Μια ιστορία προωρότητας Από την πρώτη σχεδόν στιγμή της εγκυμοσύνης μου, γνώριζα ότι θα γεννήσω πρόωρα. Το γνώριζα, αλλά δεν το πίστευα. Αντίθετα, πίστευα ότι αν ακολουθώ κατά γράμμα τις οδηγίες των γιατρών μου και παραμένω θετική, θα αντέξω τόσο ώστε να πάρω τη Σοφία κατευθείαν στο σπίτι. Έτσι πέρασα οκτώ μήνες στο κρεβάτι μου, στο κρεβάτι του νοσοκομείου, στον καναπέ του σαλονιού και στη σεζλόνγκ στο μπαλκόνι, ήρεμη σαν το Βούδα. Υποθέτω ότι κάπως έτσι μπόρεσα να ανταπεξέλθω στην απόλυτη αδράνεια, αλλά και στις μικρότερες και μεγαλύτερες επιπλοκές που παρουσιάζονταν κάθε τόσο. Τελικά η Σοφία γεννήθηκε στις 34 εβδομάδες. Για τη γιατρό μου, ήταν άθλος ότι άντεξα τόσο. Για μένα, ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Με το να είμαι Βούδας, δεν είχα προετοιμαστεί καθόλου για το ενδεχόμενο της θερμοκοιτίδας. Κι έτσι μετατράπηκα σε ταύρο σε υαλοπωλείο. Την επόμενη κιόλας μέρα της γέννας, βημάτιζα με μανία πάνω-κάτω στο δωμάτιό μου ώστε να είμαι αρκετά καλά τη μεθεπόμενη και να μου

Σε τελευταία ανάλυση ό,τι έχεις είναι ο εαυτός σου. Το εγώ σου εδρεύει στην κοιλιά σου σαν ένας ήλιος με χίλιες ακτίνες. Τα υπόλοιπα δεν είναι τίποτα. Ήλιος/ Φεγγάρι, παιδική ζωγραφιά εμπνευσμένη από πίνακες του Πικάσο (via http://sharpiespaintandpaper.blogspot.gr) Αυτό το είπε ο Πάμπλο Πικάσο. Εγώ το άκουσα για πρώτη φορά από ένα φίλο, το Γιώργο, πριν καμιά 20αριά χρόνια, όταν ήμαστε ακόμα παιδιά. Προφανώς μου έκανε μεγάλη εντύπωση για να το θυμάμαι ακόμα. Έχουν κάτι το απειλητικό αυτά τα λόγια. Μπορεί να περιστοιχίζεσαι από δεκάδες ανθρώπους, αλλά στην πραγματικότητα είσαι μόνος σου... ή θα καταλήξεις μόνος σου... Μια εποχή, πολύ πριν γνωρίσω το Χρήστο και αποκτήσουμε τη Σοφία, είχα έντονο αυτό το άγχος, ότι θα μείνω μόνη. Θυμάμαι ότι πηγαίναμε με τον μπαμπά μου οδικώς στο εξοχικό μας στο Πήλιο, όταν του εκμυστηρεύτηκα αυτό το φόβο. «Τι στεναχωριέσαι Χριστινάκι;» , μου είπε. «Αν είσαι μόνη σου στα γεράματα, θα πουλήσεις το σπίτι στο Πήλιο και με τα λεφτά θα μένει