Angelman Τα μάτια του, μεγάλα σαν δυο πελώριες λίμνες, κοιτούσαν με απορία τον κόσμο που ανοιγόταν έξω, στην πίσω αυλή. Ο ψηλός άντρας —πατέρας του; μάλλον πατέρας του— ήταν εκεί. Αυτός ο άνθρωπος τον σήκωνε προσεκτικά για να τον βγάλει στο μπαλκόνι, τον έδενε με επιμέλεια στη ζώνη του αυτοκινήτου, κάποιες μέρες τον τάιζε και του έλεγε ιστορίες μιλώντας αργά, σχεδόν τελετουργικά. Τα λόγια βέβαια έμεναν ακατάληπτα, μα η φωνή ήταν μελωδία, παρηγοριά. Εκείνο το πρωινό, ο άντρας άνοιξε μια βαθιά πληγή στο χώμα και φύτεψε ένα δέντρο λεπτό, ψηλό, με φύλλα ανοιχτόχρωμα και χιονισμένα κλαδάκια. Ο Πέτρος τεντωνόταν να το δει καλύτερα από το παράθυρο, μα η εικόνα κρυβόταν. Ένας μικρός ήχος, κάτι σαν λέξη που λύγισε, έφερε αμέσως κοντά του τη μητέρα του. Έσκυψε πάνω του, του χάιδεψε τα μαλλιά, και του μίλησε με εκείνον τον τρόπο που μόνο οι δυο τους καταλάβαιναν. Κι ύστερα, έσπρωξε το αμαξίδιο στον κήπο. -Σου αρέσει, Πέτρο μου; Ο μπαμπάς φύτεψε μια λεύκα. Να καθόμαστε στον ίσκιο της, να μας ...

Πρώτο ραντεβού Φόρεσε το τζιν της και το καινούριο Fruit of the Loom, το τελευταίο small του καταστήματος. Ήταν ό,τι απόμεινε από το χαρτζιλίκι για τα 16α γενέθλιά της. Έριξε μερικές ματιές στον καθρέφτη για να τσεκάρει μήπως πετάει η κοιλιά της. Το μεσημέρι είχε πέσει με τα μούτρα στα φασολάκια και είχε γίνει σαν το στρογγυλό μαξιλάρι για τις καρφίτσες. Ευτυχώς δεν φαινόταν δια γυμνού οφθαλμού. Χτένισε τα μαλλιά της όπως συνήθιζε, με τα μικρά μπουκλάκια να χοροπηδούν γύρω από το πρόσωπό της. Δεν βάφτηκε. Ούτε ρουζ. Ούτε κραγιόν. Άλλωστε αυτό το τελευταίο θα πήγαινε χαμένο. Το έτρωγε στο πρώτο δεκάλεπτο. Κοίταξε το ρολόι. Θα αργούσε τόσο όσο. Δεν θα ήταν ακριβώς στην ώρα της, αλλά δεν θα το τερμάτιζε κιόλας. Είχε υπολογίσει να καθυστερήσει επτά ακριβώς λεπτά. Βγήκε έξω από το σπίτι με τα μάγουλα αναψοκοκκινισμένα από την προσμονή. Όταν της ζήτησε να βγουν, γούρλωσε τα μάτια της κι είπε μια χαζομάρα που ήθελε να ξεχάσει. Του τύπου «εσύ κι εγώ;». Ευχόταν να υπήρχε μια γομολάστιχα μνήμης...

Το πειρατικό καράβι Ήταν Χριστούγεννα και είχα, επιτέλους, το δικό μου πειρατικό καράβι! Είχε ψηλά κατάρτια, μεγάλα πανιά για μακρινά ταξίδια, καμπίνα, αμπάρι και σεντούκι γεμάτο θησαυρούς. Το σκαρί του ήταν φτιαγμένο για πελώρια κύματα και συναντήσεις με γιγαντιαία καλαμάρια. Ένας πειρατής είχε γάντζο αντί για χέρι κι ένας άλλος καλύπτρα στο αριστερό του μάτι. Θυμάμαι να παίζω και να μεταμορφώνομαι σε πειρατή. Γέμιζα την μπανιέρα με νερό και τοποθετούσα το καράβι μέσα. Φυσούσα με όλη μου τη δύναμη για να φουσκώσουν τα πανιά και να σαλπάρει. Φανταζόμουν το μπάνιο ως λιμάνι κι ήλπιζα ότι ο τοίχος μπροστά μου θα υποχωρούσε, ανοίγοντας σε μια απέραντη θάλασσα. Όμως το καράβι πάντα προσέκρουε με κρότο στον τοίχο και έμενε εκεί, αιχμάλωτο στον μικρό μου κόσμο. Μια μέρα, με καταιγίδα και δρόμους πλημμυρισμένους, το πήρα αγκαλιά και βγήκα έξω. Στάθηκα στην άκρη του πεζοδρομίου και άφησα το καράβι στον χείμαρρο. Ο δρόμος είχε μετατραπεί σε ποτάμι, και το καράβι παρασύρθηκε από τα ορμητικά ...

Βροχή από το βυθό Απόλυτη ξηρασία στο νησί. Τ’ αμπέλια κι οι ελιές λιμοκτονούν. Οι χείμαρροι ετοιμοθάνατοι. Τα βατράχια και οι σάλιαγκες κοντεύουν να ξεχάσουν την κανονική ζωή τους. Τα μποστάνια μοιάζουν χέρσα, εγκαταλειμμένα. Στις γλάστρες μόνο κάκτοι, στις αυλές φραγκοσυκιές. Οι γούρνες ασπρισμένες, μα ορφανές. Είπαν το νερό νεράκι. Μακριές, στριφογυριστές λιτανείες απελπισμένων χωρικών βαδίζουν με τα εικονίσματα στους ώμους. Τα μόνα υγραμένα σημεία εδώ και καιρό στον τόπο τους είναι τα πρόσωπά τους. Τρέχουν ασταμάτητα τα μάτια τους, καθώς γονατίζει η περηφάνια τους. Παρακάλεση για βροχή. Το χώμα ληθαργικό, ρόγχος η ανάσα του. Σκασμένα τα χείλη του, πυρωμένα. Το λάλον ύδωρ με οδύνη αναπολούν. Να φέρει ζωή και αναστάτωση ξανά. Φτάνει το σκυθρωπό κομβόι στην αμμουδερή ακτή. Σταλίζει αποκαμωμένο. Το πέλαγος νωθρό, παρατηρεί. Έχει πετρώσει ως κι η προσευχή. Ξάφνου, μια υπόκωφη βουή το κορμί τους διαπερνά. Κάτι από τη θάλασσα πλησιάζει, με μια ανεπαίσθητα αιχμηρή στριγκλιά. Ήχος οξύς, βαθ...

Διαμαντόπετρες Φαινόταν τόσο μυστηριώδες εκείνο το σπίτι στην κορυφή του βουνού. Που δεν ήταν μόνο σπίτι, αλλά και χώρος εργασίας, όπου δούλευε ως φύλακας ή ως τεχνικός ή ως κάτι άλλο ο φίλος των γονιών της, ο μπαμπάς του μεγάλου κοριτσιού και του μικρού αγοριού που την ξεναγούσαν τώρα στον περίβολο. «Πάμε στο παρατηρητήριο», είπε το αγόρι καθώς περνούσαν ανάμεσα σε παρτέρια με φουντωτούς θάμνους που έμοιαζαν τέλειες κρυψώνες. Το παρατηρητήριο ήταν στην πλαϊνή πλευρά, μπροστά τους το βουνό κατρακυλούσε άτσαλα προς τον κάμπο. Ανέβηκαν, χάζεψαν το πολύχρωμο μωσαϊκό από κτήματα και χωριά, τη θάλασσα πιο πέρα. «Φαντάζεστε να ζούσαμε μια περιπέτεια εδώ;» είπε στα δυο παιδιά. «Σαν να ήμασταν οι Πέντε Φίλοι;» Το είχαν φανταστεί. Άρχισαν να πέφτουν ιδέες για την ιστορία που θα σκάρωναν: Αδίστακτοι κακοποιοί είχαν καταλάβει το σπίτι κι ετοιμάζονταν να εισβάλουν στο χωριό από κάτω. Ή κρατούσαν όμηρο τον πατέρα των παιδιών ζητώντας του να αποκαλύψει μυστικά της δουλειάς του. Ή περίμεναν τους συνε...

Παγωτό χωνάκι Είχε έρθει επιτέλους εκείνη η μέρα που κρατούσα στα χέρια μου το πρώτο παγωτό της χρονιάς! Χωνάκι-γίγας το ονόμαζαν στο ζαχαροπλαστείο και πραγματικά ήταν τεράστιο, παραγεμισμένο με το παγωτό της μηχανής είχε γίνει τόσο βαρύ που έγερνε σαν τον πύργο της Πίζας στα χέρια μου καθώς περπατούσα. «Πρόσεχε, θα σου πέσει!» έλεγε κάθε τρεις και λίγο η μαμά, όμως οι προειδοποιήσεις της ήταν περιττές αφού ήμουν αποφασισμένη να καταφέρω να το κουμαντάρω το γιγάντιο χωνάκι παγωτό και να το απολαύσω μέχρι την τελευταία μπουκιά. Αρνήθηκα την πρότασή της να καθίσουμε στο πάρκο για να φάω ήσυχα το παγωτό μου, γιατί βιαζόμουν να γυρίσω στο σπίτι. Ήθελα να το δει η αδερφή μου η Τζωρτζίνα και να σκάσει από τη ζήλια της! Αυτή είναι μεγάλη και πάει βόλτα με τις φίλες της για γρανίτες και μιλκ σέικ όλη την ώρα. Φανταζόμουν το ύφος της, γεμάτο λιγούρα, να μου ζητάει λιγουλάκι κι εγώ να κάνω τη δύσκολη! Περπατούσα αφηρημένη κοιτώντας μονάχα το παγωτό όταν άξαφνα η μαμά με άρπαξε απότομα από το ...

Αυτή την ιστορία δεν την έγραψα εγώ (νομίζω) Κάθε πρωί ξυπνούσα με ένα αδιόρατο άγχος και ένα φλιτζάνι στιγμιαίου καφέ. Άνοιγα τον υπολογιστή και έβρισκα την ιστορία που είχα αφήσει στη μέση την προηγούμενη νύχτα τελειωμένη. Όχι όπως την είχα αφήσει. Όχι με τα κενά και τις σημειώσεις "να το συμπληρώσω αργότερα" ή "κάτι δεν κολλάει εδώ, να το ξαναδώ". Ήταν σαν κάποιος να είχε διαβάσει τις σκέψεις μου πριν τις σκεφτώ. Στην αρχή νόμιζα πως ήμουν υπνοβάτης. Ίσως τις ολοκλήρωνα μόνος μου, μέσα στη νύχτα, χωρίς να το θυμάμαι. Αλλά ποιος γράφει ιστορίες με τόσο καλή αίσθηση του χιούμορ ενώ κοιμάται; Μετά σκέφτηκα πως ήταν η Λίνα, η πρώην μου, που είχε από παλιά εξ αποστάσεως πρόσβαση στον υπολογιστή μου και έκανε πλάκα. Της έστειλα μήνυμα: – «Αν είσαι εσύ, γράφεις καλύτερα απ’ όσο θυμάμαι.» Μου απάντησε με μια φωτογραφία του μελλοντικού της παιδιού μέσα σε υπερηχογράφημα. Το εξέλαβα ως "όχι". Οι ιστορίες συνέχιζαν να εμφανίζονται κάθε πρωί. Κάποιες φορές ήταν τόσ...