Πριν λίγες εβδομάδες η Σοφία πήγε στο «σχολείο» για πρώτη φορά. Τα εισαγωγικά τα χρησιμοποιώ για να μη με δείρει κανένας που αποκαλώ σχολείο τη δημιουργική απασχόληση της Σοφίας δυο φορές την εβδομάδα από τρεις ώρες! Παρόλα αυτά, εγώ τις τύψεις και τα διλλήματά μου τα είχα – και τα έχω ακόμα! «Πρέπει κάποια στιγμή να αρχίσεις πάλι να δουλεύεις», έλεγε η μια Χριστίνα. «Ναι, αλλά δεν είναι ούτε δυο χρονών», απαντούσε η άλλη. «Βρε κουτό, αφού της αρέσει να είναι με άλλα παιδάκια, στο ζητάει!», ανταπαντούσε η πρώτη Χριστίνα . «Ναι, αλλά δεν είναι ούτε δυο χρονών», επέμενε η δεύτερη. «Μα έτσι θα προσαρμοστεί σταδιακά στην έννοια του σχολείου και θα είναι καλύτερα προετοιμασμένη του χρόνου, και ψυχολογικά και σαν οργανισμός», ξαναπροσπαθούσε η πρώτη Χριστίνα. «Ναι, αλλά δεν είναι ούτε δυο χρονών», ξαναγκρίνιαζε η δεύτερη. Και ούτω καθεξής… Και εν μέσω αυτής της διαμάχης μέσα στο μυαλό μου, λίγες μέρες πριν ξεκινήσει το σχολείο λαμβάνω email από τη δασκάλα της Σοφίας που αναφέρει

Το καλοκαίρι των τεσσάρων μου χρόνων είχαμε πάει με τη μαμά μου διακοπές στη Χαλκιδική. Ένα μεσημέρι, στο εστιατόριο του ξενοδοχείου, πλησίασα μια κυρία και της είπα: «Θέλω να σας πάρω συνέντευξη!» Η κυρία ήταν η Λίνα Γράβαλου, σύζυγος του ζωγράφου Παναγιώτη Γράβαλου και από τότε αυτοί οι αξιολογότατοι και τρυφερότατοι άνθρωποι συγκαταλέγονται ανάμεσα στους πιο στενούς φίλους της οικογένειάς μου. Ανέλαβαν τη μύηση, τη δική μου και του αδερφού μου, στην τέχνη. Αντί για άλλα δώρα, μας έφερναν βιβλία τέχνης για παιδιά. Ευτυχώς τα  βιβλία αυτά επιβίωσαν των αρκετών μετακομίσεων της οικογένειας και τώρα βρίσκουν νέα θέση στη βιβλιοθήκη της Σοφίας. Είναι κυρίως παραμύθια βασισμένα στο έργο ενός καλλιτέχνη, όπως αυτά τα τρία των εκδόσεων Οδυσσέας που δυστυχώς δεν εκδίδονται πια.   Μπορεί να μη θυμάμαι τόσο καλά τις ιστορίες, τώρα τις ξαναδιαβάζω, αλλά θυμάμαι πόσο με είχε μαγέψει (και με μαγεύει ακόμα) η Έναστρη Νύχτα του Van Gogh που πρωτοείδα στο βιβλίο «Μια νύχτα με αστροφεγγιά»