Με τη Σοφία περάσαμε αυτό τον Ιούλιο λίγες μέρες στο εξοχικό των γονιών μου στο Πήλιο. Κάθε φορά που πηγαίνουμε εκεί, η Σοφία περνάει φανταστικά. Καταρχήν έχει δυο παππούδες που ασχολούνται συνεχώς μαζί της – με τη γιαγιά κλαδεύουν στον κήπο, επισκέπτονται τους γείτονες, διαβάζουν και ζωγραφίζουν, με τον παππού κάνουν κούνια, παίζουν «κιθαρίτσα» (όπως αποκαλεί τον μπαγλαμά η Σοφία) και τραγουδούν. Αλλά και το ίδιο το σπίτι, ο κήπος, ολόκληρο το χωριό είναι για τη Σοφία μια ανακάλυψη: κόβει λουλούδια και κλαράκια, μαζεύει καρπούς, παρατηρεί τα ζουζούνια, ταΐζει κοτούλες και κατσικάκια… Ακόμα όμως και σε αυτό τον παράδεισο, υπάρχουν στιγμές που η Σοφία βαριέται. Ειδικά μετά το μεσημεριανό ύπνο, όταν έχει ακόμα αρκετή ζέστη για να βγούμε έξω. Και καθώς δεν έχουμε μαζί μας –εννοείται- όλα μας τα παιχνίδια και βιβλία, πρέπει να επιστρατεύσω όλη μου την ευρηματικότητα για να την απασχολήσω.  Έτσι, όταν ξύπνησε νωρίς ένα απόγευμα, την έφερα στο δωμάτιό μου για να μπορέσουν να κοιμηθ