Μια ακόμα ιστορία με τον Θοδωρή Παπαϊωάννου

Επάνω ή κάτω;

Μόλις έφτασα στο χωριό και αντίκρυσα το μονοθέσιο πέτρινο σχολείο του ένιωσα ανακούφιση. Σχεδόν μία ώρα χωματόδρομος, στα όρη στα άγρια βουνά που λένε, περίμενα χειρότερα τα πράγματα. Ευτυχώς δεν ήταν. Εννιά ήταν όλα κι όλα τα παιδιά μα ένα ήταν το πρωτάκι του σχολείου, ο Μανόλης.

Παιδί βοσκού, ηλιοκαμένο πρόσωπο, μεγάλα στρογγυλά μάτια, μέτριο ύψος. Επιφυλακτικός με το σχολείο, από τις πρώτες μέρες ξεφύλλιζε τα βιβλία με περιέργεια δίνοντας ιδιαίτερη σημασία στις εικόνες. Τα περισσότερα τα έλεγε με τα μεγάλα καστανά του μάτια, παρά με το στόμα.

Σ’ ένα από τα πρώτα κεφάλαια των μαθηματικών ο Μανόλης με εξέπληξε ευχάριστα. Μαθαίναμε τις έννοιες μπροστά–πίσω και πάνω–κάτω. Αφού κάναμε μερικά παιχνίδια με την καρέκλα, το θρανίο και τον πίνακα, ανοίξαμε το βιβλίο.

Οι εικόνες έδειχναν ένα πουλάκι που βρισκόταν στη μία πάνω στο κλαδί ενός δέντρου και στην άλλη κάτω στη ρίζα του δέντρου. Δείχνω την εικόνα με το πουλάκι πάνω στο δέντρο.

- Που βρίσκεται Μανόλη αυτό το πουλάκι, επάνω ή κάτω;

- Δάσκαλε, δεν κατέω… μπα να ‘ναι πάνω…, μπα να ‘ναι κάτω…

- Μα πως; λέω πρώτα από μέσα μου, ή πάνω θα είναι ή κάτω. Για κοίταξε άλλη μια φορά βρε Μανολιό. Λοιπόν, που βρίσκεται το πουλάκι;

- Μπα να ‘ ναι πάνω…, μπα να ‘ναι κάτω… λέει ξανά ο Μανολιός και τα μάτια του είναι ορθάνοιχτα.

- Μα βρε Μανόλη μου, αυτό το πουλάκι είναι επάνω, είναι ξεκάθαρο.

- Όι, κύριε, δεν είναι, μου απαντά ο Μανολιός με σιγουριά.

Άκου δα, προχτές είχα ανεβεί σ’ ένα δεντρό, μ’ αρέσει πολύ το σκαρφάλωμα. Ξανοίγω καλά και θωρώ ένα πουλάκι, να σαν αυτό του βιβλίου. Καθότανε σ’ ένα κλαδί πιο χαμηλά. Ήτανε από κάτω.

Κι άμα κατέβηκα απ’ το δεντρό και ξάνοιξα ξανά, το πουλάκι στο ίδιο κλαδί στεκότανε. Αλλά τώρα ήτανε πάνω!

Γι’ αυτό σου λέω κύριε. Μπα να ‘ ναι πάνω…, μπα να ‘ναι κάτω…Ο τόπος που το θωρείς έχει σημασία.

Επάνω ή κάτω; © 2025 by Θοδωρής Παπαϊωάννου is licensed under Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International

Γεννήθηκα στo Έσσεν της Γερμανίας αλλά τα παιδικά μου χρόνια τα έζησα σε ένα χωριό, δίπλα σ’ ένα ποτάμι. Από πολύ μικρός μπαινοβγαίνω στα σχολεία, είτε ως μαθητής είτε ως δάσκαλος και γράφω ιστορίες και παραμύθια. Αγαπάω τη μουσική, το θέατρο, τα ταξίδια και τους περιπάτους στο δάσος. Κάποια από τα βιβλία μου έχουν διακριθεί και άλλα έχουν βραβευτεί. Ζω στην πόλη των νερών την Έδεσσα, ανάμεσα σε ποτάμια, γέφυρες και καταρράκτες.
Η ιστορία έχει αληθινά στοιχεία. Ο Μανόλης ήταν πράγματι μαθητής μου σε ένα σχολείο της ορεινής Κρήτης. Για μένα ήταν ένας μικρός δάσκαλος, μου έμαθε πολλά. Ένα από αυτά, το πως βλέπουμε τα πράγματα αποτυπώνεται σε αυτή τη μικρή ιστορία. - Θοδωρής Παπαϊωάννου

Διαβάστε όλες τις συμμετοχές στη συγγραφική πρόκληση "Μια ακόμα ιστορία" εδώ.