Θα μου πεις, κυρία μου, χρειάζεται να κρατήσω απασχολημένα τα παιδιά μου στην παραλία; Δεν αρκούν η θάλασσα, η άμμος, τα παιχνίδια τους; Κι όμως, θα σου απαντήσω, κάποιες φορές, θα σου έχει συμβεί κι εσένα, κάτι η κούραση, κάτι οι ζήλιες και οι ανταγωνισμοί, αρχίζει η γκρίνια και δεν είναι πάντα εύκολο ή δε θέλεις ακόμα να τα μαζέψεις και να φύγεις. Έτσι λοιπόν ένα απόγευμα στην παραλία με τρία τετράχρονα, τη Σοφία, την Αθηνά και την Κωνσταντίνα (τις ανιψιές μου), τράβηξα η κυρία την καρεκλίτσα μου πιο κοντά στη θάλασσα και τους είπα: «Ελάτε να σκάψουμε ένα βαθύ λάκκο.» Κι όπως η άμμος ήταν σκληρή και δυσκολεύονταν, τους πρότεινα να πάνε να φέρουν με τα κουβαδάκια τους νερό να μαλακώσει. Πρέπει να έκαναν και είκοσι βόλτες η καθεμιά με τα κουβαδάκια, σκάβοντας στο ενδιάμεσο. Εγώ κυρία, καθιστή, έσκαβα λιγάκι όταν πήγαιναν για νερό, να φαίνεται ότι οι προσπάθειές τους είχαν αποτέλεσμα. Όταν ο λάκκος ήταν πια αρκετά βαθύς, τους είπα: «Πρέπει τώρα να βρούμε το θησαυρό να τον θάψο...