Ήμουν πολύ τυχερή που ο παππούς και οι γιαγιάδες μου ήταν νέοι και υγιείς κι έτσι τους ευχαριστήθηκα κατά τη διάρκεια όλης της παιδικής μου ηλικίας και σε ένα μεγάλο μέρος της ενήλικης ζωής μου. Πολλά όμως παιδιά, όπως η Σοφία, έχουν παππού ή γιαγιά ηλικιωμένους. Πώς τους μαθαίνουμε όχι μόνο να σέβονται, αλλά και να δείχνουν αγάπη και τρυφερότητα στους ηλικιωμένους; Πώς τους εξηγούμε γιατί οι άνθρωποι γερνούν, αρρωσταίνουν, πεθαίνουν; Ερωτήματα που κι εγώ κλήθηκα να απαντήσω καθώς, πριν από ένα χρόνο περίπου, ο παππούς της Σοφίας και πατέρας μου αρρώστησε, σταδιακά χειροτέρευε και τελικά πέθανε. Από ένστικτο της έλεγα από την αρχή την αλήθεια – παραλείποντας φυσικά λεπτομέρειες όχι κατάλληλες για την ηλικία της. Τονίζω το «από την αρχή». Διαπίστωσα ότι έτσι η Σοφία είχε το χρόνο να προετοιμαστεί και να αναπτύξει μηχανισμούς για να διαχειριστεί το άγχος, τη θλίψη ή και το θυμό της, ακριβώς όπως συμβαίνει και σε εμάς τους ενήλικες. Παράλληλα μας χάρισαν δύο σχετικά παι...

9 Μαΐου. Μέχρι πρόπερσι, μια χαρούμενη διπλή επέτειος: τα γενέθλια του μπαμπά μου και η ημέρα που παντρευτήκαμε με το Χρήστο στο δημαρχείο Χολαργού – 9 Μαΐου το 2010 είχε πέσει Κυριακή. Είχαμε σκεφτεί ότι Κυριακή θα ήταν πιο βολικά από Σάββατο –λιγότερη κίνηση, πιο εύκολο παρκάρισμα- αλλά και του μπαμπά μου του άρεσε η ιδέα ο γάμος να γίνει στα γενέθλιά του. Το δημαρχείο δεν του άρεσε. «Μα καλά, δε θα πάει ο πατέρας την κόρη του νύφη στην εκκλησία; Πού ακούστηκε;» γκρίνιαζε. Όλοι μας είχαμε παραξενευτεί γιατί δεν τραβούσε κανένα ζόρι να παντρευτώ. Ίσα-ίσα, μάλλον απολάμβανε την παρουσία μου στο διαμέρισμα ακριβώς κάτω από το δικό τους πριν γνωρίσω το Χρήστο και τσαντίστηκε που για χάρη του μετακόμισα στην Κρήτη. Αλλά έτσι ήταν ο μπαμπάς μου, στο άσχετο στράβωνε με κάτι ή κάποιον. Συνήθως όμως μπορούσες εύκολα να τον πείσεις να το πάρει αλλιώς. Έτσι παραιτηθήκαμε με το Χρήστο από την ιδέα να πάμε μαζί στο δημαρχείο και από εκείνη τη στιγμή ο μπαμπάς μου ζούσε με την προσμονή να με πάει...