Διαβάζω σε μαμαδο-blogs ή ακούω από άλλες μαμάδες (όχι συχνά η αλήθεια είναι) ότι τα παιδιά τους μπορεί να ασχοληθούν με την τάδε ή τη δείνα δραστηριότητα για ΩΡΕΣ. Τις δοκιμάζω εγώ και τζίφος. Είναι ζήτημα αν η Σοφία κάτσει κάτω τον ποπό της για δέκα λεπτά. Εκτός κι αν πρόκειται για τηλεόραση όπου αποβλακώνεται κανονικά κι εγώ εκνευρίζομαι, οπότε τη χρησιμοποιώ μόνο σε έκτακτες περιπτώσεις. Τις προάλλες όμως συνειδητοποίησα το εξής. Αν η δραστηριότητα αφορά παραπάνω από μια «αισθήσεις», υπάρχουν καλές πιθανότητες να ασχοληθεί για κανένα μισάωρο. Π.χ. μια αρωματισμένη πλαστελίνη διεγείρει όχι μόνο την αφή, αλλά και την όσφρηση. Το είχα δοκιμάσει στο παρελθόν με μια πλαστελίνη-φράουλα* και είχε πάει αρκετά καλά, αλλά αυτή τη φορά με την πλαστελίνη-σοκολάτα σπάσαμε κάθε προηγούμενο ρεκόρ συγκέντρωσης! Μύριζε τόσο ωραία που ακόμα κι εγώ έπαθα εξάρτηση! Και για να λέμε την αλήθεια, η φρεσκοφτιαγμένη πλαστελίνη είναι πολύ πιο ευχάριστη στην υφή. Ευτυχώς η συνταγή που χρησιμοποιώ δεν απαι...

Μια ιστορία προωρότητας Από την πρώτη σχεδόν στιγμή της εγκυμοσύνης μου, γνώριζα ότι θα γεννήσω πρόωρα. Το γνώριζα, αλλά δεν το πίστευα. Αντίθετα, πίστευα ότι αν ακολουθώ κατά γράμμα τις οδηγίες των γιατρών μου και παραμένω θετική, θα αντέξω τόσο ώστε να πάρω τη Σοφία κατευθείαν στο σπίτι. Έτσι πέρασα οκτώ μήνες στο κρεβάτι μου, στο κρεβάτι του νοσοκομείου, στον καναπέ του σαλονιού και στη σεζλόνγκ στο μπαλκόνι, ήρεμη σαν το Βούδα. Υποθέτω ότι κάπως έτσι μπόρεσα να ανταπεξέλθω στην απόλυτη αδράνεια, αλλά και στις μικρότερες και μεγαλύτερες επιπλοκές που παρουσιάζονταν κάθε τόσο. Τελικά η Σοφία γεννήθηκε στις 34 εβδομάδες. Για τη γιατρό μου, ήταν άθλος ότι άντεξα τόσο. Για μένα, ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Με το να είμαι Βούδας, δεν είχα προετοιμαστεί καθόλου για το ενδεχόμενο της θερμοκοιτίδας. Κι έτσι μετατράπηκα σε ταύρο σε υαλοπωλείο. Την επόμενη κιόλας μέρα της γέννας, βημάτιζα με μανία πάνω-κάτω στο δωμάτιό μου ώστε να είμαι αρκετά καλά τη μεθεπόμενη και να μου...

Σε τελευταία ανάλυση ό,τι έχεις είναι ο εαυτός σου. Το εγώ σου εδρεύει στην κοιλιά σου σαν ένας ήλιος με χίλιες ακτίνες. Τα υπόλοιπα δεν είναι τίποτα. Ήλιος/ Φεγγάρι, παιδική ζωγραφιά εμπνευσμένη από πίνακες του Πικάσο (via http://sharpiespaintandpaper.blogspot.gr) Αυτό το είπε ο Πάμπλο Πικάσο. Εγώ το άκουσα για πρώτη φορά από ένα φίλο, το Γιώργο, πριν καμιά 20αριά χρόνια, όταν ήμαστε ακόμα παιδιά. Προφανώς μου έκανε μεγάλη εντύπωση για να το θυμάμαι ακόμα. Έχουν κάτι το απειλητικό αυτά τα λόγια. Μπορεί να περιστοιχίζεσαι από δεκάδες ανθρώπους, αλλά στην πραγματικότητα είσαι μόνος σου... ή θα καταλήξεις μόνος σου... Μια εποχή, πολύ πριν γνωρίσω το Χρήστο και αποκτήσουμε τη Σοφία, είχα έντονο αυτό το άγχος, ότι θα μείνω μόνη. Θυμάμαι ότι πηγαίναμε με τον μπαμπά μου οδικώς στο εξοχικό μας στο Πήλιο, όταν του εκμυστηρεύτηκα αυτό το φόβο. «Τι στεναχωριέσαι Χριστινάκι;» , μου είπε. «Αν είσαι μόνη σου στα γεράματα, θα πουλήσεις το σπίτι στο Πήλιο και με τα λεφτά θα μ...

Όλα τα παιδιά έχουν εμμονές. Η Σοφία π.χ. αυτή την εποχή κυκλοφορεί παντού και πάντα φορώντας ένα ψάθινο καπέλο με αυτάκια και ένα παλιό τσαντάκι μέσης του μπαμπά της κρεμασμένο από το λαιμό της, στο οποίο χώνει ό,τι μπορείς να φανταστείς.  Η μεγαλύτερη εμμονή της όμως είναι τα σαλιγκάρια. Σχεδόν κάθε πρωί, πριν φύγει για το σχολείο, κάνει υποχρεωτικά στάση στην αυλή και παίρνει μαζί της δυο-τρία. Όταν πάω να την πάρω το μεσημέρι, η δασκάλα της μου επιστρέφει τα σαλιγκάρια μέσα σε ένα πλαστικό ποτήρι με ένα μικρότερο από πάνω για καπάκι: « Here is your snail habitat !» μου λέει. Και μετά αφήνουμε τα σαλιγκάρια πάλι στην αυλή να φάνε χορταράκι. Φανταστείτε λοιπόν τη χαρά της Σοφίας όταν ανακάλυψε το δάσος με τα βουλοφυτά. «Τι είναι τα βουλοφυτά;» θα με ρωτήσεις. Φαντάσου τα σαν θάμνους που έχουν στα κλαδιά τους σαλιγκάρια αντί για φύλλα. «Με κοροϊδεύει αυτή», θα σκεφτείς. Γι’ αυτό κι εγώ προνόησα και έβαλα το Χρήστο να τραβήξει φωτογραφίες!  Εντάξε...

Αχ αυτοί οι καλοκαιρινοί έρωτες... Όλους μας έχουν συνεπάρει, ίσως και βασανίσει κάποιες φορές. Μεγάλοι σε ένταση, μικροί σε διάρκεια. Συνήθως. Γιατί ο έρωτας για τον οποίο θα σας μιλήσω έμελλε να κρατήσει. Εκείνος ήταν μάγειρας σε εστιατόριο σε κάποιο θέρετρο. Μικροκαμωμένος τύπος, σιωπηλός αλλά πάντα χαμογελαστός. Εκείνη είχε τον ενθουσιασμό του μικρού παιδιού. Μόλις έφτασε στο θέρετρο για διακοπές, ήθελε όλους να τους γνωρίσει. Εκείνον όμως τον ξεχώρισε. Κάθε μέρα, πολλές φορές τη μέρα, περνούσε από το εστιατόριο να τον χαιρετήσει, να του μιλήσει και, όταν γνωρίστηκαν καλύτερα, να τον αγκαλιάσει. Κι εκείνος πάντα την υποδεχόταν με το φαρδύ του χαμόγελο. Τέλειωσαν οι διακοπές και το κορίτσι επέστρεψε στην πόλη. Στην αρχή μιλούσε συνέχεια γι’ αυτόν, αργότερα λιγότερο, καθόλου. Να τον είχε άραγε ξεχάσει; Κι ύστερα ήρθε πάλι το καλοκαίρι και η εποχή των ξέγνοιαστων σαββατοκύριακων στο θέρετρο. Σχεδόν με το που σταμάτησε το αυτοκίνητο, το κορίτσι βγήκε έξω και έτρεξε στο εστι...

Σπεύδω να διευκρινίσω: η ανάρτηση που ακολουθεί ΔΕΝ περιέχει πραγματική συνταγή. Αναφέρεται απλώς στο τέχνασμα μιας μάνας για να ξεφύγει από την επίμονη ( και επίπονη για τα αυτιά ) γκρίνια της 2,5 ετών κόρης της (που περνάει τα terrible two ’ s ). Ένα μεσημέρι, όπως κάθε μεσημέρι, πήγα  να πάρω τη Σοφία από το σχολείο της. Μαζί με την τσάντα της, η δασκάλα της η Κατερίνα μου έδωσε μια πρόσκληση για το πάρτι γενεθλίων μιας συμμαθήτριας της Σοφίας. «Δικιά μου» , λέει η Σοφία και την αρπάζει από τα χέρια μου. Η πρόσκληση είχε πάνω ζωγραφισμένα  cupcakes . Τα βλέπει και αρχίζει την γκρίνια: «Θέλω κι εγώ τούρτα, θέλω κι εγώ τούρτα!» (πολλές φορές). Βρε καλή μου, βρε χρυσή μου, αυτή είναι η τούρτα της Μελίνας, θα την κόψουμε στα γενέθλιά της, τίποτα. Σε όλη τη διαδρομή για το σπίτι, άκουγα αυτό το «θέλω κι εγώ τούρτα» , συνοδεία κροκοδείλιων δακρύων . Κι όταν περάσαμε έξω από ένα φούρνο που ΜΙΑ φορά πριν από ΕΞΙ μήνες είχαμε σταματήσει να πάρουμε τούρτα για...

Ως γονείς, ζούμε μοναδικές στιγμές δίπλα σε ένα μικρό άνθρωπο που ανακαλύπτει τον κόσμο από την αρχή – ο τρόπος που επιλέγει να γνωρίσει τον κόσμο, οι διαφορετικές χρήσεις των πραγμάτων που βρίσκει, οι ερωτήσεις που κάνει, όλα αυτά μας αφήνουν συχνά (συνέχεια μη σου πω) κατάπληκτους. Η Σοφία, όπως όλα τα παιδιά, κάνει πολλές ερωτήσεις. Ξεκίνησε με τα «Τι ν ατό;», «Κο (πώς) κάνει;», «Τι χώμα (χρώμα) είναι;» και «Ποιανού ναι;» και τώρα, κάτι παραπάνω από 2,5 ετών, οι περισσότερες ερωτήσεις είναι σχετικά με το τι λέει κάποιος στη μαμά του, στον μπαμπά του, στη γιαγιά του και σε όλο του το σόι, τι του απαντάνε μετά εκείνοι και ξανά από την αρχή, πολλές φορές μέσα στη μέρα.  Και καλά να με ρωτάει τι λέει ο Ηλίας ο συμμαθητής της στην Κατερίνα τη δασκάλα της, ένα παιδάκι ζωγραφισμένο σε ένα βιβλίο στη μαμά του, άντε και η αραχνούλα που είδαμε στην αυλή στον μπαμπά της. Τα πράγματα δυσκολεύουν  όταν συνδυάζονται μεταξύ τους φαινομενικά άσχετα πρόσωπα ή ζώα (ή και τα δύο...