Το παρακάτω κείμενο είχε δημοσιευτεί με τον τίτλο «Στυλιστικές επιλογές που δεν πίστευα ποτέ ότι θα κάνω (πριν γίνω μαμά)!», αρχικά στο facebook στη σελίδα των CretaMums και στη συνέχεια στο theplayroomblog. Επαναδημοσιεύεται εδώ ως εισαγωγή στην ανάρτηση που θα ακολουθήσει «Οδηγός Μόδας Φθινόπωρο-Χειμώνας».
Βλέπω κάποιες μαμάδες (κυρίως στα περιοδικά βέβαια) που σπρώχνουν τα καροτσάκια τους ισορροπώντας τέλεια πάνω σε δωδεκάποντα, με μαλλί σαν να βγήκαν μόλις από το κομμωτήριο και βλεφαρίδα κάγκελο. Δεν μπορώ να παρά να αναρωτιέμαι πως τα καταφέρνουν. Εγώ στο κομμωτήριο πηγαίνω πλέον όταν η ρίζα έχει φτάσει στο αυτί, που λέει ο λόγος. Για μακιγιάζ προλαβαίνω στην καλύτερη περίπτωση να φορέσω μια κρέμα 2-σε-1 (=ενυδατική με χρώμα), λίγο ρουζ και lip gloss – το τελευταίο συνήθως το βάζω στο ασανσέρ ή όσο είμαι σταματημένη με το αυτοκίνητο σε κάποιο φανάρι. Όσο για τα ρούχα μου… τους τελευταίους 11 μήνες, η παλιά μου γκαρνταρόμπα εκτοπίζεται σιγά-σιγά από «κομμάτια» που παλαιότερα δε θα διανοούμουν να κοιτάξω στα μαγαζιά, πόσο μάλλον να φορέσω. Στο ματς θηλυκότητα-πρακτικότητα σημειώσατε 2. Πανηγυρικά!
Στρατιωτικά παντελόνια, σαλοπέτες και ό,τι άλλο με τσέπες! Που να το φανταστώ πριν γίνω μάνα ότι τα εν λόγω ενδύματα θα ήταν τόσο χρήσιμα στη μετά-παιδί-εποχή! Οι λόγοι προφανείς. Μπορείς να χώσεις στις τσέπες ένα σωρό πράγματα όταν φεύγεις από το σπίτι με το παιδί. Τα κλειδιά του αυτοκινήτου για να μην τα ψάχνεις ενώ ταυτόχρονα έχεις το παιδί στην αγκαλιά. Το κινητό σου γιατί αν χτυπήσει δεν υπάρχει περίπτωση να το ψαρέψεις έγκαιρα από τον πάτο της τσάντας. Και φυσικά όλα εκείνα τα απολύτως απαραίτητα που όμως θυμήθηκες να πάρεις μαζί σου με το ένα πόδι έξω από την πόρτα: την πιπίλα, το παγουράκι με νερό, το καπέλο, το αγαπημένο παιχνίδι, μωρομάντιλα, μια πάνα – ναι, κάποιες τσέπες χωράνε ακόμα και αυτά!
Μπαλαρίνα αγάπη μου! Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δε βολεύτηκα τα δωδεκάποντα. Ένα τακουνάκι όμως που με έφερνε πιο κοντά στο 1.70 (είμαι 1.62) πάντα το φορούσα. Αθλητικά φορούσα μόνο στο γυμναστήριο και για μπαλαρίνες ούτε λόγος. Θεωρούσα ότι ταιριάζουν στα κοριτσάκια, στις πολύ ψηλές γυναίκες όπως η Μπακογιάννη (τη φαντάζεστε με δωδεκάποντο;;) και σε αυτές τις τυχερές με τα μακριά αδύνατα πόδια που τους πάνε τα παντελόνια-σωλήνες. Όταν όμως άρχισα να ανοιγοκλείνω το καροτσάκι δυο και τρεις φορές την ημέρα, να το ανεβοκατεβάζω στα πεζοδρόμια με τις ανύπαρκτες ράμπες και να το σπρώχνω πάνω στο χαλίκι σε πάρκα ή παιδικές χαρές, ακόμα και τα δικά μου μέτρια τακούνια ήταν πρόβλημα. Έτσι η παλιά μου εχθρός, η μπαλαρίνα, έγινε η νέα καλύτερή μου φίλη. Και τα παλιά μου παπούτσια περιμένουν υπομονετικά στην παπουτσοθήκη κάποια ξεχωριστή περίπτωση για να φορεθούν…
Τσάντα-αλλαξιέρα: πάει με όλα! Άλλο κλασικό φετίχ των γυναικών είναι οι τσάντες. Είχα κι εγώ πολλές. Μικρές για βραδινές εξόδους, μεσαίες για τις βόλτες για καφέ ή ψώνια, μεγάλες για τη δουλειά. Και τώρα ποια φοράω;; Την τσάντα-αλλαξιέρα! Στην αρχή προσπάθησα να αντισταθώ. Έπαιρνα κι εγώ δική μου τσάντα. Κρεμούσα τη μια στον ώμο και την άλλη στο καρότσι. Ή και τις δυο στο καρότσι – στο οποίο σημειωτέον κρεμάω και τις σακούλες με τα ψώνια όταν η βόλτα μας περιλαμβάνει στάση στο σούπερ μάρκετ. Όταν πηγαίναμε για καφέ, θέλαμε και μια καρέκλα για τις τσάντες μας! Και για κάποιο λόγο τα πράγματά μου πάντα μπερδεύονταν με της μικρής και αναγκαζόμουν να αναποδογυρίσω και τις δυο τσάντες για να βρω κάτι. Όχι πια! Τώρα έχω μια θήκη για μένα στην τσάντα-αλλαξιέρα. Χωράει ίσα-ίσα το πορτοφόλι μου και τη θήκη των γυαλιών ηλίου. Τι να τον κάνω τον περισσότερο χώρο;; Είπαμε, τα κλειδιά και το κινητό μπαίνουν στην τσέπη!!
Αν με πειράζουν αυτές οι αλλαγές; Καμιά φορά ναι, θα είμαι ειλικρινής, ειδικά αν τύχει να ανοίξω την ξεχασμένη ντουλάπα με τα παλιά μου παπούτσια και τα δω να με κοιτάζουν παραπονεμένα. Αλλά τον περισσότερο καιρό βρίσκω αυτές τις αλλαγές απελευθερωτικές. Καθημερινά περιμένω με την ίδια ανυπομονησία όπως η κόρη μου την απογευματινή μας βόλτα. Είναι η ευκαιρία μου να αλλάξω παραστάσεις και να μιλήσω με ανθρώπους της ηλικίας μου! Επομένως, οτιδήποτε θα μας βγάλει από την πόρτα γρήγορα και θα μας πάει στον προορισμό μας εύκολα και δεν μπορεί παρά να είναι καλό!
Βλέπω κάποιες μαμάδες (κυρίως στα περιοδικά βέβαια) που σπρώχνουν τα καροτσάκια τους ισορροπώντας τέλεια πάνω σε δωδεκάποντα, με μαλλί σαν να βγήκαν μόλις από το κομμωτήριο και βλεφαρίδα κάγκελο. Δεν μπορώ να παρά να αναρωτιέμαι πως τα καταφέρνουν. Εγώ στο κομμωτήριο πηγαίνω πλέον όταν η ρίζα έχει φτάσει στο αυτί, που λέει ο λόγος. Για μακιγιάζ προλαβαίνω στην καλύτερη περίπτωση να φορέσω μια κρέμα 2-σε-1 (=ενυδατική με χρώμα), λίγο ρουζ και lip gloss – το τελευταίο συνήθως το βάζω στο ασανσέρ ή όσο είμαι σταματημένη με το αυτοκίνητο σε κάποιο φανάρι. Όσο για τα ρούχα μου… τους τελευταίους 11 μήνες, η παλιά μου γκαρνταρόμπα εκτοπίζεται σιγά-σιγά από «κομμάτια» που παλαιότερα δε θα διανοούμουν να κοιτάξω στα μαγαζιά, πόσο μάλλον να φορέσω. Στο ματς θηλυκότητα-πρακτικότητα σημειώσατε 2. Πανηγυρικά!
Στρατιωτικά παντελόνια, σαλοπέτες και ό,τι άλλο με τσέπες! Που να το φανταστώ πριν γίνω μάνα ότι τα εν λόγω ενδύματα θα ήταν τόσο χρήσιμα στη μετά-παιδί-εποχή! Οι λόγοι προφανείς. Μπορείς να χώσεις στις τσέπες ένα σωρό πράγματα όταν φεύγεις από το σπίτι με το παιδί. Τα κλειδιά του αυτοκινήτου για να μην τα ψάχνεις ενώ ταυτόχρονα έχεις το παιδί στην αγκαλιά. Το κινητό σου γιατί αν χτυπήσει δεν υπάρχει περίπτωση να το ψαρέψεις έγκαιρα από τον πάτο της τσάντας. Και φυσικά όλα εκείνα τα απολύτως απαραίτητα που όμως θυμήθηκες να πάρεις μαζί σου με το ένα πόδι έξω από την πόρτα: την πιπίλα, το παγουράκι με νερό, το καπέλο, το αγαπημένο παιχνίδι, μωρομάντιλα, μια πάνα – ναι, κάποιες τσέπες χωράνε ακόμα και αυτά!
Μπαλαρίνα αγάπη μου! Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δε βολεύτηκα τα δωδεκάποντα. Ένα τακουνάκι όμως που με έφερνε πιο κοντά στο 1.70 (είμαι 1.62) πάντα το φορούσα. Αθλητικά φορούσα μόνο στο γυμναστήριο και για μπαλαρίνες ούτε λόγος. Θεωρούσα ότι ταιριάζουν στα κοριτσάκια, στις πολύ ψηλές γυναίκες όπως η Μπακογιάννη (τη φαντάζεστε με δωδεκάποντο;;) και σε αυτές τις τυχερές με τα μακριά αδύνατα πόδια που τους πάνε τα παντελόνια-σωλήνες. Όταν όμως άρχισα να ανοιγοκλείνω το καροτσάκι δυο και τρεις φορές την ημέρα, να το ανεβοκατεβάζω στα πεζοδρόμια με τις ανύπαρκτες ράμπες και να το σπρώχνω πάνω στο χαλίκι σε πάρκα ή παιδικές χαρές, ακόμα και τα δικά μου μέτρια τακούνια ήταν πρόβλημα. Έτσι η παλιά μου εχθρός, η μπαλαρίνα, έγινε η νέα καλύτερή μου φίλη. Και τα παλιά μου παπούτσια περιμένουν υπομονετικά στην παπουτσοθήκη κάποια ξεχωριστή περίπτωση για να φορεθούν…
Τσάντα-αλλαξιέρα: πάει με όλα! Άλλο κλασικό φετίχ των γυναικών είναι οι τσάντες. Είχα κι εγώ πολλές. Μικρές για βραδινές εξόδους, μεσαίες για τις βόλτες για καφέ ή ψώνια, μεγάλες για τη δουλειά. Και τώρα ποια φοράω;; Την τσάντα-αλλαξιέρα! Στην αρχή προσπάθησα να αντισταθώ. Έπαιρνα κι εγώ δική μου τσάντα. Κρεμούσα τη μια στον ώμο και την άλλη στο καρότσι. Ή και τις δυο στο καρότσι – στο οποίο σημειωτέον κρεμάω και τις σακούλες με τα ψώνια όταν η βόλτα μας περιλαμβάνει στάση στο σούπερ μάρκετ. Όταν πηγαίναμε για καφέ, θέλαμε και μια καρέκλα για τις τσάντες μας! Και για κάποιο λόγο τα πράγματά μου πάντα μπερδεύονταν με της μικρής και αναγκαζόμουν να αναποδογυρίσω και τις δυο τσάντες για να βρω κάτι. Όχι πια! Τώρα έχω μια θήκη για μένα στην τσάντα-αλλαξιέρα. Χωράει ίσα-ίσα το πορτοφόλι μου και τη θήκη των γυαλιών ηλίου. Τι να τον κάνω τον περισσότερο χώρο;; Είπαμε, τα κλειδιά και το κινητό μπαίνουν στην τσέπη!!
Αν με πειράζουν αυτές οι αλλαγές; Καμιά φορά ναι, θα είμαι ειλικρινής, ειδικά αν τύχει να ανοίξω την ξεχασμένη ντουλάπα με τα παλιά μου παπούτσια και τα δω να με κοιτάζουν παραπονεμένα. Αλλά τον περισσότερο καιρό βρίσκω αυτές τις αλλαγές απελευθερωτικές. Καθημερινά περιμένω με την ίδια ανυπομονησία όπως η κόρη μου την απογευματινή μας βόλτα. Είναι η ευκαιρία μου να αλλάξω παραστάσεις και να μιλήσω με ανθρώπους της ηλικίας μου! Επομένως, οτιδήποτε θα μας βγάλει από την πόρτα γρήγορα και θα μας πάει στον προορισμό μας εύκολα και δεν μπορεί παρά να είναι καλό!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου