Μικροί Ινδιάνοι της βεράντας
Κάθε απόγευμα εγώ και ο αδελφός μου γινόμαστε μικροί Ινδιάνοι. Τραβάμε δύο καρέκλες στη βεράντα και απλώνουμε πάνω την κουβέρτα. Έτοιμη η σκηνή μας! Δηλαδή, σχεδόν έτοιμη…
«Μπαίνουμε;» τον ρωτάω.
Τρέχει απέναντι. Μισοκλείνει τα μάτια.
« Εσύ πήρες περισσότερη!» φωνάζει. «Τράβηξέ τη λίγο στη μεριά μου.»
«Τόσο;»
«Ακόμα λίγο…»
«Τόσο;»
«Εντάξει! Μπαίνουμε!»
Φουσκώνει τα μάγουλα και του τραβάω δυο κόκκινες γραμμές στο καθένα με το κραγιόν της μαμάς. Γίνεται τότε ο φοβερός πολεμιστής που δαμάζει άλογα. Εγώ καταστρώνω σχέδια επίθεσης.
Στη σκηνή μας χωράνε πολλά πράγματα: κατσαρόλες, μαξιλάρια, κλαράκια για τη φωτιά. Δίπλα, δένουμε τα άλογα. Στα βουνά έχουμε τους λύκους μας.
Ο Αλέξης και ο Γιάννης στήνουν κι αυτοί σκηνή στη δική τους αυλή.
Κάποιες φορές έρχονται ήσυχα. Καθόμαστε όλοι και τρώμε μπισκότα.
Άλλες φορές όμως, μας κάνουν επίθεση. Τους ακούμε να τσιρίζουν από την κατηφόρα: «Ιιλιλίλιιιιι!»
Μα εμείς δεν τρομάζουμε!
Παίρνουμε θέσεις μάχης και φωνάζουμε: «Αουυυυυ!»
Οι λύκοι τότε μας ακούνε, κατεβαίνουν γρήγορα και στήνονται σε σειρά στο κάγκελο.
«Δεν μπορείτε να μπείτε!» τους λέμε.
«Α ναι; Γιατί;». Βάζουν τα χέρια στη μέση, στραβώνουν το κεφάλι.
«Φέραμε τους λύκους» τους απαντάμε με ύφος νικητών.
«Δεν είναι δίκαιο!» διαμαρτύρονται.
Και φεύγουν κλαψουρίζοντας.
«Μπράβο, Άσπρο Φτερό του Νότου» λέω στον αδελφό μου.
«Μπράβο, Σοφή...»
«Πεταλούδα! Με λένε Σοφή Πεταλούδα»
Αυτός ξεκαρδίζεται στα γέλια.
«Ό,τι θέλω θα με λένε!» του θυμώνω.
Τότε τσακωνόμαστε. Τραβάμε τις καρέκλες μακριά. Η σκηνή πέφτει. Γυρνάμε τις πλάτες, δένουμε τα χέρια και σφίγγουμε τα χείλη.
«Χμ» του πετάω.
«Χμ» μου πετάει πίσω.
«Τάισες τους λύκους;» τον ρωτάω.
«Χμ! Εσύ έδεσες τα άλογα;».
Κι ύστερα από λίγο…
«Πάμε να κυνηγήσουμε;»
«Πάμε!»
Τρέχουμε με τα κρεμαστάρια στην αυλή. Βγάζουμε ιαχές. Κρυβόμαστε. Εγώ πίσω από το τραπεζάκι, αυτός στον θάμνο με το δεντρολίβανο. Γέρνει λίγο το κεφάλι, ίσα που να τον δω.
Του υψώνω την παλάμη.
Καταλαβαίνει.
Ετοιμάζεται.
«Τώρα!» φωνάζω.
Ορμάμε!
Το βουβάλι είναι πια δικό μας.
Όταν νυχτώνει, μπαίνουμε στη σκηνή και ξαπλώνουμε ανάσκελα. Η κουβέρτα γεμίζει με φωτεινές τρυπούλες.
Τότε ο αδελφός μου σμίγει το μαξιλάρι του με το δικό μου.
«Καληνύχτα, Σοφή Πεταλούδα.»
«Καληνύχτα, Άσπρο Φτερό του Νότου.»
 |
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου