Το δαχτυλιδάκι
Μια όμορφη καλοκαιρινή μέρα, με «το πλοίο του μπαμπά» φτάνουμε στα Λατάκια*. Στο κατάστρωμα, εγώ ανάμεσα στη μητέρα μου και τη γυναίκα του καπετάνιου, την κυρία Λίντα, παρατηρώ τις μανούβρες του πλοίου που δένει στον ντόκο.
Κάποια στιγμή, το μάτι της κυρίας Λίντας πέφτει στο χρυσό δαχτυλιδάκι που φοράω. Στην οικογένεια συνήθιζαν να μας στολίζουν με χρυσά από μικρά. Λες και ήταν απαραίτητο.
«Αχ, τι ωραίο το δαχτυλίδι σου, Σοφούλα. Για να το δω» λέει η καπετάνισσα.
Η μητέρα μου, που της αρέσει η επίδειξη, μου ανοίγει τα δάχτυλα σαν βεντάλια μπροστά στη γυναίκα. Εκείνη τραβάει απαλά το δαχτυλίδι από το χέρι μου. Αναπάντεχοι κραδασμοί από κάποια μανούβρα μάς κάνουν και χάνουμε κάπως την ισορροπία μας. Η γυναίκα του καπετάνιου βγάζει ένα «αχ», παραπατάει, το δαχτυλιδάκι μου γλιστρά από τα χέρια της. «Μπλουμ!» πέφτει στο νερό, σε εκείνη την υγρή πεινασμένη φλοίδα ανάμεσα στη λαμαρίνα του πλοίου και το τσιμέντο του ντόκου.
Πάει το δαχτυλιδάκι μου! Πάνε και οι φιγούρες της μητέρας. Πάει και η περιέργεια της καπετάνισσας, που είπε πως θα μου αγοράσει άλλο, αλλά δεν το έκανε ποτέ.
Εγώ βουβή και απορημένη, σκέφτομαι ότι στη θάλασσα έχει κροκόδειλους και μπορεί να πέσει και η καπετάνισσα μέσα, όπως το δαχτυλίδι μου. Αλλά κανείς δεν νοιάζεται να ρωτήσει πώς νιώθω.
Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, οι γονείς μού παραγγέλνουν ένα άλλο δαχτυλιδάκι, μάλιστα ζητούν από τον χρυσοχόο να χαράξει μέσα το όνομά μου με καλλιγραφικά γράμματα. Όμως, σαν κι εκείνο που ταξίδεψε μέχρι το λιμάνι της Συρίας δεν είναι.
*Λατάκια: η
ιστορική Λατάκεια της Συρίας. Στα εμπορικά πλοία, τα πληρώματα δημιουργούν τα
δικά τους «λεξικά», που τα εμπλουτίζουν ευλαβικά και τα κρατούν ζωντανά στους
νοερούς τους χάρτες.
 |
«Το πλοίο του μπαμπά»: ο μπαμπάς μου ήταν ναυτικός, αρχιμηχανικός, “Chief!” τον φώναζε όλο το πλήρωμα. Χάρη στη δουλειά του έκανα πολλά ταξίδια από πολύ μικρή ηλικία. Χαίρομαι πάρα πολύ για όλα αυτά που έζησα μαζί του και θυμάμαι.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου