Σπεύδω να διευκρινίσω: η ανάρτηση που ακολουθεί ΔΕΝ περιέχει πραγματική συνταγή. Αναφέρεται απλώς στο τέχνασμα μιας μάνας για να ξεφύγει από την επίμονη ( και επίπονη για τα αυτιά ) γκρίνια της 2,5 ετών κόρης της (που περνάει τα terrible two ’ s ). Ένα μεσημέρι, όπως κάθε μεσημέρι, πήγα  να πάρω τη Σοφία από το σχολείο της. Μαζί με την τσάντα της, η δασκάλα της η Κατερίνα μου έδωσε μια πρόσκληση για το πάρτι γενεθλίων μιας συμμαθήτριας της Σοφίας. «Δικιά μου» , λέει η Σοφία και την αρπάζει από τα χέρια μου. Η πρόσκληση είχε πάνω ζωγραφισμένα  cupcakes . Τα βλέπει και αρχίζει την γκρίνια: «Θέλω κι εγώ τούρτα, θέλω κι εγώ τούρτα!» (πολλές φορές). Βρε καλή μου, βρε χρυσή μου, αυτή είναι η τούρτα της Μελίνας, θα την κόψουμε στα γενέθλιά της, τίποτα. Σε όλη τη διαδρομή για το σπίτι, άκουγα αυτό το «θέλω κι εγώ τούρτα» , συνοδεία κροκοδείλιων δακρύων . Κι όταν περάσαμε έξω από ένα φούρνο που ΜΙΑ φορά πριν από ΕΞΙ μήνες είχαμε σταματήσει να πάρουμε τούρτα για...

Ως γονείς, ζούμε μοναδικές στιγμές δίπλα σε ένα μικρό άνθρωπο που ανακαλύπτει τον κόσμο από την αρχή – ο τρόπος που επιλέγει να γνωρίσει τον κόσμο, οι διαφορετικές χρήσεις των πραγμάτων που βρίσκει, οι ερωτήσεις που κάνει, όλα αυτά μας αφήνουν συχνά (συνέχεια μη σου πω) κατάπληκτους. Η Σοφία, όπως όλα τα παιδιά, κάνει πολλές ερωτήσεις. Ξεκίνησε με τα «Τι ν ατό;», «Κο (πώς) κάνει;», «Τι χώμα (χρώμα) είναι;» και «Ποιανού ναι;» και τώρα, κάτι παραπάνω από 2,5 ετών, οι περισσότερες ερωτήσεις είναι σχετικά με το τι λέει κάποιος στη μαμά του, στον μπαμπά του, στη γιαγιά του και σε όλο του το σόι, τι του απαντάνε μετά εκείνοι και ξανά από την αρχή, πολλές φορές μέσα στη μέρα.  Και καλά να με ρωτάει τι λέει ο Ηλίας ο συμμαθητής της στην Κατερίνα τη δασκάλα της, ένα παιδάκι ζωγραφισμένο σε ένα βιβλίο στη μαμά του, άντε και η αραχνούλα που είδαμε στην αυλή στον μπαμπά της. Τα πράγματα δυσκολεύουν  όταν συνδυάζονται μεταξύ τους φαινομενικά άσχετα πρόσωπα ή ζώα (ή και τα δύο...

Λίγο μετά την πρώτη επέτειο αυτού του blog (που έχω παρεμπιπτόντως παραμελήσει για χάρη μιας άλλης σελίδας , ας μην το κάνω θέμα τώρα) , μια Χριστουγεννιάτικη ανάρτηση! Ενδείκνυνται τα  Χριστούγεννα για γράψιμο: έχουμε μαζέψει αρκετές αναμνήσεις, ειδικά από τα Χριστούγεννα των παιδικών μας χρόνων... Τα Χριστούγεννα είναι σε μεγάλο βαθμό η συνέχιση παραδόσεων: το δέντρο, τα δώρα, τα μελομακάρονα, τα τραπέζια… Φυσικά κάθε οικογένεια έχει (ή δημιουργεί) και τις δικές της ξεχωριστές παραδόσεις. Η δική μας οικογένεια είχε αρκετές τέτοιες. Ανήμερα Χριστουγέννων πηγαίναμε για μεσημεριανό φαγητό στη γιαγιά Μαρίκα και στον παππού Τάκη (τώρα πια πηγαίνουμε στης μαμάς μου). Τη δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων μας είχαν τραπέζι η γιαγιά Χρυσούλα και η προγιαγιά Ρόζα – ναι, ήμασταν με τον αδερφό μου αρκετά τυχεροί να γνωρίσουμε και τις δυο προγιαγιάδες μας και ειδικά τη μία –για την οποία και ο λόγος- να την έχουμε κοντά μας μέχρι τα φοιτητικά μας χρόνια. Η προγιαγιά Ρόζα, μαζί με τον άν...

Με τη Σοφία περνάμε τώρα τη φάση των φανταστικών (ενίοτε και σουρεάλ!) διαλόγων. Σχεδόν κάθε μέρα μου λέει κάτι που με αφήνει εντελώς άναυδη για τον τρόπο που λειτουργεί το παιδικό μυαλό, την ταχύτητα με την οποία αναπτύσσεται και τα νοητικά άλματα που κάνει. Τις προάλλες είχε ξεμείνει πάνω στο τραπέζι της κουζίνας το βιβλίο του Jamie Oliver 15λεπτα Γεύματα. Την ώρα που τρώγαμε λοιπόν με τη Σοφία για μεσημέρι, με ρωτάει «Πώς τον λένε αυτόν;» «Jamie» της απαντάω. «Τι κάνει;» ξαναρωτάει. «Μαγειρεύει.» Εκείνη τη στιγμή σηκώνει το βλέμμα της στο ράφι με τα βιβλία μαγειρικής και μου λέει: «Κι άλλος Τζέμι!» Κοιτάζω κι εγώ και μένω: μου έδειχνε το βιβλίο Naked Chef, στην πλάτη του οποίου έχει μια φωτογραφία του Jamie Oliver. Βρε αετίσιο μάτι που έχει το παιδί μου, σκέφτηκα. Το κατεβάζω λοιπόν από το ράφι και το ακουμπάω δίπλα στα 15λεπτα Γεύματα. Στο εξώφυλλο απεικονίζεται ο Jamie καμιά 20αριά χρόνια νεότερος. Και τι με ρωτάει; «Τι κάνει ο μικρός Τζέμι;» Προς στιγμήν (ξανα)μένω...

Η φίλη μου η Λίτσα έχει δίδυμες κόρες, την Ευαγγελία και τη Σοφία - Σοφία λένε και τη δική μου κόρη. Εκατό φορές μπορεί να έχουμε πει στη δική μου Σοφία, δείχνοντάς της τα διδυμάκια: "Αυτή είναι η Ευαγγελία και αυτή είναι η Σοφία". Και τις εκατό μας έχει απαντήσει: " Εγώ είμαι η Σοφία!" Και μετά, σε ανύποπτο χρόνο, μας πετάει φράσεις όπως: "Που είναι  οι Ευαγγελίες ;", "Τι κάνουν οι Ευαγγελίες ;", " Οι Ευγγελίες χορεύουν!" και άλλα τέτοια. Τι συμπεραίνει η μάνα: Πρώτον, η Σοφία έχει πλήρη συναίσθηση του πληθυντικού αριθμού και μάλιστα τον εφαρμόζει αφ' εαυτού της ακόμα και σε ονόματα όπως το Ευαγγελία, που αποκλείεται να το άκουσε στον πληθυντικό από κάποιο μεγάλο! Δεύτερον, καταλαβαίνει την έννοια των διδύμων - αφού μοιάζετε τόσο πολύ, με ένα όνομα θα σας αποκαλώ! Προς απογοήτευσή μου όμως, τα παιδιά (ή τουλάχιστον το δικό μου) δεν έχουν αυτή την έκτη αίσθηση που πίστευα ώστε να ξεχωρίζουν τα δίδυμα! Τρίτον, η Σοφία είναι...

Σαν αύριο 5 Οκτωβρίου πριν από δύο χρόνια, ξύπνησα στην κλινική με λίγο πυρετό. Ήμουν στην 34η εβδομάδα της εγκυμοσύνης μου και νοσηλευόμουν για να παίρνω ενδοφλεβίως ένα φάρμακο για τις συσπάσεις, μπας και κερδίσω καμιά εβδομάδα ακόμα. Ήμουν ήδη δέκα μέρες στην κλινική και όλα πήγαιναν καλά, μόνο που την προηγούμενη ανέβασα πυρετό. Εγώ νόμιζα ότι κρύωσα από το ανοιχτό παράθυρο τη νύχτα, αλλά η γιατρός μου ζήτησε να μου πάρουν αίμα για εξετάσεις. Δυο ώρες μετά, κατά τις 10 το πρωί, ήρθε στο δωμάτιο και μου είπε: «Χριστινάκι ένας δείκτης βγήκε κάπως ανεβασμένος, για να είμαστε σίγουροι θα μπούμε στο χειρουργείο. Γεννάς» . «Αχά» απάντησα εγώ. «Μπορούμε να περιμένουμε να έρθουν ο μπαμπάς μου και ο αδερφός μου από την Αθήνα;» «Όχι, σε λίγο θα σε κατεβάσουν στο χειρουργείο» . «Προλαβαίνω τουλάχιστον να κάνω μερικά τηλέφωνα;»,  ρώτησα. «Έχεις περίπου μια ώρα καιρό, μετά θα έρθουν να σε ετοιμάσουν», είπε κι έφυγε. Με το που έφυγε, έβαλα το Χρήστο να πάρει τηλέφωνο τη μαμά μου ν...

Πριν λίγες εβδομάδες η Σοφία πήγε στο «σχολείο» για πρώτη φορά. Τα εισαγωγικά τα χρησιμοποιώ για να μη με δείρει κανένας που αποκαλώ σχολείο τη δημιουργική απασχόληση της Σοφίας δυο φορές την εβδομάδα από τρεις ώρες! Παρόλα αυτά, εγώ τις τύψεις και τα διλλήματά μου τα είχα – και τα έχω ακόμα! «Πρέπει κάποια στιγμή να αρχίσεις πάλι να δουλεύεις», έλεγε η μια Χριστίνα. «Ναι, αλλά δεν είναι ούτε δυο χρονών», απαντούσε η άλλη. «Βρε κουτό, αφού της αρέσει να είναι με άλλα παιδάκια, στο ζητάει!», ανταπαντούσε η πρώτη Χριστίνα . «Ναι, αλλά δεν είναι ούτε δυο χρονών», επέμενε η δεύτερη. «Μα έτσι θα προσαρμοστεί σταδιακά στην έννοια του σχολείου και θα είναι καλύτερα προετοιμασμένη του χρόνου, και ψυχολογικά και σαν οργανισμός», ξαναπροσπαθούσε η πρώτη Χριστίνα. «Ναι, αλλά δεν είναι ούτε δυο χρονών», ξαναγκρίνιαζε η δεύτερη. Και ούτω καθεξής… Και εν μέσω αυτής της διαμάχης μέσα στο μυαλό μου, λίγες μέρες πριν ξεκινήσει το σχολείο λαμβάνω email από τη δασκάλα της Σοφίας που αναφέρει ...