Αν έπρεπε να επιλέξω ένα σημείο αναφοράς για όλη την παιδική μου ηλικία, αυτό θα ήταν το εξοχικό μας σπίτι στον Άγιο Νικόλα, ένα παραθεριστικό οικισμό κοντά στη Ραφήνα. Ίσως γιατί εκεί έχω τις περισσότερες αναμνήσεις από τον αγαπημένο μου παππού και την καλή μου τη γιαγιά που, όπως και το σπίτι, δεν υπάρχουν πια. Ίσως γιατί στα μάτια ενός παιδιού ήταν ένα μαγικό σπίτι με κρυφές γωνιές και πράγματα να ανακαλύψεις, να μυρίσεις και να γευτείς. Θυμάμαι τη γεύση των σύκων που μας έκοβε ο παππούς από τη συκιά και τα τρώγαμε επιτόπου ανοίγοντας το φρούτο στα δυο και ρουφώντας τη σάρκα του… Τη μυρωδιά της ντομάτας στο τσαμπί… Την αίσθηση των σταφυλιών που έσπαγαν κάτω από τις πατούσες μου τις εποχές που ο παππούς έφτιαχνε το δικό του κρασί – ένα ξύδι για τα σημερινά δεδομένα, αλλά τότε οι μεγάλοι το έπιναν αφειδώς και ο παππούς πήγαινε περήφανος κάθε λίγο και λιγάκι στο αποθηκάκι με το βαρέλι και γέμιζε την τσίγκινη καράφα. Ακολουθούσαν ψευτο-καυγάδες για τα πολιτικά, όταν πια εί