Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η Τσιγκουνο-Ελένη (ή Ελένη η Γενναιόδωρη)

Η Τσιγκουνο-Ελένη δεν πρέπει να θεωρηθεί παραμύθι. Καθαρή προπαγάνδα είναι που "αναγκάστηκα" να κατασκευάσω για να πείσω την 3,5 ετών τότε Σοφία (χειμώνας 2015) να μοιράζεται τα παιχνίδια της με τους φίλους της. Λίγο πριν έρθει παιδάκι στο σπίτι, συνήθως κρύβαμε τα 3-4 πιο αγαπημένα παιχνίδια της, αλλά όλο και κάτι θα έπαιρνε το καημένο να παίξει το οποίο η Σοφία δεν ήθελε τελικά να αποχωριστεί, οπότε είχαμε δράματα.

Εξού και η ιστορία της Τσιγκουνο-Ελένης που παραδόξως είναι δημοφιλής όχι μόνο στους τακτικούς πελάτες μου (βλ. Σοφία και ανιψιές, Αθηνά και Κωνσταντίνα), αλλά και σε άλλα παιδιά που έχει τύχει να τη διηγηθώ. Ίσως γιατί εγώ πάντα παίζω –ποια άλλη;- την Τσιγκουνο-Ελένη και εκείνα τους συμμαθητές της που πότε κλαίνε γιατί δεν τους αφήνει να παίξουν με τα παιχνίδια της και πότε την κοροϊδεύουν, για να γίνουν πάλι όλοι φίλοι στο happy end της ιστορίας.

Ξεκινάμε λοιπόν!

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα κοριτσάκι που το έλεγαν Ελένη. Η Ελένη είχε την εξής παραξενιά: δεν ήθελε να μοιράζεται με κανένα τα παιχνίδια της. Όταν λοιπόν πλησίαζαν τα γενέθλιά της, η μαμά της τη ρώτησε: «Θέλεις να καλέσουμε τους συμμαθητές σου για τα γενέθλιά σου; Θα πρέπει όμως εκείνη την ημέρα να μοιραστείς τα παιχνίδια σου! Δε γίνεται να έρθουν τα παιδιά στο σπίτι και να μη βρουν τίποτα να παίξουν! Τι λες;» «Εντάξει μαμά, θα τα μοιραστώ», υποσχέθηκε η Ελένη.
Η Ελένη & η μαμά της (Νοε 2016)
Την ημέρα του πάρτι όμως, λίγο πριν φτάσουν οι καλεσμένοι της, η Ελένη δεν άντεξε κι έκρυψε όλα της τα παιχνίδια στις ντουλάπες και στα συρτάρια. Όταν ήρθαν τα παιδιά, δε βρήκαν τίποτα να παίξουν. «Πού είναι τα παιχνίδια σου Ελένη;», τη ρωτούσαν. «Τα έχω κρύψει», απαντούσε εκείνη. «Μόνο εγώ παίζω με τα παιχνίδια μου, κανένας άλλος!»

Τα παιδιά έπαιξαν για λίγο κυνηγητό και κρυφτό, αλλά γρήγορα βαρέθηκαν κι άρχισαν την γκρίνια (εδώ οι «ακροατές» μου αρχίζουν και κλαψουρίζουν «βαριόμαστε, βαριόμαστε»). Η μαμά τότε είπε: «Ώρα να κόψουμε την τούρτα!» Μαζεύτηκαν λοιπόν τα παιδιά γύρω από το τραπέζι με την Ελένη στη μέση κι άρχισαν να τραγουδάνε: «Να ζήσεις Ελένη και χρόνια πολλά...» (εδώ τραγουδάνε όλο το τραγούδι κι εγώ σβήνω αόρατα κεριά).
Τα παιδιά γύρω από το τραπέζι με την τούρτα (Νοε 2016)
Αφού τέλειωσαν τα τραγούδια κι οι ευχές, η μαμά άρχισε να κόβει την τούρτα σε κομμάτια. Πριν όμως προλάβει να δώσει το πρώτο κομμάτι σε ένα παιδάκι, ας πούμε στη Σοφία, η Ελένη άρπαξε το πιάτο: «Δικό μου είναι!» φώναξε (εδώ εγώ κάνω και τη μαμά που δίνει και την Ελένη που παίρνει το κομμάτι από τη Σοφία). Το ίδιο συνέβη όταν η μαμά πήγε να δώσει κομμάτια στα άλλα παιδιά. Η Ελένη τα έπαιρνε όλα και τα μάζευε μπροστά της. Όλα τα παιδιά άρχισαν να κλαίνε… (εδώ οι ακροατές μου κάνουν ότι κλαίνε, μη σας τα λέω συνεχώς, καταλαβαίνετε πώς πάει). «Μα παιδί μου, δεν μπορείς να φας ολόκληρη την τούρτα! Θα πονέσει η κοιλιά σου», είπε η μαμά στην Ελένη. «Δικά μου είναι τα γενέθλια, δικιά μου και η τούρτα, μόνο εγώ θα φάω!», επέμενε η Ελένη.

Τελικά τα παιδιά έφυγαν πολύ στεναχωρημένα από το σπίτι της Ελένης. Δεν είχαν ούτε παίξει ούτε φάει. Την άλλη μέρα στο σχολείο συζητούσαν μεταξύ τους: «Πω-πω, τι τσιγκούνα που είναι αυτή η Ελένη!» 
Η ώρα του μαθήματος (Νοε 2016)
Έτσι, την ώρα του διαλείμματος, όλα τα παιδιά άρχισαν να τραγουδάνε κοροϊδευτικά: «Τσιγκουνο-Ελένη! Τσιγκουνο-Ελένη!» (μαντεύετε τη χαρά της Σοφίας και των άλλων παιδιών που έχουν σε αυτό το σημείο την άδεια να με κοροϊδεύουν, δηλαδή όχι εμένα, την Τσιγκουνο-Ελένη).
Τα παιδιά κοροϊδεύουν την Ελένη. Τρελαίνομαι με την ιδέα της ντουντούκας! (Νοε 2016)
Η Ελένη γύρισε κλαίγοντας στο σπίτι της: «Μαμά τα παιδιά στο σχολείο με φώναζαν Τσιγκουνο-Ελένη! Δεν έχω κανένα φίλο πια…» «Δεν είναι σωστό βέβαια να κοροϊδεύουμε», απάντησε η μαμά, «αλλά για σκέψου το λίγο Ελένη. Χθες στο πάρτι σου δεν άφησες τα παιδιά ούτε να παίξουν με τα παιχνίδια σου ούτε να φάνε από την τούρτα σου. Νομίζω ότι πρέπει να διαλέξεις. Θέλεις να έχεις όλα τα παιχνίδια για τον εαυτό σου αλλά να παίζεις μόνη ή να μάθεις να μοιράζεσαι και να έχεις φίλους;» «Θέλω να έχω φίλους!» είπε αποφασιστικά η Ελένη. «Ωραία! Τι θα έλεγες τότε να καλέσουμε πάλι όλα τα παιδιά στο σπίτι μας, να μοιραστείς τα παιχνίδια σου μαζί τους και να φτιάξουμε μαζί μια καινούργια τούρτα να τους κεράσουμε;» «Ναι!» φώναξε με ενθουσιασμό η Ελένη. Κι όχι μόνο βοήθησε τη μαμά της να φτιάξει την τούρτα, αλλά ετοίμασε και δώρα για όλα τα παιδιά. Πήρε σακουλάκια κι έβαλε μέσα... (εδώ ρωτάω τους ακροατές μου τι θα ήθελαν να βάλει η Ελένη μέσα στα σακουλάκια) καραμέλες, σοκολάτες, πλαστελίνες και ποπ-ο-ποδαρέτι (όπως λέει τις γρανίτες polaretti η Σοφία).
Τα δώρα των παιδιών (Οκτ 2016)
Οι συμμαθητές της Ελένης πήγαν λίγο διστακτικοί στο σπίτι της. Όταν έφτασαν όμως, βρήκαν ανοικτά όλα τα συρτάρια με τα παιχνίδια. Η Ελένη τους άφησε να παίξουν με ό,τι ήθελε ο καθένας κι όταν αργότερα η μαμά της έκοψε την τούρτα, πρώτα έδωσε από ένα κομμάτι στους φίλους της και ύστερα πήρε εκείνη. Αφού έφαγαν, η Ελένη τους μοίρασε τα δώρα τους. Τα παιδιά ενθουσιάστηκαν! Φεύγοντας από το πάρτι της είπαν: “Ελένη δεν είσαι καθόλου τσιγκούνα! Είσαι πάρα πολύ γενναιόδωρη!”

Κι έτσι η Τσιγκουνο-Ελένη έγινε Ελένη η Γενναιόδωρη κι είχε πάντα καλούς φίλους και πολλή χαρά στη ζωή της. 

The end. Πιο προπαγάνδα πεθαίνεις.



Σχόλια