Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ήλιος με χίλιες ακτίνες

Σε τελευταία ανάλυση ό,τι έχεις είναι ο εαυτός σου.
Το εγώ σου εδρεύει στην κοιλιά σου σαν ένας ήλιος με χίλιες ακτίνες.
Τα υπόλοιπα δεν είναι τίποτα.


Ήλιος/ Φεγγάρι, παιδική ζωγραφιά εμπνευσμένη από πίνακες του Πικάσο
(via http://sharpiespaintandpaper.blogspot.gr)
Αυτό το είπε ο Πάμπλο Πικάσο. Εγώ το άκουσα για πρώτη φορά από ένα φίλο, το Γιώργο, πριν καμιά 20αριά χρόνια, όταν ήμαστε ακόμα παιδιά. Προφανώς μου έκανε μεγάλη εντύπωση για να το θυμάμαι ακόμα. Έχουν κάτι το απειλητικό αυτά τα λόγια. Μπορεί να περιστοιχίζεσαι από δεκάδες ανθρώπους, αλλά στην πραγματικότητα είσαι μόνος σου... ή θα καταλήξεις μόνος σου...

Μια εποχή, πολύ πριν γνωρίσω το Χρήστο και αποκτήσουμε τη Σοφία, είχα έντονο αυτό το άγχος, ότι θα μείνω μόνη. Θυμάμαι ότι πηγαίναμε με τον μπαμπά μου οδικώς στο εξοχικό μας στο Πήλιο, όταν του εκμυστηρεύτηκα αυτό το φόβο. «Τι στεναχωριέσαι Χριστινάκι;», μου είπε. «Αν είσαι μόνη σου στα γεράματα, θα πουλήσεις το σπίτι στο Πήλιο και με τα λεφτά θα μένεις στο St.George Lycabettus (ξενοδοχείο στο Κολωνάκι). Μια χαρά θα περνάς με τις άλλες γριές στα καφέ του Κολωνακίου».

Ένιωσα πολύ καλύτερα. Όχι γιατί η προοπτική ήταν ρεαλιστική – για να μείνεις εφόρου ζωής στο St.George Lycabettus, χρειάζονται μάλλον περισσότερα από ένα σπίτια στο Πήλιο, ειδικά από τότε που έχουν πέσει οι τιμές των ακινήτων! Ωστόσο η εικόνα 3-4 ηλικιωμένων κυριών με οινοπνευματί μαλλιά να πίνουν καφέ στο Φίλιον μου φάνηκε πολύ αστεία. Και θαύμασα την ικανότητα του μπαμπά μου να διακωμωδεί τις καταστάσεις και γενικά να αντιμετωπίζει «γήινα» και ψύχραιμα τα δύσκολα και τα στενάχωρα - ενώ μπορεί να πάθει "εγκεφαλικό" για μικρο-προβλήματα!

Η εποχή εκείνη συμπίπτει χρονικά με την απώλεια της θείας Μαρκέλλας. Καθόλου τυχαίος ο φόβος μοναξιάς που βίωνα. Η Μαρκέλλα –η καλοκάγαθη, λίγο τρελούτσικη θεία της μαμάς μου- μεγάλωσε εκατοντάδες παιδιά ως νηπιαγωγός, αλλά δεν απέκτησε ποτέ δικό της παιδί - ίσως να ήταν αυτός ο λόγος που χώρισε με τον άντρα της. Και όταν "έφυγε", ήταν ουσιαστικά μόνη, γιατί η νόσος Αλσχάιμερ της είχε στερήσει όλες της τις αναμνήσεις.

Μπορεί όλοι μας να έχουμε μόνο τον εαυτό μας αγαπητέ Πικάσο, αλλά η οικογένεια και κυρίως τα παιδιά μας κάνουν να νιώθουμε λιγότερο μόνοι. Όχι μόνο γιατί η καθημερινή τους φροντίδα δίνει στόχο στη ζωή μας. Ούτε γιατί κάποια στιγμή έρχεται η δική τους σειρά να μας φροντίσουν. Αλλά γιατί νιώθουμε ότι ένα μέρος τουλάχιστον της ιστορίας μας θα επιβιώσει μέσα από τα παιδιά μας κι έτσι κατά κάποιο τρόπο θα επιβιώσουμε κι εμείς.

Η μαμά μου ήταν ό,τι κοντινότερο είχε η θεία Μαρκέλλα σε κόρη, ο αδερφός μου κι εγώ σε εγγόνια. Αθροιστικά έχουμε δεκάδες αναμνήσεις από εκείνη: από τη φούστα μπαλαρίνας που έραψε με τα βολάν από τα κουρτινάκια της κουζίνας για τη μαμά μου μέχρι τα "ανώμαλα" σοκολατάκια (=βραχάκια) που φτιάχναμε παρέα και μια φορά μας βγήκαν αλμυρά γιατί είχαμε βάλει κατά λάθος αλατισμένους ξηρούς καρπούς - που να ξέραμε τότε ότι ήμασταν πολύ μπροστά για την εποχή μας, όπως παρατήρησε τις προάλλες ο αδερφός μου! Ίσως αξίζει μια μέρα αυτές οι αναμνήσεις να συγκεντρωθούν και να γραφτούν σαν φόρος τιμής σε αυτή τη γυναίκα. Γιατί η ιστορία της επιβιώνει μέσα από εμάς. 

Σχόλια

  1. Έχω αυτή την οικογενειακη φωτογραφία με το παππού και τη γιαγιά υπομειδιωντες και τα επτά παιδιά αραδιασμένα με σειρα γέννησης.Ενας προσεκτικός παρατηρητης θα ξεχώριζε το προτελευταίο κακοσχηματιμενο παιδάκι με το μεγαλο κεφάλι και τα μάτια να εκλιπαρούν για αγάπη και προσοχή. Δεν τη πήρε ποτε.Η πρωτη φάση της ζωής μας στοιχειώνει την υπόλοιπη.Όσο και να προσπάθησε δεν αγαπήθηκε αρκετά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου