Με τον αδερφό μου μεγαλώσαμε με Λιλιπούπολη και Λουκιανό Κηλαηδόνη.
Εκτός από το διπλό δίσκο με τα τραγούδια της Λιλιπούπολης, είχαμε και τρεις
κασέτες με επεισόδια από τη ραδιοφωνική εκπομπή (βγαίνουν και τώρα σε cd). Τα είχαμε μάθει απ’ έξω και τα
παίζαμε. Εγώ συνήθως έκανα τον παπαγάλο και εκείνος, που ειδικευόταν στους
γυναικείους ρόλους, την Πιπινέζα. Ακόμα και τώρα παίζουμε αποσπάσματα από τα επεισόδια
και πιστεύουμε ακράδαντα ότι σε ΚΑΘΕ περίσταση κολλάει μια φράση της
Λιλιπούπολης. Όπως το Πάσχα στο Πήλιο, την ώρα που κατεβαίναμε το καλντερίμι
κουβαλώντας τσάντες και μωρά και ο αδερφός μου φώναξε: «Είναι βαρύ το άγαλμα δήμαρχέ μου και με παρασέρνει» (τάδε έφη Πιπινέζα στο επεισόδιο «Το Άγαλμα Του Χαρχούδα»). Οι άλλοι μάλλον δεν το βρίσκουν τόσο αστείο
όσο εμείς – ίσως οι γονείς μας μόνο, που αναπολούν την εποχή που ήμαστε παιδιά.
Όταν πρωτογνωρίσαμε ο αδερφός μου την Εύη κι εγώ το Χρήστο (τους ανθρώπους που
παντρευτήκαμε αργότερα), τους περάσαμε από ένα εντατικό φροντιστήριο Λιλιπούπολης.
Έτσι καταλαβαίνουν τι εννοούμε όταν πετάμε τα Λιλιπουπολιτικά μας, αλλά το
πολύ-πολύ να ανταλλάξουν ένα βλέμμα τύπου «άρχισαν πάλι…» και να μας κοιτάξουν συγκαταβατικά.
Εμείς βέβαια συνεχίζουμε απτόητοι.
Και να περάσω στο δεύτερο πρωταγωνιστή της μουσικής μου
παιδείας, το Λουκιανό. Είχαμε όλους τους δίσκους αντιγραμμένους σε κασέτες και
τους ακούγαμε και στο σπίτι και στο αυτοκίνητο. Ώρες ολόκληρες οδικών ταξιδιών
προς και από τα Καμένα Βούρλα, το εξοχικό της θείας Μαρκέλλας, ακούγοντας «Αχ!
Ρίτα», «Κάπου την έχουμε πατήσει» και «Το Πάρτι». Αντίθετα με τη Λιλιπούπολη,
το Λουκιανό τον ξεχάσαμε όταν μεγαλώσαμε λίγο, αλλά ο ατιμούλης βρήκε τρόπους
να επανέλθει στη ζωή μας και μάλιστα σε καίριες στιγμές. Έτσι ο αδερφός μου,
που όπως έχετε καταλάβει ήταν ανέκαθεν χιουμορίστας, πέταξε αντί για την Εύη
την ανθοδέσμη στους μπάκουρους φίλους του στο πάρτι του γάμου του, υπό τους
ήχους του «Είμαι ένας φτωχός και μόνος Καουμπόι» («Όλοι μου οι φίλοι παντρευτήκανε»).
Κι εγώ όταν πρωτάρχισα να βγάζω βόλτα τη Σοφία με το καροτσάκι πέρσι την άνοιξη,
έπιασα τον εαυτό μου να της τραγουδάει τη «Βόλτα στη Βουλιαγμένη».
Της αρέσουν πολύ της Σοφίας τα τραγούδια του Λουκιανού. Και
γιατί όχι; Είναι απλά, χαρούμενα και μελωδικά. Πρόσφατα μάλιστα η
Σοφία ανακάλυψε και το «Τζιν τζιν τζιν» σε ένα cd που μας έδωσε
η φίλη μας η Τζένη με τα αγαπημένα τραγούδια της κόρης της Κωνσταντίνας, σαν
δώρο στο πάρτι γενεθλίων της. Ήταν έρωτας με... το πρώτο άκουσμα! Από τότε η Σοφία φωνάζει «τζιν τζιν τζιν» για να
της το βάλουμε και μπορεί να το ακούσει και δέκα συνεχόμενες φορές χωρίς να
βαρεθεί (ίσως και εκατό αλλά δεν αντέχουν τα δικά μου νεύρα). Παρεμπιπτόντως, ο
Λουκιανός έγραψε το τραγουδάκι αυτό για τη γέννηση της κόρης του Γιασεμής.
Καθόλου παράξενο λοιπόν που αρέσει σε όλες τις κορούλες! Άσε που σε όλες πάνε τα τζιν!
Και ποιο είναι το τελευταίο αγαπημένο βιβλίο της Σοφίας; Το
«Βιβλίο της μαμάς» του Τοντ Παρ.
Όχι μόνο για τις σαν παιδικές ζωγραφιές με τα έντονα χρώματα, αλλά και γιατί
στην τρίτη σελίδα του βιβλίου μια μαμά φοράει… τζιν! Κι έτσι το βιβλίο έχει
αλλάξει όνομα, λέγεται επίσης «τζιν τζιν τζιν» και η Σοφία μου ζητάει να της το διαβάσω πολλές
φορές τη μέρα. Δεν ξέρω σε ποια ηλικία τα παιδιά αρχίζουν να κάνουν συνειρμούς,
αλλά η Σοφία μόλις έκανε ένα!
Κλείνοντας: σας συνιστώ όλα τα προηγούμενα ανεπιφύλακτα.
Για να τα θυμόμαστε ακόμα ο αδερφός κι εγώ και για να τα απολαμβάνουν τώρα τα
κοριτσάκια μας, δεν μπορεί, είναι εγγυημένα!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου