Όλο το καλοκαίρι οι συναντήσεις των CretaMums γίνονταν στον Ευκάλυπτο*. Μετά την πρώτη κιόλας φορά, αποφασίσαμε να καθόμαστε στα τραπέζια του πικνίκ δίπλα στο καφέ. Όχι τόσο για λόγους οικονομίας. Απλώς τα παιδιά εκεί προτιμούσαν να παίζουν, γεμίζοντας και αδειάζοντας τα κουβαδάκια τους με χαλίκια. Και εμείς καταλήγαμε να πηγαίνουμε πέρα-δώθε με τον καφέ στο χέρι. Έπειτα, μας άρεσε η ιδέα ενός πικνίκ στην πόλη στη μέση της εβδομάδας! Έτσι οι συναντήσεις μας είχαν αέρα εκδρομής! Άρχισαμε λοιπόν να φέρνουμε ό,τι είχαμε ευχαρίστηση: μπισκότα, κριτσίνια, φρούτα, αλλά και κάτι που είχαμε φτιάξει μόνες μας όταν είχαμε το χρόνο. Πώς να ξεχάσω την τάρτα λεμόνι της Χαράς, την μπουγάτσα της Αγγέλας, τα ρολάκια κανέλλας της Θεώνης ή τα κλασικά πλέον ποπ-κορν της Τζένης; Η δική μου συμβολή συνήθως περιλάμβανε κέικ ή μπισκότα γιατί περνάω «φάση φουρνίσματος»!   Αυτή λοιπόν είναι μια εύκολη συνταγή για νηστίσιμο κέικ που είχα βρει στο βιβλίο μαγειρικής της Σοφίας Σκούρα του 1966! Το κλ

Νομίζω ότι η πρώτη ανάρτηση θα έπρεπε να εξηγεί τον «τίτλο» μου, αυτό το CretaMum πριν από το όνομά μου. Αν μου λέγατε πριν από λίγα χρόνια ότι θα έφτανε η στιγμή που θα αποκαλούσα τον εαυτό μου CretaMum , δε θα σας πίστευα και θα γελούσα μαζί σας. Βλέπετε είμαι –όπως με αποκαλεί μισο-τρυφερά, μισο-ειρωνικά ένας καλός φίλος- «πρωτευουσιάνα». Για μένα η Αθήνα είναι το «χωριό» μου. Στην Αθήνα γεννήθηκα, μεγάλωσα, σπούδασα και δούλεψα για περισσότερα από 10 χρόνια. Στην Αθήνα είναι η οικογένειά μου, οι φίλοι μου, το σπίτι μου, οι διαδρομές μου, τα αγαπημένα μου μέρη για βόλτες-ψώνια-καφέ-φαγητό. Στην επαρχία δεν είχα σκεφτεί ποτέ να ζήσω. Δεν είχα ανάγκη την ηρεμία που λέγεται ότι προσφέρει. Ο θόρυβος, η κίνηση, οι αποστάσεις, η ανωνυμία της Αθήνας είχαν περάσει στο DNA μου και έτσι δε με ενοχλούσαν. Στην περίπτωσή μου όμως ισχύουν δυο παροιμίες: «ο έρωτας είναι τυφλός» και «μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μη λες». Αν και πάντα πίστευα ότι κάποτε θα γνώριζα το «σωστό» για μένα σύ