Η μικρή και η κοντή

Δεν ξέρω για το δικό σας τρίχρονο, πάντως για το δικό μου η μεγαλύτερη προσβολή που μπορείς να της κάνεις είναι να την αποκαλέσεις μικρή. Συχνά έρχεται από το σχολείο παραπονούμενη ότι κάποια παιδιά την είπαν «μπεμπάκι». Όταν τη φωνάζουμε χαϊδευτικά «μωρό μου», απαντάει θυμωμένα: «Δεν είμαι μωρό!» Και όταν την παινεύουμε πόσο μεγάλωσε, ρωτάει με αγωνία: «Άμα με δει η Κωνσταντίνα τώρα, τι θα πει;» [Σημείωση: η Κωνσταντίνα είναι κόρη φίλων 2,5 χρόνια μεγαλύτερη από τη Σοφία.]

Τελευταία βέβαια το παιδάκι μου έχει αρχίσει να καλλιεργεί μια άλλη «αρετή», τη λεγόμενη «κουτοπονηριά». Έχει αρχίσει δηλαδή να καταλαβαίνει ότι σε κάποιες περιπτώσεις τη συμφέρει καλύτερα να είναι μικρή. Χαρακτηριστικό το παρακάτω περιστατικό.

Ήμασταν οι τρεις μας στο αυτοκίνητο καθοδόν για το λιμάνι του Πειραιά – οι Χριστουγεννιάτικες διακοπές είχαν τελειώσει και επιστρέφαμε με το πλοίο στο Ηράκλειο.

Σοφία: Που θα κοιμηθώ εγώ;

Εγώ: Στο ένα κρεβάτι.

Σοφία: Κι εσύ που θα κοιμηθείς;

Εγώ: Στο άλλο κρεβάτι.

Σοφία: Κι ο μπαμπάς;

Χρήστος: Στο πάτωμα. (Παίρνουμε ακόμα δίκλινη καμπίνα κι ο Χρήστος ξαπλώνει με ένα carry mat στο πάτωμα. Κάτι τέτοια συμβαίνουν κι ο αδερφός μου λέει ότι έχω παντρευτεί ένα άγιο και τον βασανίζω.)

Σοφία: Γιατί;

Χρήστος: Γιατί έχει δύο μόνο κρεβάτια η καμπίνα μας στο πλοίο.

Σοφία: Γιατί; (Ξανά.)

Εγώ: Μήπως Σοφία θέλεις εσύ να κοιμηθείς στο πάτωμα;

Σοφία: (Το σκέφτεται λίγο.) Μα είναι βρώμικα στο πάτωμα.

Εγώ: Μην ανησυχείς, θα στρώσουμε πρώτα κάτω ένα μεγάλο καθαρό σεντόνι. Λοιπόν; Θα κοιμηθείς εσύ στο πάτωμα απόψε;

Σοφία: (Το ξανασκέφτεται.) Η μικρή και η κοντή θα κοιμηθούν στα κρεβάτια. Ο μπαμπάς στο πάτωμα.

Είδατε τελικά; Κοντά στο βασιλικό (Σοφία), ποτίζεται και η γλάστρα (εγώ ή αλλιώς η κοντή). Με άλλα λόγια, έχουν και οι κοντοί προνόμια σε αυτή τη ζωή.

Η μικρή και η κοντή σε παλαιότερη έξοδο (παρέλαση 28/10/14 στα Μάλια).