Στις ταινίες εποχής, οι νέοι ερωτεύονται με τα μάτια και τις λίγες σκόρπιες κουβέντες που καταφέρνουν να ανταλλάξουν όταν ξεφεύγουν από τη στενή παρακολούθηση αυστηρών κηδεμόνων. Και ύστερα, η μισή ταινία περνάει με τους πλατωνικούς εραστές να γράφουν παθιασμένα γράμματα – γράμματα που αν δε βρεθεί έμπιστος αγγελιοφόρος ίσως δε φτάσουν ποτέ στους παραλήπτες τους. Μπορεί να κάνουν μήνες ή και χρόνια να βρεθούν, όμως ο έρωτάς τους αποκτά δική του υπόσταση και μεγαλώνει – όπως θα μεγάλωνε και ένα παιδί.
Για ένα τέτοιο έρωτα θα σας μιλήσω σε αυτό το άρθρο. Ένα έρωτα βέβαια προσαρμοσμένο στα δεδομένα του 21ου αιώνα και με αίσιο τέλος – γιατί αυτοί οι δύσμοιροι εραστές των ταινιών εποχής σπάνια κατέληγαν μαζί: συνήθως οι κακοί κηδεμόνες τους πάντρευαν με ανθρώπους πιο κατάλληλους για τη θέση τους!
Εκείνη ζούσε στην Αθήνα και ήταν «γυναίκα καριέρας» που βρέθηκε εκτός αγοράς στην αρχή της οικονομικής κρίσης και έπρεπε ξαφνικά να επαναπροσδιορίσει τους στόχους της. Εκείνος, γοητευτικός εργένης, ζούσε στο Ηράκλειο και είχε αρχίσει να κλείνεται στον εαυτό του, ίσως και να γίνεται λιγάκι κυνικός. Γνωρίστηκαν σε ένα σπίτι μισο-τυχαία, μισο-κανονισμένα: οι οικοδεσπότες είχαν ένα προαίσθημα ότι θα ταίριαζαν. Εκείνη τον πρόσεξε αμέσως. Εκείνος χρειάστηκε 1-2 ώρες – είπαμε, ήταν λίγο κλειστός! Μια στιγμή της είπε: «Δεν ξέρω με τι ασχολείσαι». Εκείνη του απάντησε: «Φυσικά, αφού δε με ρώτησες» και εκείνος σαν να ξύπνησε από λήθαργο. Αργότερα, όταν τον πήγε με το αυτοκίνητό της στο σταθμό του τρένου, τη ρώτησε: «Πως θα σε ξαναβρώ;». «Είσαι στο facebook; Θα με βρεις στους φίλους του Χρήστου», του απάντησε. (Σημείωση 1: ο Χρήστος ήταν ο οικοδεσπότης που «έστησε» τη γνωριμία και αδελφός της. Σημείωση 2: δε πα να κακολογούν τα social media, εμένα με έχουν σώσει. Κυριολεκτικά.)
Την επόμενη μέρα είχαν ήδη γίνει φίλοι στο facebook και άρχισαν να ανταλλάσσουν emails – μπορεί και δέκα τη μέρα! Ανυπομονούσαν να βρεθούν μπροστά σε υπολογιστή με σύνδεση –τα smart phones δεν ήταν ακόμα πολύ διαδεδομένα– και η χαρά τους ήταν μεγάλη όταν έβρισκαν νέο μήνυμα – όπως παλαιότερα οι εραστές χαίρονταν με την άφιξη ενός γράμματος. Ο έρωτάς τους μπορεί να γεννήθηκε «με τα μάτια» σε εκείνο το σπίτι, όμως μεγάλωσε μέσα από την αλληλογραφία τους, περνώντας φυσικά, όπως κάθε παιδί, από όλα τα απαραίτητα στάδια ανάπτυξης. Από γενικές συζητήσεις για βιβλία, ταξίδια, χόμπι, ταινίες και αμπελοφιλοσοφίες περί ανθρώπινων σχέσεων, μέχρι ομολογίες αμοιβαίου θαυμασμού, σχέδια για το τι θα κάνουν όταν ξαναβρεθούν και επιτέλους την πολυπόθητη ανακοίνωση: «Μόλις έκλεισα εισιτήριο για να έρθω να σε δω. Θα είμαι Αθήνα απόψε τα μεσάνυχτα».
Εκείνη πήγε και τον πήρε από το αεροδρόμιο. Μετά από μια στάση για ένα ποτό (και πολλά φιλιά!), τον πήγε στο σπίτι της μαμάς του να περάσει το βράδυ. Το επόμενο πρωί είχαν ραντεβού στο Μουσείο της Ακρόπολης. Εκείνος έφτασε νωρίτερα και την περίμενε στην έξοδο του μετρό με τη φωτογραφική μηχανή στο χέρι. Εκείνη τον είδε καθώς ανέβαινε τις κυλιόμενες σκάλες και του χαμογέλασε, ίσως πιο πλατιά από ό,τι είχε χαμογελάσει ποτέ στη ζωή της. Κι εκείνος πρόλαβε να την τραβήξει μια φωτογραφία και να απαθανατίσει αυτό το χαμόγελο.
Η συνέχεια είναι λίγο ως πολύ γνωστή. Εκείνη μετά από 6 μήνες μετακόμισε στο Ηράκλειο και από τότε είναι μαζί και ευτυχισμένοι.
Αφιερωμένο στο πρώτο μας «παιδί», τον έρωτά μας, που σαν μεγαλύτερο παραγκωνίστηκε λιγάκι από τον ερχομό του δεύτερου παιδιού μας, της Σοφίας. Είναι όμως ακόμα εκεί, στο χαμόγελο αυτής της φωτογραφίας που βρίσκεται πάντα στο κομοδίνο του. Και η Σοφία όταν τη βλέπει φωνάζει «μαμά»!
Για ένα τέτοιο έρωτα θα σας μιλήσω σε αυτό το άρθρο. Ένα έρωτα βέβαια προσαρμοσμένο στα δεδομένα του 21ου αιώνα και με αίσιο τέλος – γιατί αυτοί οι δύσμοιροι εραστές των ταινιών εποχής σπάνια κατέληγαν μαζί: συνήθως οι κακοί κηδεμόνες τους πάντρευαν με ανθρώπους πιο κατάλληλους για τη θέση τους!
Εκείνη ζούσε στην Αθήνα και ήταν «γυναίκα καριέρας» που βρέθηκε εκτός αγοράς στην αρχή της οικονομικής κρίσης και έπρεπε ξαφνικά να επαναπροσδιορίσει τους στόχους της. Εκείνος, γοητευτικός εργένης, ζούσε στο Ηράκλειο και είχε αρχίσει να κλείνεται στον εαυτό του, ίσως και να γίνεται λιγάκι κυνικός. Γνωρίστηκαν σε ένα σπίτι μισο-τυχαία, μισο-κανονισμένα: οι οικοδεσπότες είχαν ένα προαίσθημα ότι θα ταίριαζαν. Εκείνη τον πρόσεξε αμέσως. Εκείνος χρειάστηκε 1-2 ώρες – είπαμε, ήταν λίγο κλειστός! Μια στιγμή της είπε: «Δεν ξέρω με τι ασχολείσαι». Εκείνη του απάντησε: «Φυσικά, αφού δε με ρώτησες» και εκείνος σαν να ξύπνησε από λήθαργο. Αργότερα, όταν τον πήγε με το αυτοκίνητό της στο σταθμό του τρένου, τη ρώτησε: «Πως θα σε ξαναβρώ;». «Είσαι στο facebook; Θα με βρεις στους φίλους του Χρήστου», του απάντησε. (Σημείωση 1: ο Χρήστος ήταν ο οικοδεσπότης που «έστησε» τη γνωριμία και αδελφός της. Σημείωση 2: δε πα να κακολογούν τα social media, εμένα με έχουν σώσει. Κυριολεκτικά.)
Την επόμενη μέρα είχαν ήδη γίνει φίλοι στο facebook και άρχισαν να ανταλλάσσουν emails – μπορεί και δέκα τη μέρα! Ανυπομονούσαν να βρεθούν μπροστά σε υπολογιστή με σύνδεση –τα smart phones δεν ήταν ακόμα πολύ διαδεδομένα– και η χαρά τους ήταν μεγάλη όταν έβρισκαν νέο μήνυμα – όπως παλαιότερα οι εραστές χαίρονταν με την άφιξη ενός γράμματος. Ο έρωτάς τους μπορεί να γεννήθηκε «με τα μάτια» σε εκείνο το σπίτι, όμως μεγάλωσε μέσα από την αλληλογραφία τους, περνώντας φυσικά, όπως κάθε παιδί, από όλα τα απαραίτητα στάδια ανάπτυξης. Από γενικές συζητήσεις για βιβλία, ταξίδια, χόμπι, ταινίες και αμπελοφιλοσοφίες περί ανθρώπινων σχέσεων, μέχρι ομολογίες αμοιβαίου θαυμασμού, σχέδια για το τι θα κάνουν όταν ξαναβρεθούν και επιτέλους την πολυπόθητη ανακοίνωση: «Μόλις έκλεισα εισιτήριο για να έρθω να σε δω. Θα είμαι Αθήνα απόψε τα μεσάνυχτα».
Εκείνη πήγε και τον πήρε από το αεροδρόμιο. Μετά από μια στάση για ένα ποτό (και πολλά φιλιά!), τον πήγε στο σπίτι της μαμάς του να περάσει το βράδυ. Το επόμενο πρωί είχαν ραντεβού στο Μουσείο της Ακρόπολης. Εκείνος έφτασε νωρίτερα και την περίμενε στην έξοδο του μετρό με τη φωτογραφική μηχανή στο χέρι. Εκείνη τον είδε καθώς ανέβαινε τις κυλιόμενες σκάλες και του χαμογέλασε, ίσως πιο πλατιά από ό,τι είχε χαμογελάσει ποτέ στη ζωή της. Κι εκείνος πρόλαβε να την τραβήξει μια φωτογραφία και να απαθανατίσει αυτό το χαμόγελο.
Η συνέχεια είναι λίγο ως πολύ γνωστή. Εκείνη μετά από 6 μήνες μετακόμισε στο Ηράκλειο και από τότε είναι μαζί και ευτυχισμένοι.
Αφιερωμένο στο πρώτο μας «παιδί», τον έρωτά μας, που σαν μεγαλύτερο παραγκωνίστηκε λιγάκι από τον ερχομό του δεύτερου παιδιού μας, της Σοφίας. Είναι όμως ακόμα εκεί, στο χαμόγελο αυτής της φωτογραφίας που βρίσκεται πάντα στο κομοδίνο του. Και η Σοφία όταν τη βλέπει φωνάζει «μαμά»!
Αχ βρε Χριστινάκι, μας συγκίνησες πάλι!!! Να είστε πάντα καλά, να βλέπετε τους καρπούς της αγάπης σας να ανθίζουν και το μοναδικό αυτό χαμόγελο, να παραμένει εκεί, ακόμα και στα δύσκολα!!! Καταπληκτική ιστορία, από μια υπέροχη γυναίκα!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι εσύ βρε Νατασσούλι, πάντα με συγκινείς γιατί βλέπεις την καλή πλευρά σε κάθε άνθρωπο και σε αυτή απευθύνεσαι!
ΔιαγραφήΤι γλυκό! πολύ όμορφη ιστορία Χριστινάκι μου. Το "παιδί" αυτό είναι πολύ σημαντικό, μην το ξεχνάτε ποτέ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤώρα που ξεπήρε λιγάκι το Σοφάκι, καιρός να αρχίσουμε πάλι να ασχολούμαστε με το μεγάλο μας παιδί!
Διαγραφήωραια ιστορια...κ με χαπι εντ..αντε κ στο ...τριτο παιδι...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρος το παρόν λέω να μείνω στα δυο παιδιά! Δεν προλαβαίνω Γεωργία μου!
Διαγραφή'Έχουμε αρκετά χρόνια να μιλήσουμε, αλλά βλέπω ότι τελικά βρήκες το μονοπάτι σου! Πάντα με υγεία και αγάπη! Νίκος (Ad. Value)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλώς το Νίκο! Πράγματι έχουμε καιρό να τα πούμε! Να είσαι κι εσύ και η οικογένειά σου πάντα καλά και σε επόμενο ταξίδι στην Αθήνα θα κανονίσουμε Added Value Reunion!
ΔιαγραφήΜετα τέκνων όμως!
ΔιαγραφήΝαι, γιατί όχι;; Έχουν μαζευτεί αρκετά κουτσούβελα!!
Διαγραφήαυτη η φωτογραφια με το πλατυ χαμογελο με κανει να δρασκελιζω την αποσταση Αθηνα-Ηρακλειο με ανυπομονησια,γιατι ειναι το ιδιο οπως τοτε και γιατι διπλα του προστεθηκε και ενα φωτεινο μωρουδιστικο χαμογελο.Και ολα αυτα επειδη ενας γοητευτικος εργενης επαψε να ειναι κυνικος και χαμογελαει τρυφερα και στις δυο σας και γιαυτο τον συγχωρω που σε πηρε μακρια μου.μαμα
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνυπομονούμε για την αυριανή σου άφιξη μαμά!
ΔιαγραφήΥπέροχο post! Παντα έτσι ευτυχισμένοι και με πλατύ χαμόγελο. Τελικά το χαμόγελο της πραγματικής ευτυχίας πάντα διαφέρει! Κάλη
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ Κάλη! Πράγματι διαφέρει το χαμόγελο της πραγματικής ευτυχίας -είναι υπερβολικά πλατύ, χαχα!- και ευτυχώς ο Χρήστος το απαθανάτισε!
ΔιαγραφήNikon υποθέτω. Με φακό 50??
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ όμορφη ιστορία και πολύ ευχάριστη γραφή! Να είστε πάντα καλά!