Η γαϊδούρα και το γαϊδούρι
Μπήκαμε στο στάδιο εν μέσω αποθέωσης. Ο κόσμος, στριμωγμένος σαν φραγκόσυκα, ζητωκραύγαζε για τους μεγάλους αθλητές.Πρώτο αγώνισμα ήταν το ακόντιο. Ξεκινάω εγώ. Ρίχνω με στυλ. Θα ήταν κάπου είκοσι μέτρα η βολή. Ρίχνει ο Λευτέρης. Λίγο λιγότερο. Το καβάλησα το καλάμι για αρχή. Δεύτερο αγώνισμα σφύρα, σφαίρα, κάτι τέτοιο, δεν θυμόμασταν τη διαφορά. Παίρνω το βαρύ σφαιρίδιο και το ρίχνω με όλη μου τη δύναμη. Ήμουν πιο γεμάτος, τον κέρδισα κι εδώ. Τρίτο αγώνισμα το τετρακοσάρι. Ο σαφώς πιο αδύνατος Λευτέρης με κέρδισε παρά την επιμονή μου. Και οκτακοσάρι να το κάναμε, θα έχανα.
Επόμενο αγώνισμα άλμα εις μήκος. Χαμός στο ίσιωμα. Κάπου στα τρία μέτρα και κάτι τα άλματα μας. Πόντο πόντο η πρωτιά και το χώμα να μπαίνει μαζί με πετραδάκια στα παπούτσια σε κάθε μας πήδο.
Ώρα για το άλμα εις ύψος, χωρίς στρώμα από κάτω. Η σπεσιαλιτέ μας. Τρέχαμε και σηκώναμε ψαλιδωτά το ένα πόδι μετά το άλλο περνώντας πάνω από τον πήχη δίχως να πέφτουμε κάτω. Σε αυτό το άθλημα είχαμε γίνει δεξιοτέχνες. Ο μεγάλος αδερφός μου μας είχε δείξει την τεχνική και εμείς παλεύαμε για να κάνουμε το νέο ρεκόρ. Εγώ ήμουν ο Πάτρικ Σιόμπεργκ χωρίς ξανθό μαλλί κι εκείνος, χωρίς να είναι μαύρος, ο Χαβιέ Σοτομαγιόρ που ερχόταν με φόρα. Μεγάλος αγώνας. Άλλοτε κέρδιζα, άλλοτε έχανα. Εκείνη την ημέρα, κέρδισα. Νομίζω.
Τελευταίο αφήσαμε το ποδόσφαιρο. Αλλά αυτό δεν διεξήχθη ποτέ. Στο ζέσταμα, άρχισα να σημαδεύω μία από τις γαϊδούρες του παππού. Αγανάκτησε το ζώο! Τράβηξε αφηνιασμένη το σχοινί, ξήλωσε τον πάσσαλο και μας πήρε στο κυνήγι. Μέχρι να φτάσουμε στην πόρτα, είχανε φύγει παπούτσια, πέντε έξι κότες δεξιά αριστερά και αρκετά αέρια αγωνίας.
Ακόμα σκέφτομαι εκείνη την καημένη τη γαϊδούρα, που με είχε κουβαλήσει, που την είχα ποτίσει και ταΐσει κι εκείνο το ηλίθιο δεκάχρονο που υπήρξα εκείνη τη μέρα.
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες έγιναν τρεις τέσσερις φορές ακόμα τα επόμενα χρόνια. Με καλάμια για ακόντια, τρέχοντας πάνω σε ξανθά άχυρα και έχοντας για τέρμα τους πασσάλους που εκείνη τη μέρα ο παππούς είχε δέσει τις δύο γαϊδούρες.
Πέρασε το οτομοτρίς για Καλαμάτα. Κι όταν πέθανε η γιαγιά, εκεί δεν ξαναπήγα ποτέ.
Το αληθινό περιστατικό είναι ολόκληρη η ιστορία, στην υπερβολή της στο περιστατικό με τη γλυκιά γαϊδούρα.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου