Τα ξημερώματα της 29ης Οκτωβρίου άλλαξε η ώρα και μαζί τέλειωσε επίσημα το καλοκαίρι. Ήμασταν οικογενειακώς στο Μύρτος, ένα παραλιακό χωριό κοντά στην Ιεράπετρα που έχω αγαπήσει μέσα στα χρόνια. Έχουν οι θείοι μου ένα σπιτάκι εκεί αλλά, ως κάτοικοι Αθήνας, δεν πηγαίνουν τόσο συχνά κι έτσι μας το παραχωρούν. Από τότε που γεννήθηκε η Σοφία, πηγαίνουμε σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο, από τα τέλη της άνοιξης μέχρι τα μέσα του φθινοπώρου, και παρατηρούμε πώς το μέρος αλλάζει καθώς εναλλάσσονται οι εποχές. Πώς αρχίζει να ντύνεται καλοκαιρινά στις αρχές της σεζόν με τους λιγοστούς -κυρίως ξένους- επισκέπτες, πώς σιγά-σιγά γεμίζει κόσμο και ομπρέλες και πώς, καθώς ο καιρός ψυχραίνει, οι τελευταίοι τουρίστες αναχωρούν και οι μαγαζάτορες ετοιμάζονται να κλείσουν για να ξεκουραστούν. Η Σοφία έχει ουσιαστικά μεγαλώσει στο Μύρτος. Τους ξέρει όλους και όλοι την ξέρουν. Τα δικά μας ονόματα πολύ πιθανό δεν τα θυμούνται, είμαστε απλά οι γονείς της Σοφίας. «Γεια σου Σοφία!» ακούμε από διαφορετικούς ανθρ