Ο Ίκαρος
Τη στιγμή που άρχισε να πέφτει, ο Ίκαρος θυμήθηκε τη μάνα του.Τον τρόπο που του έστρωνε με φροντίδα τα τσουλούφια του που πετούσαν δεξιά κι αριστερά. Τα μάτια της που ήταν χαμογελαστά, όταν τον έλεγε: «Λεβέντη μου» κι ας είχε αφήσει λασπωμένες πατημασιές στο χαλί κι ας είχε κάνει τρέλες και είχε σκίσει το φρύδι του, μια ανάσα πάνω από το δεξί του μάτι…
Θυμήθηκε και όλα αυτά που δεν θα ζήσει ξανά.
Να ανοίγει τα χέρια σαν φτερά, με το ποδήλατο να τρέχει και το στόμα ανοιχτό να αλαλάζει θριαμβευτικά. Να σουτάρει την μπάλα στον Γιάννη, που ήταν αφύλαχτος κι εκείνος να πετυχαίνει το νικηφόρο σουτ. Και μετά άγαρμπες αγκαλιές και «Είμαστε πια πρωταθλητέεεες» μέχρι να βραχνιάσουν.
Το πρώτο μεθύσι για εκείνο το κορίτσι που του είπε πως τον βλέπει σαν φίλο, με το κρασί που σούφρωσε ο Στέφανος από την κάβα του πατέρα του. Και μετά να ξερνάει στον κήπο και να σέρνεται να κλειστεί στο δωμάτιό του πριν τον πετύχει η μάνα του.
Να πανηγυρίζει επειδή πέρασε στη σχολή, η περηφάνια της μάνας του, το «Μπράβο» του πατέρα του το ακριβό, γιατί ήταν σπάνιο. Να ετοιμάζει τη βαλίτσα του, να ορκίζονται με τα παιδιά πως δεν θα χαθούν, να χάνονται μετά τον πρώτο χρόνο απόστασης.
Μόνος σε κατάδικό του διαμέρισμα, να κλείνει τα ξυπνητήρια, να κοιμάται την ώρα που οι υπόλοιποι ξυπνούν… Τα μαθήματα, οι κουβέντες μέχρι το πρωί, οι ωραίοι άνθρωποι, που έπρεπε να συναντήσει επιτέλους…
Τα μακριά δάχτυλα του κοριτσιού, ο χείμαρρος των μαλλιών της, τα στιχάκια που κλέβει από τα τραγούδια του Βασίλη και τα ποιήματα του Ελευθερίου για να της αφήσει σε post it στη θέση που πάντα κάθεται στο αμφιθέατρο.
Το τράβηγμα στο στομάχι όταν εκείνη χαμογελάει, σηκώνει το κεφάλι και τον κοιτάζει κατάματα.
Και ύστερα ο αγκώνας της να αγγίζει φευγαλέα τον δικό του στο σκοτάδι του σινεμά κι εκείνος να ιδρώνει, να στριφογυρίζει και να θυμάται από την ταινία μόνο τα πρώτα πέντε λεπτά.
Και το φιλί της. Απαλό και ζεστό.
Αυτά θυμήθηκε ο Ίκαρος στα δευτερόλεπτα που κράτησε η πτώση. Και κραύγασε για όλα εκείνα που τον καρτερούσαν μα που ήταν πια χαμένα.
που σκαρώνουν περιπέτειες και στιχάκια γενεθλίων για αυτούς που αγαπώ. Το κείμενο για την πτώση του Ίκαρου γράφτηκε με αφορμή μια άσκηση στο σεμινάριο για το παιδικό και νεανικό βιβλίο των εξαιρετικών συγγραφέων και δασκάλων δημιουργικής γραφής Ελένης Σβορώνου και Μαρίας Αγγελίδου στον ΙΑΝΟ. Πώς συνδέεται με τη ζωή μου; Τραγούδια και στιχάκια φωτίζουν και τη δική μου ζωή. Τα αφιερώνω στους αγαπημένους μου, τα σημειώνω στα τετράδια μου, με συγκινούν και κάνουν την την ψυχουλα μου λιγο πιο αναλαφρη.
Ο Ίκαρος © 2025 by Φυτούλα Βακανά is licensed under Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου