Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Σαν τη σουπίτσα της μαμάς…



Όταν ήμουν μικρή και τύχαινε να αρρωστήσω, η χαρά μου ήταν διπλή. Καταρχήν δε θα πήγαινα σχολείο και μετά θα έτρωγα τη σουπίτσα της μαμάς μου. Μια απλή ντοματόσουπα ήταν, αλλά για μένα είχε γεύση υπέροχη και τόσο κατευναστική… Με έβαζε στο κρεβάτι, μισόκλεινε τα πατζούρια και μετά έβγαινε από το δωμάτιο επιβάλλοντας ησυχία στο υπόλοιπο σπίτι. Που και που ερχόταν να μου φέρει τη σούπα ή ένα ζεστό, να μου πάρει τη θερμοκρασία, να με ξανασκεπάσει κι εγώ ένιωθα, ήξερα, ότι όλα θα πάνε καλά.

Κάποτε μεγάλωσα και έφυγα από το σπίτι. Μη φανταστείτε ότι πήγα πολύ μακριά: μέχρι τον κάτω όροφο της πολυκατοικίας. Τις ελάχιστες φορές που αρρώστησα και επέτρεψα στον εαυτό μου να μην πάω στο γραφείο, η μαμά μου ήταν εκεί, με τη σουπίτσα της και την καθησυχαστική της παρουσία, σαν να μου έλεγε «ξεκουράσου εσύ, μη σκέφτεσαι τίποτα, και θα τα φροντίσω όλα εγώ».

Και τώρα που ζω καμιά διακοσαριά μίλια μακριά από τη μαμά μου, έτυχε να αρρωστήσω για πρώτη φορά αφότου απέκτησα τη Σοφία. Όχι κάτι το σοβαρό. Ένα κρυολόγημα με πονόλαιμο, συνάχι και επίμονα δέκατα που συνεχίστηκαν για τρεις και μέρες. Κι όμως, είχα τέτοια θολούρα και εξάντληση που θα ήθελα, είχα ανάγκη, να περάσω λίγες ώρες παραπάνω στο κρεβάτι, να μου φέρει κάποιος ένα ζεστό! Οι απαιτήσεις ενός παιδιού όμως δε σταματούν όταν η μαμά του αρρωσταίνει. Ακόμα κι αν ο μπαμπάς βοηθά πολύ στο σπίτι, όπως ο δικός μας, κάποια στιγμή θα πρέπει να φύγει, να πάει στη δουλειά. Οπότε οι τρεις αυτές μέρες δε διέφεραν και πολύ από την καθημερινότητα. Μαγείρευα για τη Σοφία και το Χρήστο ένα φαγητό και για μένα σούπα, τάιζα τη Σοφία, την έκανα μπάνιο, την κοίμιζα και έπαιζα μαζί της. Τρόπος του λέγειν «έπαιζα». Εμένα η ενέργειά μου έφτανε μέχρι να της διαβάσω ένα παραμύθι. Εκείνη όμως ήθελε να εξερευνήσει το σπίτι. Μπουσουλούσε με απίστευτη ταχύτητα αδειάζοντας από όπου περνούσε ράφια και συρτάρια, κι εγώ από πίσω την κυνηγούσα σε slow motion. Και φυσικά δεν την προλάβαινα. Και έτσι είχαμε και ένα θύμα, τη λάμπα στο κομοδίνο μου που έριξε με δύναμη στο πάτωμα και φυσικά την έσπασε.  

Είμαι σίγουρη ότι αν είσαι μαμά και έχεις την τύχη να ζεις κοντά στη δική σου μαμά, της είσαι ευγνώμων για πολλούς λόγους. Ας είσαι για ακόμα ένα. Για τη φορά που θα αρρωστήσεις και η μαμά σου θα έρθει πετώντας να περάσει όλη τη μέρα μαζί σου. Θα σε βάλει στο κρεβάτι και μετά θα φροντίσει τα παιδιά και το σπίτι. Και θα προλάβει να σου φτιάξει και μια σουπίτσα. Και καθώς θα γλαρώνεις κάτω από τα σκεπάσματα, θα νιώθεις ήσυχη ότι τώρα όλα θα πάνε καλά.

Μαμά μου λείπεις!


Υ.Γ. Αλλά κι εσύ που μένεις μακριά από τη μαμά σου, μη στεναχωριέσαι. Θα σου δώσω τη δική μου εκδοχή της ντοματόσουπας της μαμάς μου για τις φορές που θα κρυολογήσεις. Είναι έτοιμη σε δέκα λεπτά, όσο χρόνο δηλαδή αντέχεις να μείνεις όρθια! Για να δώσω γεύση στο ζουμί, χρησιμοποιώ ξινόχοντρο που είναι διαδεδομένος εδώ στην Κρήτη, αλλά φαντάζομαι ότι κρητικά προϊόντα βρίσκεις πλέον παντού. Ακολουθώ τις οδηγίες παρασκευής που μου έδωσε μια φίλη Κρητικιά, προσθέτοντας όμως και ντομάτα. Λοιπόν, θα χρειαστείς:

  • Νερό όσο γεμίζει ένα πιάτο της σούπας, συν λίγο ακόμα γιατί κάποια ποσότητα θα εξατμιστεί
  • Μισό κύβο λαχανικών – εγώ χρησιμοποιώ του ψυγείου
  • Ένα κομμάτι ξινόχοντρο – αυτός που έχω εγώ είναι σε «χεριές», μοιάζει με παξιμαδάκι, αλλά από όσο ξέρω κυκλοφορεί και σε τετράγωνα κομμάτια και θρυμματιστός. Υπολόγισε σε αυτή την περίπτωση 1-2 κουταλιές της σούπας
  • Μια κουταλιά της σούπας ρύζι ή ζυμαρικό για σούπες  – εμένα αυτή την εποχή μου βρίσκεται πεπονάκι
  • Μια μικρή ντομάτα κομμένη σε κυβάκια – εγώ βαριέμαι να λερώνω το ξύλο κοπής και την ψιλοκόβω πάνω από το κατσαρολάκι ενώ περιμένω να βράσει το νερό

Εκτέλεση: βάζεις όλα τα υλικά σε κατσαρολάκι, ανάβεις το μάτι στο φουλ να βράσει το νερό και μετά χαμηλώνεις τη φωτιά, ανακατεύεις, σκεπάζεις και το αφήνεις να σιγοβράσει για δέκα λεπτά ή μέχρι το ζυμαρικό να είναι έτοιμο. Σερβίρεις με λεμόνι και φρεσκοτριμμένο πιπέρι και την τρως καυτή για να μαλακώσει το λαιμουδάκι και να ανοίξει η μυτούλα.

Σχόλια

  1. Μου αρέσει πολύ το νέο loοk του blog σου.
    Περαστικά Χριστίνα μου και έχεις πολύ δίκιο. Και εγώ δεν έχω κοντά τη μαμά μου και πολλές φορές έχω νιώσει ότι μου λείπει και ότι είναι τυχερές οι μανούλες που από τη μια λένε ότι μεγαλώνουν μόνες τους τα παιδιά, από την άλλη όμως η μαμά τους είναι πάντα εκεί ό,τι και όποτε την χρειαστούν.
    Η σουπίτσα σου φαίνεται πολύ λαχταριστή και επειδή αγαπάμε σπουπίτσες θα τη δοκιμάσουμε και χωρίς να έχουμε κρυολογήσει.
    Φιλιά πολλά <3

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ πολύ Θεανώ!
      Ελπίζω να σας αρέσει η σουπίτσα. Κι εγώ θέλω να δοκιμάσω το κέικ με ποπ-κορν που μας πρότεινες. Κανείς δε με καταλαβαίνει που μου αρέσει το γλυκό ποπ-κορν!!
      Καλή συνέχεια.

      Διαγραφή
  2. Μου λειπεις και μενα πιο πολλυ δε γινεται.Αν μπορουσα να γεφυρωσω το χρονο θα ακουμπουσα τα χειλη μου στο μετωπο σου και θα ανεβαινα τις σκαλες να ετοιμασω τη ντοματοσουπα.Αν μπορουσα να γεφυρωσω την αποσταση θα σε φιλουσα και θα πηγαιναμε αγκαλια με τη Σοφια στη κουζινα.Για την ωρα θα ηθελα να μπω σε ενα παραμυθι να βγαλω φτερουγες να ελθω να σας σκεπασω ναι τις δυο να μη κρυωνετε ποτε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είναι φανερό ποια από τις δυο μας γράφει καλύτερα! Φιλιά πολλά μανούλα, τα λέμε σε λίγες μέρες!

      Διαγραφή
    2. Φοβερή η μανούλα!! Λόγια αγάπης!!!

      Διαγραφή
    3. "Μόνο άμα γίνεις γονιός θα καταλάβεις!" Σπουδαία λόγια σπουδαίων ανθρώπων...
      Χ

      Διαγραφή
  3. Αχ Χριστίνα πόσο σωστά τα γράφεις!! Η μανούλα, εκείνη που πάντα μας προσέχει!
    Σου εύχομαι γρήγορη ανάρρωση!
    Πολλές αγκαλίτσες στην Σοφία!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Χριστίνα τέλειο το κείμενο, και ακόμα πιο συγκινητική η μαμά σου! Καλώς σας βρήκα, Βικτώρια ( mamafromgreece + greekblogsbywomen)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Πως μου είχες ξεφύγει τόσον καιρό δεν ξέρω. Μου αρέσει τόσο πολύ το blog σου και ο τρόπος που γράφεις. Όσο για την ανάρτησή σου με τη μαμαδίστικη σουπίτσα σου, τι να πω . Χτύπησες φλέβα!Βλέπεις είμαι και εγώ " μετανάστρια " στα Χανιά και εδώ και πολλά χρόνια μου έχουν λείψει οι σουπίτσες αυτές. Πιο πολύ όμως με συγκίνησε η μανούλα σου....Χριστινάκι πολύ χαίρομαι που σε βρίσκω. Θα τα λέμε........

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ούτε κι εγώ είχα ανακαλύψει το blog σου! Το πρόσθεσα αμέσως στο reading list μου για να μη μου ξεφεύγει τίποτα. Χανιά-Ηράκλειο είναι 1,5 ώρα δρόμος, μπορεί να τα πούμε και live! Καλή συνέχεια Γιώτα.

      Διαγραφή
  7. Η ενηλικίωση και ο απογαλακτισμός αρχίζουν όταν αρρωσταίνουμε και δεν χρειαζόμαστε πια τη μαμά μας....καλώς σας βρήκα!...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλώς την! Παρακαλώ πολύ την ειδικό να δείξει επιείκεια στις συνταγές μου!! :)

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου