεαρών αγοριών που σάρωνε εκείνο το καλοκαίρι τους δρόμους της πόλης. Κι όλοι κοιτούσαν... - Λίνα Μουσιώνη
Πρώτο ραντεβού © 2025 by Λίνα Μουσιώνη is licensed under Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου