Πέρασε ένας χρόνος από τότε που αργά ένα βράδυ έφτιαξα την ομάδα των CretaMums στο facebook . Οι προσδοκίες μου τότε ήταν να γνωρίσω τρεις-τέσσερις μαμάδες με παιδιά σε κοντινή ηλικία με τη Σοφία που να ψάχνουν, όπως κι εγώ, παρέα στις βόλτες τους. Μέχρι το τέλος του καλοκαιριού, είχα γνωρίσει επτά μαμάδες και ένιωθα ότι θα ήμουν αχάριστη να ζητήσω περισσότερα.  5 Ιουνίου 2012. Η πρώτη συνάντηση από την οποία υπάρχουν φωτογραφίες. Μετράτε κεφάλια; Τρεις μαμάδες κι εγώ που φωτογραφίζω τέσσερις! Και ξαφνικά το Σεπτέμβρη έγινε μια έκρηξη! Αρχίσαμε να μαζευόμαστε δεκαπέντε, είκοσι, εικοσιπέντε μαμάδες και άλλα τόσα παιδιά! Δεν ήξερα πώς να το χειριστώ. Που θα συναντιόμασταν το χειμώνα; Θα βρίσκαμε εσωτερικό χώρο να μπορεί να φιλοξενήσει τόσα άτομα; Μήπως έπρεπε να καθιερωθεί και δεύτερη μέρα συναντήσεων για να σπάσει ο κόσμος; Κι αν οι CretaMums δεν ήταν παρά μια μόδα που θα ξεφούσκωνε σιγά-σιγά; 25 Σεπτεμβρίου 2012. Η τελευταία συνάντηση σε εξωτερικό χώρο και γίνετα

Με τον αδερφό μου μεγαλώσαμε με Λιλιπούπολη και Λουκιανό Κηλαηδόνη. Εκτός από το διπλό δίσκο με τα τραγούδια της Λιλιπούπολης, είχαμε και τρεις κασέτες με επεισόδια από τη ραδιοφωνική εκπομπή (βγαίνουν και τώρα σε cd). Τα είχαμε μάθει απ’ έξω και τα παίζαμε. Εγώ συνήθως έκανα τον παπαγάλο και εκείνος, που ειδικευόταν στους γυναικείους ρόλους, την Πιπινέζα. Ακόμα και τώρα παίζουμε αποσπάσματα από τα επεισόδια και πιστεύουμε ακράδαντα ότι σε ΚΑΘΕ περίσταση κολλάει μια φράση της Λιλιπούπολης. Όπως το Πάσχα στο Πήλιο, την ώρα που κατεβαίναμε το καλντερίμι κουβαλώντας τσάντες και μωρά και ο αδερφός μου φώναξε: «Είναι βαρύ το άγαλμα δήμαρχέ μου και με παρασέρνει» (τάδε έφη Πιπινέζα στο επεισόδιο « Το Άγαλμα Του Χαρχούδα » ) .   Οι άλλοι μάλλον δεν το βρίσκουν τόσο αστείο όσο εμείς – ίσως οι γονείς μας μόνο, που αναπολούν την εποχή που ήμαστε παιδιά. Όταν πρωτογνωρίσαμε ο αδερφός μου την Εύη κι εγώ το Χρήστο (τους ανθρώπους που παντρευτήκαμε αργότερα), τους περάσαμε από ένα εντατικ