Ζητείται Μαμαδοπαρέα!

Είναι φανταστικό που μέσα από τις CretaMums γνώρισα τόσες μαμάδες και έκανα φίλες. Είναι υπέροχο που η Σοφία έχει άλλα παιδάκια να παίζει και εξελίσσεται σε ένα πολύ κοινωνικό κοριτσάκι. Είναι όμως ακόμα καλύτερο να ακούω από άλλες μαμάδες πως οι CretaMums άλλαξαν τη δική τους ζωή. Γιατί μπορεί όταν πρωτο-έφτιαξα την ομάδα των CretaMums οι στόχοι μου να ήταν "εγωιστικοί", αλλά όλο αυτό έχει εξελιχθεί σε κάτι πολύ μεγαλύτερο. Είμαστε πλέον "οικογένεια" και, όπως συμβαίνει σε όλες τις οικογένειες, φροντίζουμε όχι μόνο η καθεμιά τον εαυτό της, αλλά και η μια την άλλη. Μεγαλύτερη η ευθύνη, μεγαλύτερη όμως και η χαρά!

Αυτό το γράμμα μου το έστειλε η Γιώτα όταν διάβασε την "Ιστορία των CretaMums". Η ιστορία της πολύ παρόμοια με τη δική μου: είναι κι εκείνη "ερωτική μετανάστρια" στο Ηράκλειο και ένιωσε απομονωμένη όταν έγινε μαμά, μακριά από την οικογένεια και τους φίλους της. Ανακάλυψε τυχαία τη σελίδα μας στο facebook και αισθάνθηκε την ανάγκη να μου γράψει. Αναδημοσιεύω το γράμμα της με την άδειά της, καταρχήν για να την ευχαριστήσω και μετά γιατί -όπως μου είπε η ίδια- θα ήθελε να γίνει παράδειγμα προς μίμηση για εκείνες τις μαμάδες που διστάζουν να μπουν σε μια ομάδα. Μη διστάζετε, θα επαναλάβω κι εγώ. Μπορεί να αλλάξει τη ζωή σας. Κυριολεκτικά!

Χθες το βράδυ, μόλις πια τελείωσα τις δουλειές μου, όσο μπορείς να πεις ότι τελείωσε μια Εργαζόμενη - Μητέρα - Σύζυγος τις δουλειές της, κάθισα στον υπολογιστή να χαζέψω λιγάκι. Όπως οι περισσότεροι, μπήκα πρώτα στο Facebook. Αμέτρητες ανακοινώσεις, διάφορα events φιλανθρωπικού ή μη χαρακτήρα, συναντήσεις και μια εικόνα ζεστής και κυρίως οικογενειακής ατμόσφαιρας. Όλα καλά και τέλεια, μόνο που υπάρχει ένα μικρό πρόβλημα. Τα περισσότερα από αυτά, για να μην πω όλα, οργανώνονται στην Αθήνα. Στην πόλη που μένω εγώ δεν είχε πέσει τίποτα στην αντίληψή μου. Ώσπου χθες το βράδυ βλέπω μια κοινοποίηση από μια φίλη μου για ένα bazaar φιλανθρωπικού χαρακτήρα στη Λότζια. Η κοινοποίηση αυτή προερχόταν από μια σελίδα, τις CretaMums. Είδα καλά ή πουλάκια κάνουν τα ματάκια μου; Υπάρχει μια σελίδα για μαμάδες εδώ στο Ηράκλειο; Δεν χάνω ευκαιρία, μπαίνω αμέσως στη σελίδα και κάνω like! Αρχίζω να σερφάρω ώσπου πέφτω στο γράμμα της ιδρύτριας της σελίδας που περιγράφει την ιστορία της και πως σκέφτηκε να φτιάξει την ομάδα των CretaMums. Λέω δεν γίνεται, κάποιο λάθος έχει γίνει, αυτή η ιστορία είναι κλεμμένη, έχουν γίνει μεν κάποιες αλλαγές, αλλά στην ουσία είναι κλεμμένη. Αυτή η ιστορία, αυτά τα συναισθήματα είναι δικά μου.

Με λίγα λόγια:

Ήρθα στην Κρήτη πριν δυο χρόνια και η αιτία είναι ένας μεγάλος και θυελλώδης έρωτας! Εκείνος Κρητικός, ελεύθερος επαγγελματίας, και το λέω γιατί έπαιξε σημαντικό ρόλο στην απόφαση να είμαι αυτή που θα αφήσει τα δεδομένα της ζωής της πίσω στην Αθήνα (σαν απλή ιδιωτική υπάλληλος) και θα κλείσει τα μπογαλάκια της, τις ελπίδες της και τα όνειρά της σε μια βαλίτσα και θα μετακομίσει στην έδρα του αγαπημένου της. Στην αρχή επειδή είχα πιο πολύ ελεύθερο χρόνο και αργότερα επειδή ασχολιόμουν με τις προετοιμασίες του γάμου, ανεβοκατέβαινα Αθήνα – Ηράκλειο κάθε τρεις και λίγο, οπότε δεν καταλάβαινα τόσο πολύ την απουσία της οικογένειάς μου και των αγαπημένων μου. Που και που έτρωγα μια «φλασιά», κυρίως όταν η παρεούλα μου συγκεντρωνόταν για τα καθιερωμένα μας (φαγητό – ποτάκι – κους κους – επιτραπέζια παιχνίδια) κι εγώ παρούσα με την δύναμη του τηλεφώνου και της τεχνολογίας, αλλά στην ουσία απούσα...

Όχι, δεν είχα συνηθίσει την Κρήτη, ένιωθα ότι δεν με είχε αγκαλιάσει όπως προσδοκούσα. Ποτέ δεν αισθάνθηκα «σπίτι μου» το σπίτι που μένω, πάντα με έβαζα στην κατηγορία της φιλοξενούμενης. Στη δουλειά μου, ένιωθα ότι όλοι τους ήταν κουμπωμένοι στην εικόνα του νέου και ιδιαίτερα όταν προέρχεται από την Αθήνα. Θεωρώ ότι είμαι ένας πολύ κοινωνικός, γελαστός, αισιόδοξος άνθρωπος, αλλά εδώ είχα μπλοκάρει. Τουλάχιστον με τον άντρα μου πηγαίναμε από το καλό στο καλύτερο και αυτό μου έσβηνε ό,τι αρνητικό υπήρχε στην ψυχολογία μου. Οφείλω όμως να αναφέρω πως όλη η οικογένεια και το φιλικό του περιβάλλον του άντρα μου με είχαν αγκαλιάσει...

Μετά έμεινα έγκυος στο γιο μου. Αυτομάτως έσβησε η λέξη ΕΓΩ και ήρθε μόνο η λέξη «το Μωρό». Αν, όταν είχα πρωτοέρθει στην Κρήτη, οι δικοί μου μου έλειπαν μια φορά, τώρα με το παιδί μου έλειπαν δέκα! Οι γονείς μου, οι αδελφές μου με την οικογένειά τους, όλοι μου οι φίλοι που έχουν παιδάκια είναι στην Αθήνα! Εδώ στην Κρήτη οι γνωστοί μας δεν έχουν οικογένεια ακόμα και, όσο και να το θέλουν και να το θέλουμε, δεν μπορούμε να συγχρονίσουμε τα προγράμματα μας. Στεναχωριέμαι που το μωράκι μου, τώρα που αρχίζει να φεύγει από την κατηγορία του βρέφους και να γίνεται παιδάκι, δεν έχει πέρα από εμάς τους γονείς του να παίξει. Να δει ένα άλλο παιδάκι βρε αδελφέ, να συνυπάρξουν στον ίδιο χώρο, να επικοινωνήσουν με το δικό τους μοναδικό τρόπο.
 

Και κάπως έτσι, εγώ που πάντα η ζωή μου ήταν γεμάτη από κόσμο, είχα βγει σε αναζήτηση μαμαδοσυντροφιάς και μαμαδοπαρέας. Ήμουν σχεδόν έτοιμη να βάλω αγγελία που να λέει «Ζητείται οικογένεια για παρέα, για κοινά ενδιαφέροντα, για τα παιδιά μας»! Και τότε έπεσα πάνω στη σελίδα των CretaMums και αμέσως μια αισιοδοξία άρχισε να με περιβάλλει! Θα θέλαμε και εμείς να μπούμε στην παρέα σας, να νιώσουμε την Κρήτη σπίτι μας, να πάρουμε και να δώσουμε όλη μας την αγάπη, την ενέργεια και τη μαγεία!

 

Σήμερα η Γιώτα έρχεται μαζί με το γιο της στις συναντήσεις μας και είναι ενεργό μέλος της ομάδας μας! Χαίρομαι πολύ που τη γνώρισα γιατί είναι ένας πραγματικά χαρούμενος άνθρωπος και την ευχαριστώ που μοιράστηκε μαζί μου τις σκέψεις και τα συναισθήματά της.