Σπεύδω να διευκρινίσω: η ανάρτηση που ακολουθεί ΔΕΝ περιέχει πραγματική συνταγή. Αναφέρεται απλώς στο τέχνασμα μιας μάνας για να ξεφύγει από την επίμονη ( και επίπονη για τα αυτιά ) γκρίνια της 2,5 ετών κόρης της (που περνάει τα terrible two ’ s ). Ένα μεσημέρι, όπως κάθε μεσημέρι, πήγα  να πάρω τη Σοφία από το σχολείο της. Μαζί με την τσάντα της, η δασκάλα της η Κατερίνα μου έδωσε μια πρόσκληση για το πάρτι γενεθλίων μιας συμμαθήτριας της Σοφίας. «Δικιά μου» , λέει η Σοφία και την αρπάζει από τα χέρια μου. Η πρόσκληση είχε πάνω ζωγραφισμένα  cupcakes . Τα βλέπει και αρχίζει την γκρίνια: «Θέλω κι εγώ τούρτα, θέλω κι εγώ τούρτα!» (πολλές φορές). Βρε καλή μου, βρε χρυσή μου, αυτή είναι η τούρτα της Μελίνας, θα την κόψουμε στα γενέθλιά της, τίποτα. Σε όλη τη διαδρομή για το σπίτι, άκουγα αυτό το «θέλω κι εγώ τούρτα» , συνοδεία κροκοδείλιων δακρύων . Κι όταν περάσαμε έξω από ένα φούρνο που ΜΙΑ φορά πριν από ΕΞΙ μήνες είχαμε σταματήσει να πάρουμε τούρτα για τα γενέθλια του μπ

Ως γονείς, ζούμε μοναδικές στιγμές δίπλα σε ένα μικρό άνθρωπο που ανακαλύπτει τον κόσμο από την αρχή – ο τρόπος που επιλέγει να γνωρίσει τον κόσμο, οι διαφορετικές χρήσεις των πραγμάτων που βρίσκει, οι ερωτήσεις που κάνει, όλα αυτά μας αφήνουν συχνά (συνέχεια μη σου πω) κατάπληκτους. Η Σοφία, όπως όλα τα παιδιά, κάνει πολλές ερωτήσεις. Ξεκίνησε με τα «Τι ν ατό;», «Κο (πώς) κάνει;», «Τι χώμα (χρώμα) είναι;» και «Ποιανού ναι;» και τώρα, κάτι παραπάνω από 2,5 ετών, οι περισσότερες ερωτήσεις είναι σχετικά με το τι λέει κάποιος στη μαμά του, στον μπαμπά του, στη γιαγιά του και σε όλο του το σόι, τι του απαντάνε μετά εκείνοι και ξανά από την αρχή, πολλές φορές μέσα στη μέρα.  Και καλά να με ρωτάει τι λέει ο Ηλίας ο συμμαθητής της στην Κατερίνα τη δασκάλα της, ένα παιδάκι ζωγραφισμένο σε ένα βιβλίο στη μαμά του, άντε και η αραχνούλα που είδαμε στην αυλή στον μπαμπά της. Τα πράγματα δυσκολεύουν  όταν συνδυάζονται μεταξύ τους φαινομενικά άσχετα πρόσωπα ή ζώα (ή και τα δύο, δεν κάν