Όλα τα παιδιά έχουν εμμονές. Η Σοφία π.χ. αυτή την εποχή κυκλοφορεί παντού και πάντα φορώντας ένα ψάθινο καπέλο με αυτάκια και ένα παλιό τσαντάκι μέσης του μπαμπά της κρεμασμένο από το λαιμό της, στο οποίο χώνει ό,τι μπορείς να φανταστείς.  Η μεγαλύτερη εμμονή της όμως είναι τα σαλιγκάρια. Σχεδόν κάθε πρωί, πριν φύγει για το σχολείο, κάνει υποχρεωτικά στάση στην αυλή και παίρνει μαζί της δυο-τρία. Όταν πάω να την πάρω το μεσημέρι, η δασκάλα της μου επιστρέφει τα σαλιγκάρια μέσα σε ένα πλαστικό ποτήρι με ένα μικρότερο από πάνω για καπάκι: « Here is your snail habitat !» μου λέει. Και μετά αφήνουμε τα σαλιγκάρια πάλι στην αυλή να φάνε χορταράκι. Φανταστείτε λοιπόν τη χαρά της Σοφίας όταν ανακάλυψε το δάσος με τα βουλοφυτά. «Τι είναι τα βουλοφυτά;» θα με ρωτήσεις. Φαντάσου τα σαν θάμνους που έχουν στα κλαδιά τους σαλιγκάρια αντί για φύλλα. «Με κοροϊδεύει αυτή», θα σκεφτείς. Γι’ αυτό κι εγώ προνόησα και έβαλα το Χρήστο να τραβήξει φωτογραφίες!  Εντάξε...

Αχ αυτοί οι καλοκαιρινοί έρωτες... Όλους μας έχουν συνεπάρει, ίσως και βασανίσει κάποιες φορές. Μεγάλοι σε ένταση, μικροί σε διάρκεια. Συνήθως. Γιατί ο έρωτας για τον οποίο θα σας μιλήσω έμελλε να κρατήσει. Εκείνος ήταν μάγειρας σε εστιατόριο σε κάποιο θέρετρο. Μικροκαμωμένος τύπος, σιωπηλός αλλά πάντα χαμογελαστός. Εκείνη είχε τον ενθουσιασμό του μικρού παιδιού. Μόλις έφτασε στο θέρετρο για διακοπές, ήθελε όλους να τους γνωρίσει. Εκείνον όμως τον ξεχώρισε. Κάθε μέρα, πολλές φορές τη μέρα, περνούσε από το εστιατόριο να τον χαιρετήσει, να του μιλήσει και, όταν γνωρίστηκαν καλύτερα, να τον αγκαλιάσει. Κι εκείνος πάντα την υποδεχόταν με το φαρδύ του χαμόγελο. Τέλειωσαν οι διακοπές και το κορίτσι επέστρεψε στην πόλη. Στην αρχή μιλούσε συνέχεια γι’ αυτόν, αργότερα λιγότερο, καθόλου. Να τον είχε άραγε ξεχάσει; Κι ύστερα ήρθε πάλι το καλοκαίρι και η εποχή των ξέγνοιαστων σαββατοκύριακων στο θέρετρο. Σχεδόν με το που σταμάτησε το αυτοκίνητο, το κορίτσι βγήκε έξω και έτρεξε στο εστι...

Σπεύδω να διευκρινίσω: η ανάρτηση που ακολουθεί ΔΕΝ περιέχει πραγματική συνταγή. Αναφέρεται απλώς στο τέχνασμα μιας μάνας για να ξεφύγει από την επίμονη ( και επίπονη για τα αυτιά ) γκρίνια της 2,5 ετών κόρης της (που περνάει τα terrible two ’ s ). Ένα μεσημέρι, όπως κάθε μεσημέρι, πήγα  να πάρω τη Σοφία από το σχολείο της. Μαζί με την τσάντα της, η δασκάλα της η Κατερίνα μου έδωσε μια πρόσκληση για το πάρτι γενεθλίων μιας συμμαθήτριας της Σοφίας. «Δικιά μου» , λέει η Σοφία και την αρπάζει από τα χέρια μου. Η πρόσκληση είχε πάνω ζωγραφισμένα  cupcakes . Τα βλέπει και αρχίζει την γκρίνια: «Θέλω κι εγώ τούρτα, θέλω κι εγώ τούρτα!» (πολλές φορές). Βρε καλή μου, βρε χρυσή μου, αυτή είναι η τούρτα της Μελίνας, θα την κόψουμε στα γενέθλιά της, τίποτα. Σε όλη τη διαδρομή για το σπίτι, άκουγα αυτό το «θέλω κι εγώ τούρτα» , συνοδεία κροκοδείλιων δακρύων . Κι όταν περάσαμε έξω από ένα φούρνο που ΜΙΑ φορά πριν από ΕΞΙ μήνες είχαμε σταματήσει να πάρουμε τούρτα για...

Ως γονείς, ζούμε μοναδικές στιγμές δίπλα σε ένα μικρό άνθρωπο που ανακαλύπτει τον κόσμο από την αρχή – ο τρόπος που επιλέγει να γνωρίσει τον κόσμο, οι διαφορετικές χρήσεις των πραγμάτων που βρίσκει, οι ερωτήσεις που κάνει, όλα αυτά μας αφήνουν συχνά (συνέχεια μη σου πω) κατάπληκτους. Η Σοφία, όπως όλα τα παιδιά, κάνει πολλές ερωτήσεις. Ξεκίνησε με τα «Τι ν ατό;», «Κο (πώς) κάνει;», «Τι χώμα (χρώμα) είναι;» και «Ποιανού ναι;» και τώρα, κάτι παραπάνω από 2,5 ετών, οι περισσότερες ερωτήσεις είναι σχετικά με το τι λέει κάποιος στη μαμά του, στον μπαμπά του, στη γιαγιά του και σε όλο του το σόι, τι του απαντάνε μετά εκείνοι και ξανά από την αρχή, πολλές φορές μέσα στη μέρα.  Και καλά να με ρωτάει τι λέει ο Ηλίας ο συμμαθητής της στην Κατερίνα τη δασκάλα της, ένα παιδάκι ζωγραφισμένο σε ένα βιβλίο στη μαμά του, άντε και η αραχνούλα που είδαμε στην αυλή στον μπαμπά της. Τα πράγματα δυσκολεύουν  όταν συνδυάζονται μεταξύ τους φαινομενικά άσχετα πρόσωπα ή ζώα (ή και τα δύο...

Λίγο μετά την πρώτη επέτειο αυτού του blog (που έχω παρεμπιπτόντως παραμελήσει για χάρη μιας άλλης σελίδας , ας μην το κάνω θέμα τώρα) , μια Χριστουγεννιάτικη ανάρτηση! Ενδείκνυνται τα  Χριστούγεννα για γράψιμο: έχουμε μαζέψει αρκετές αναμνήσεις, ειδικά από τα Χριστούγεννα των παιδικών μας χρόνων... Τα Χριστούγεννα είναι σε μεγάλο βαθμό η συνέχιση παραδόσεων: το δέντρο, τα δώρα, τα μελομακάρονα, τα τραπέζια… Φυσικά κάθε οικογένεια έχει (ή δημιουργεί) και τις δικές της ξεχωριστές παραδόσεις. Η δική μας οικογένεια είχε αρκετές τέτοιες. Ανήμερα Χριστουγέννων πηγαίναμε για μεσημεριανό φαγητό στη γιαγιά Μαρίκα και στον παππού Τάκη (τώρα πια πηγαίνουμε στης μαμάς μου). Τη δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων μας είχαν τραπέζι η γιαγιά Χρυσούλα και η προγιαγιά Ρόζα – ναι, ήμασταν με τον αδερφό μου αρκετά τυχεροί να γνωρίσουμε και τις δυο προγιαγιάδες μας και ειδικά τη μία –για την οποία και ο λόγος- να την έχουμε κοντά μας μέχρι τα φοιτητικά μας χρόνια. Η προγιαγιά Ρόζα, μαζί με τον άν...

Με τη Σοφία περνάμε τώρα τη φάση των φανταστικών (ενίοτε και σουρεάλ!) διαλόγων. Σχεδόν κάθε μέρα μου λέει κάτι που με αφήνει εντελώς άναυδη για τον τρόπο που λειτουργεί το παιδικό μυαλό, την ταχύτητα με την οποία αναπτύσσεται και τα νοητικά άλματα που κάνει. Τις προάλλες είχε ξεμείνει πάνω στο τραπέζι της κουζίνας το βιβλίο του Jamie Oliver 15λεπτα Γεύματα. Την ώρα που τρώγαμε λοιπόν με τη Σοφία για μεσημέρι, με ρωτάει «Πώς τον λένε αυτόν;» «Jamie» της απαντάω. «Τι κάνει;» ξαναρωτάει. «Μαγειρεύει.» Εκείνη τη στιγμή σηκώνει το βλέμμα της στο ράφι με τα βιβλία μαγειρικής και μου λέει: «Κι άλλος Τζέμι!» Κοιτάζω κι εγώ και μένω: μου έδειχνε το βιβλίο Naked Chef, στην πλάτη του οποίου έχει μια φωτογραφία του Jamie Oliver. Βρε αετίσιο μάτι που έχει το παιδί μου, σκέφτηκα. Το κατεβάζω λοιπόν από το ράφι και το ακουμπάω δίπλα στα 15λεπτα Γεύματα. Στο εξώφυλλο απεικονίζεται ο Jamie καμιά 20αριά χρόνια νεότερος. Και τι με ρωτάει; «Τι κάνει ο μικρός Τζέμι;» Προς στιγμήν (ξανα)μένω...

Η φίλη μου η Λίτσα έχει δίδυμες κόρες, την Ευαγγελία και τη Σοφία - Σοφία λένε και τη δική μου κόρη. Εκατό φορές μπορεί να έχουμε πει στη δική μου Σοφία, δείχνοντάς της τα διδυμάκια: "Αυτή είναι η Ευαγγελία και αυτή είναι η Σοφία". Και τις εκατό μας έχει απαντήσει: " Εγώ είμαι η Σοφία!" Και μετά, σε ανύποπτο χρόνο, μας πετάει φράσεις όπως: "Που είναι  οι Ευαγγελίες ;", "Τι κάνουν οι Ευαγγελίες ;", " Οι Ευγγελίες χορεύουν!" και άλλα τέτοια. Τι συμπεραίνει η μάνα: Πρώτον, η Σοφία έχει πλήρη συναίσθηση του πληθυντικού αριθμού και μάλιστα τον εφαρμόζει αφ' εαυτού της ακόμα και σε ονόματα όπως το Ευαγγελία, που αποκλείεται να το άκουσε στον πληθυντικό από κάποιο μεγάλο! Δεύτερον, καταλαβαίνει την έννοια των διδύμων - αφού μοιάζετε τόσο πολύ, με ένα όνομα θα σας αποκαλώ! Προς απογοήτευσή μου όμως, τα παιδιά (ή τουλάχιστον το δικό μου) δεν έχουν αυτή την έκτη αίσθηση που πίστευα ώστε να ξεχωρίζουν τα δίδυμα! Τρίτον, η Σοφία είναι...