Αγριοφράουλες
Στέκομαι μπροστά στον πάγκο με τα φρούτα, κάπου στο κέντρο των Βρυξελλών. Η καρδιά της Ευρώπης, λένε. Εγώ όμως νιώθω πως πατάω πάνω σε μια γη που κάποτε χτύπαγε σαν γροθιά μέσα από την σκληρή αποικιοκρατία.
Κρατάω μια χάρτινη τσάντα με αναμνηστικά από το μουσείο Μαγκρίτ· μερικά καρτ ποστάλ και όλα μου φαίνονται ξαφνικά σουρεαλιστικά. Το βλέμμα μου σταματά σε ένα καλαθάκι με μικρές φράουλες. Είναι στοιχισμένες προσεκτικά, σαν μπαλαρίνες σε πρόβα, φορώντας κόκκινα φουρό. Τόσο τέλειες που μοιάζουν ψεύτικες. Μα τόσο μυρωδάτες, όπως τότε!
Πίσω από τον πάγκο, ένας νεαρός με καταγωγή απ’ την Αφρική. Μου λέει με τραγουδιστά γαλλικά:
- Cinq euros, madame.
Κι εγώ, χωρίς να το σκεφτώ, του απαντώ:
- Asante.
Σουαχίλι. Μια λέξη που με ξαναγυρνά πίσω, πολύ πίσω.
Για μια στιγμή, χάνω την αίσθηση του τώρα. Το βλέμμα μου σβήνει στα χρώματα της μπλούζας του. Σαν τα χρώματα που φορούσε η Μακουράτα μου. Η γυναίκα που με μεγάλωσε. Που μου τραγουδούσε με φωνή χαμηλή σαν νανούρισμα, που γέλαγε με τα μάτια πριν γελάσει με το στόμα.
Κι εδώ τώρα, στην καρδιά της Ευρώπης, μπροστά σε μερικές φράουλες και έναν άγνωστο, όλα αυτά - η Μακουράτα, τα χρώματα επιστρέφουν όχι σαν ανάμνηση, αλλά σαν αλήθεια που δεν έφυγε ποτέ.
Την έχω μπροστά μου. Μου κρατά το χέρι όπως τότε.
Όλη η οικογένεια στο παλιό μας τζιπ, σε μια από εκείνες τις κυριακάτικες εκδρομές προς τα χωριά. Δρόμοι χωμάτινοι, μπανανιές που λύγιζαν σαν να υποκλίνονταν, μικρά χωμάτινα σπίτια, όμορφα μέσα στην απλότητά τους.
Πάντα κάναμε στάση στην Μπουκαράμα.
Ο μικρός καταρράκτης έτρεχε όπως έτρεχε πάντα και εκεί, ξυπόλυτα παιδιά μάς περίμεναν, σαν να ήξεραν από πριν πως θα έρθουμε.
Στα χέρια τους κρατούσαν πλεχτά καλαθάκια. Και μέσα… αγριοφράουλες.
Μικρές, κόκκινες, αληθινές. Με το χώμα ακόμη στα φυλλαράκια τους.
Τι μυρωδιά!
Η Μακουράτα τις έπλενε στο νερό του καταρράκτη, όπως μόνο εκείνη ήξερε. Και πάντα τραγουδούσε και μετά έπιανα την κάθε φραουλίτσα από το κοτσανάκι…και την ακουμπούσα στη γλώσσα μου.
Το ίδιο έκανα και τώρα - παραδόθηκα.
Γιατί η μνήμη δεν είναι ποτέ απλώς ανάμνηση. Είναι δρόμος επιστροφής - όχι πάντα ευθύς, μα πάντα ανοιχτός.
 |
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου