Ένα κλειδί
Δεν ξέρει πόσες φορές είχε υποσχεθεί στον εαυτό της να φύγει οριστικά, να προχωρήσει. Και όταν έφτασε η στιγμή ήταν χαρούμενη. Πέρασαν μέρες, μήνες και απόλυτα σίγουρη πια πίστευε πως είχε νικήσει την αρρώστια, το πάθος της για εκείνον.Η καθημερινότητα της δεν την κούραζε, αντίθετα είχε φροντίσει να καλύψει όλες τις τρύπες, όλα τα κενά που θα μπορούσαν να εισχωρήσουν και να αφυπνίσουν τα συναισθήματα της για εκείνον.
Δουλειά, γυμναστήριο, φίλες, βόλτες και κλειστό τηλέφωνο από το απόγευμα μέχρι που ξημέρωνε.
Άντεξε μέχρι σήμερα που έφτασε μέσα σε έναν φάκελο συστημένο το κλειδί. Ταράχτηκε. Μπερδεύτηκε που το άγγιξε. Ήταν εκείνο το κλειδί, το δικό τους κλειδί και ένα χαρτί διπλωμένο. Το άνοιξε και είχε μόνο ένα γράμμα Α.
Το κλειδί στο χέρι. Το χάιδεψε και μπερδεύτηκε. Κουβάρι ξεπετάχτηκαν οι μνήμες. Την μπέρδεψε. Ήταν παγωμένο. Την αναστάτωσε. Οι παλμοί, εκείνοι οι δαιμονισμένοι, επέστρεψαν όπως πριν ένα χρόνο, όταν το πέταξε και έφυγε για να μην ξαναγυρίσει.
Και τώρα!
Ιδρώτας, βαριά ανάσα και ανάγκη να τρέξει. Που; Ποια κατεύθυνση να πάρει; Ανίκανη να αποφασίσει. Άρχισε να μονολογεί, να τρέχουν τα δάκρυα. Θύμωσε με τον εαυτό της γιατί ακόμη και τώρα τον λυπόταν ή τον ποθούσε!
"Να γυρίσω! Τριακόσιες εξήντα πέντε μέρες, ακριβώς τόσες πέρασαν και κατάφερα να μείνω καθαρή. Και τώρα, να γυρίσω! Άδικα πάλεψα! Δεν μπορεί, όχι δε θα σπάσω τώρα για ένα κλειδί. Κομμάτια κομμάτια" παραμιλούσε και αμέσως μετά πλησίασε και κοιτάχτηκε στον καθρέφτη.
Η εικόνα της τραγική. Κοιτάχτηκε ξανά. Έβλεπε μια σπασμένη κούκλα ακριβώς μπροστά της. Τρόμαξε και κοιτώντας το είδωλό της κατάματα βρήκε τη δύναμη να φωνάξει.
"Δε θα γυρίσεις. Θα χαθείς. Άκουσε με. Θα χαθείς", και τότε είδε το είδωλο της, την κούκλα να ραγίζει και να σπάει. Ήταν η στιγμή που βρήκε τη δύναμη και αφού έσφιξε για τελευταία φορά το μεταλλικό αντικείμενο στην παλάμη της μπόρεσε να το πετάξει στα σκουπίδια..
Ξαλάφρωσε και αμέσως γύρισε προς τον καθρέφτη και είδε ένα φωτεινό πρόσωπο.
Ήταν επιτέλους η στιγμή που πήρε την απόφαση να μη γυρίσει ποτέ ξανά για ένα κλειδί.
Η Έλενα Αρτζανίδου γεννήθηκε στη Δυτική Γερμανία και μεγάλωσε στο Μαυρονέρι Κιλκίς και στη Θεσσαλονίκη. Υπηρέτησε στην εκπαίδευση ως νηπιαγωγός μέχρι το 2020 και είναι δημιουργός του βραβευμένου ιστολογίου filanagnosiaprogram.blogspot.com. Από το 1996 έχουν κυκλοφορήσει πολλά βιβλία της για παιδιά, εφήβους και ενήλικες. Το έργο της «Με λένε Πρόμις» συμπεριλήφθηκε στον κατάλογο The White Ravens (2007), ενώ άλλα βιβλία της έχουν βρεθεί στις βραχείες λίστες του Κύκλου του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου. Με αφορµή το µυθιστόρηµά της «Γκασταρµπάιτερ – η οδυνηρή φυγή», έλαβε µέρος στο ντοκιµαντέρ «Η Μητέρα του Σταθµού» (σκηνοθεσία Κωστούλας Τωµαδάκη), που προβλήθηκε το 2022 σε διεθνή φεστιβάλ, στην ΕΡΤ και στο ertflix.
Για τη συγκεκριμένη ιστορία, η συγγραφέας σημειώνει: «Μακρινή πλέον ανάμνηση. Ένα κλειδί ήταν της ψυχής που άλλες φορές γυρνούσε και άλλες αρνιόταν. Μην επιτρέπετε καμιά και κανένας, να σας κλέψουν ούτε λεπτό από την ζωή σας και όλα αυτά για ένα κλειδί.»
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου